Nog een laatste keer schitteren op de Sterbike Trails (video)

In het voorjaar van 2020 kreeg Sterbike een eerste bezoek van een inspecteur van het Agentschap Natuur en Bos. Deze vroeg van alle aanwezigen hun identiteitskaart en bij de vraag of er een dialoog mogelijk was, weigerde deze. Met de eigenaars van het bos, Huntsman Corporation, vonden enkele constructieve mails plaats. Na aandringen was het antwoord van de ANB-inspecteur dat het een beschermd gebied betreft en dat de trails voor ontbossing gezorgd hebben. Het geluid van de mountainbikers was eveneens storend voor de wilde dieren in de omgeving. Het ANB hield zich schuil achter heel wat juridische regeltjes waar de manschappen van Sterbike logischerwijs weinig tot geen weet van hadden.

Geen tweede dialoog betekent het einde

Het Agentschap Natuur en Bos werd verschillende keren uitgenodigd om aan tafel te komen met Huntsman, Kortenberg, Zaventem, de Mountainbike Federatie en Sterbike. Het resultaat van de nieuwe vraag tot antwoord werd zeer duidelijk beantwoord met een nieuwe inspectie op de Sterbike Trails-site. Een tweede weigering tot dialoog van het ANB was het genadeschot. In hun afscheidsbrief op de Facebookpagina van Sterbike betuigen ze dank aan iedereen die hen heeft bijgestaan in dit juridische gevecht. Het verhaal van Sterbike Trails zit er nu officieel op.

Onze mening

Gezien de weinige mogelijkheden die er in Vlaanderen beschikbaar zijn voor freeriders en andere meer gedurfde stijlen van mountainbiken, wordt het afscheid van Sterbike Trails een bittere pil om te slikken. De vergelijking met Nederland, waar nieuwe mountainbikeparcoursen steevast enkele technische ‘features’ krijgen, wordt daarmee nog pijnlijker (al hebben ze ook daar hun eigen problemen met beheerders, overheden en tegenstanders, red.). Hier moeten we het vaak stellen met enkele modderstroken, een paar passages door het bos en heel wat asfalt, zelfs bij de nieuwste ‘MTB’-routes. Als fietsliefhebbers kunnen we dan ook alleen maar hopen dat de rest van Vlaanderen stilaan een voorbeeld neemt aan Limburg, waar wel mooie initiatieven uit de grond gestampt blijven worden.

Maar aangezien zelfs een bos dat vol afval en schietpatronen lag en naast de drukke E40 is gelegen – hoe zouden bikers de dieren meer kunnen hinderen dan een stoet voorbijrazende vrachtwagens dat al doet? – geen plaats van sport en plezier mag zijn, dan wordt het er niet makkelijker op. Bovendien hadden de trailmakers de toelating van de grondeigenaars, zolang de paden met de hand werden aangelegd, wat ook het geval was. Laten we hopen dat de bevoegde instanties een volgende keer wel meedenken hoe en waar er gebouwd kan worden aan een echte mountainbike-infrastructuur. Want laat ons duidelijk zijn: een goed beheer van de weinige stukjes natuur die we in Vlaanderen hebben, is een cruciale taak en daar kunnen we alleen maar achter staan. Maar een beleid met visie, met oog voor iedereen, en met mogelijkheden om verschillende soorten sporten te beleven, moet dan ook het soort beleid zijn waarnaar gestreefd moet worden.