‘Coureur’ of de realitycheck voor wielerromantici

Hoezeer Kenneth Mercken, overigens een ex-freelance medewerker van Grinta!, er ook wil op hameren dat ‘Coureur’ ook de moeilijke relatie tussen vader en zoon in de verf wil zetten, het is het dopingspook dat doorheen de film blijft waren en dat hét onderwerp van discussie is. Dat las je al in de diverse interviews met Mercken die de voorbije week verschenen. En dat zag je bij zijn optreden in ‘De Afspraak’ waarbij interviewer Bart Schols voornamelijk viste naar de dopingpraktijken in het wielerpeloton van de jaren 2000, de tijd waarin Mercken zelf koerste en de tijd waarin de jonge Felix Vereecke (vertolkt door de onervaren acteur Niels Willaerts) zich een weg tracht te banen. Een weg die niet over rozen loopt. Wanneer Felix, zoon van Mathieu (gespeeld door topacteur Koen De Graeve) die er zelf niet in was geslaagd beroepsrenner te worden, Belgisch kampioen bij de eliterenners zonder contract wordt, verkast hij naar een semi-professionele Italiaanse ploeg. Daar trekt hij grote ogen. Doping is bon ton in het Italiaanse amateurpeloton en Felix gaat helemaal mee in dat verhaal. Een verhaal dat van kwaad naar erger evolueert. Epo, groeihormoon, steroïden: al dat spul passeert de revue. Met voor Felix als dubbele inzet: de grote doorbraak als wielrenner realiseren én het respect van zijn vader verdienen. Het ene is onlosmakelijk verbonden met het andere.

Authenticiteit

Mercken omschreef zijn vertelling van het verhaal en zijn blik op de wielrennerij als tweeledig. Enerzijds is het de mooiste sport die er is – dat zullen velen van ons erkennen – anderzijds heeft de sport heel wat scherpe en duistere kantjes. Die dualiteit zie je in alles terug in de film. In de stills, in de muziekkeuze, in het ritme van de film, in de weergave van het contrast tussen het beloofde wielerland Italië en Felix’ roots in Vlaanderen. De keerzijde van de wielermedaille is en blijft hoe dan ook de leidraad doorheen de film, waardoor ‘Coureur’ toch wel wat weg heeft van een afrekening met de koers. Iets wat Mercken zelf ontkent en wat we ook best willen geloven. Net omwille van het feit dat Mercken nog altijd zelf amateurkoersjes rijdt en de fiets geenszins uit zijn leven heeft verbannen. Laat ‘Coureur’ dan een afrekening zijn met zijn eigen duistere verleden. ‘Coureur’ is Merckens loutering en de authenticiteit waarmee het verhaal wordt verteld, is zijn grootste verdienste.

Conclusie

‘Coureur’ is een psychologisch drama dat het ‘duel’ tussen vader en zoon in de context van hun rush naar de wielerroem in kaart brengt. Maar bovenal is ‘Coureur’ toch een realitycheck voor de wielerliefhebber (en zeker de wielerromantici). Nooit eerder – of toch niet bij mijn weten – werden de dopingpraktijken die in het wielrennen gangbaar waren op het einde van vorige eeuw zo expliciet weergegeven. Bepaalde scènes zijn bijzonder rauw, maar net daardoor heel krachtig waardoor je wat ongemakkelijker op je stoel gaat zitten en waardoor je aan het denken slaat. ‘Coureur’ komt hard binnen, dat is het minste wat je van de film kan zeggen. En dat is al heel wat voor een debuterende regisseur.