Flashback: het handje van Milaan-Sanremo 2016

Milaan-Sanremo is niet de zwaarste koers van het jaar maar heet wel de moeilijkste te zijn om te winnen. Een mogelijke verklaring is de doorgaans sterke bezetting. Alhoewel de marathonklassieker soms oneerbiedig een loterij wordt genoemd, wint er zelden een pannenkoek. Zowel de spurters als de punchers achten er zich niet kansloos en zakken dus massaal af naar de start in Milaan.

Een vast scenario

De aantrekkelijkheid van het koersverloop is jammer genoeg al te vaak omgekeerd evenredig aan de kwaliteit van het peloton en lijkt zich net als alle afleveringen van The A-Team te voltrekken volgens één telkens weerkerend scenario. Eerst krijgt een groepje nobele onbekenden vrij spel, net lang genoeg om de rechtstreekse tv-uitzending te halen. Wanneer die ontsnapping teniet is gedaan, gaat het tempo van de ‘gruppo compatto’ de hoogte in en controleren de ploegen van enkele topfavorieten de snelheid tijdens de beklimming van de Cipressa. Een vermetele renner van de tweede rij plaatst dan een aanval voor de galerij, wetende dat zijn inspanning niet ver zal dragen.

Zelfs op de top van de befaamde Poggio, op vijf kilometer van de meet, is het nog onmogelijk te voorspellen wie zal winnen. Pas na een saai voorspel van meer dan 290 kilometer volgt een korte, hevige climax waarin de gecumuleerde spanning in één gulp vrijkomt. De edities van Milaan-Sanremo kunnen daardoor enkel van elkaar worden onderscheiden door de namen op de erelijst. Interessant voor quizfanaten, saai voor sportliefhebbers.

Een duiveltje

Zo was het ook in 2016. Enkel een wegverzakking halverwege, met een omweg tot gevolg, zorgde voor enig animo. En enkele valpartijen in de aanloop naar de Cipressa, met onder meer schaduwfavorieten Michael Matthews en Arnaud Démare als slachtoffers. Voorts het eeuwige wachten tot de laatste vijftig hectometers. Dan eindelijk een aanval van de Pool Kwiatkowski, vlak voor het aansnijden van de afdaling van de Poggio. Een counter van Cancellara en Van Avermaet gomt diens vijf seconden bonus weg en op twee kilometer van de streep maakt een uitgedund peloton zich op voor wat een ontregelde spurt zal worden. Door een val van Fernando Gaviria, het Colombiaanse speerpunt van Quick Step, worden de posities door elkaar geschud en lijkt Jürgen Roelandts plots op weg naar zijn lang nagestreefde winst in een klassieker. Maar tijdens de laatste vijftig meter wordt hij alsnog gepasseerd door Ben Swift en deus ex machina Arnaud Démare. De Fransman die sinds zijn val niet meer in beeld was geweest, wint als een duivel uit een doosje. Totale euforie bij een theatrale Marc Madiot. Wanneer de ploegleider van FDJ blij is, spreidt hij niets minder dan exaltatie tentoon. Bij de neutrale toeschouwer is Sanremo 2016 al haast vergeten terwijl Démare nog op het podium staat te glunderen.

Aan de klink

‘s Anderendaags besteedt de Franse sportkrant L’Equipe voor het eerst in jaren de voorpagina aan een lenteklassieker. Superlatieven alom. In La Gazzetta dello Sport wordt dan weer een ander vocabularium gehanteerd, woorden als ‘schaamteloos’ en ‘bedrog’ staan centraal. Italiaanse renners getuigen dat de Franse sprinter weer in de kop van de koers kon geraken door tijdens de beklimming van de Cipressa aan ‘de klink te hangen’ van Madiots wagen. De geruchten worden alras versterkt wanneer Démare zijn Strava-gegevens plots offline blijken te zijn. Kwatongen beweren dat daarop te zien was hoe hij bergop snelheden tot tachtig kilometer per uur zou hebben gehaald.

Madiot springt in de bres voor zijn poulain en verwijt Matteo Tosatto en de andere getuigen, te lijden aan verblindende jaloezie: “Ik denk dat ze niet kunnen verdragen dat een Fransman hun monument wegkaapt. Maar de UCI heeft de uitslag bevestigd, dus is de zaak gesloten.” Simple comme bonjour?

De foto van Rasmussen

Een dag later is het Strava-account van Démare plots weer voor iedereen zichtbaar en blijkt dat hij de Cipressa inderdaad 25 seconden sneller heeft bedwongen dan de meeste renners die in het peloton zaten dat er een ‘gecontroleerd’ tempo op na hield. Van pieksnelheden tot 80 km/uur geen spoor. Integendeel, hij legde de beklimming af met een gemiddelde snelheid van net geen 34 km/uur. Snel, maar niet ongeloofwaardig.

Ruim twee jaar nadat alle ophef was geluwd als een storm in een glas water, ontpopte Michael Rasmussen – ironisch genoeg hij – zich plots tot de verdediger van de fair play. Op Twitter postte hij een onscherpe foto met daarop een onherkenbare renner in FDJ-outfit die zich vastklampt aan de witblauwe ŠKODA van zijn ploeg. Een quote bij de foto luidt: “Always hated people being towed up the climbs just to make me suffer on the flat a few days later.” Of de foto gemaakt werd op de Cipressa tijdens de Primavera van 2016, laat Rasmussen in het midden.