Allen voor één!

Het is vrijdagochtend 10 januari. Mijn wagen zit volgepakt met fiets, wielerkledij, gewone kledij, allerhande camera-opzetstukken en mezelf. Met een klein hartje rijd ik richting Oudenaarde. Daar zal ik (samen met nog een goeie 200 wielerliefhebbers) mogen meefietsen met enkele renners uit een wielerteam van World Tour-niveau. Met Jens Voigt, Stijn Devolder en enkele van hun teamgenoten. ‘Waar is de tijd dat ik zelf nog profteams het hof probeerde te maken door als achttienjarig broekje zesde te worden in Luik-Bastenaken-Luik voor U23?’, denk ik in de wagen. Jammer genoeg kon ik de lijn van goede prestaties uit mijn juniorenjaren en eerste beloftenjaar niet doortrekken. Anders had er misschien ooit een waterkansje ingezeten om zelf uit die mooie, grote teambus te mogen stappen, het podium op te komen net na Stijn Devolder…

Ik bedenk mezelf, terwijl ik mijn camera op het stuur monteer, hoe ik mezelf zou gedragen tijdens dit type van evenement. Aangeklampt worden door iedereen om op de foto te gaan, continue antwoorden op dezelfde vragen. Profrenners hebben volgens mij een aan/uit knop die ze inschakelen voor alle handschudderij en geposeer. Van het ene fototoestel naar het ander, glimlach opzetten, handje schudden, metertje verder wandelen, idem dito… Maar goed, ik ben nooit profrenner geworden en zal het ook nooit zijn. Ik probeer me samen met onze huisfotograaf David strategisch op te stellen zodat ook wij op de foto kunnen met Spartacus (O, ironie!). Ik strijk m’n nieuwe GS Grinta! wielertruitje glad en probeer Fabian de hand toe te reiken. Shit! Reeds aangeklampt. Enkele meters verder lukt het dan wel. ‘Fabian, one picture for Grinta! magazine please?’, geen twee seconden en evenveel kliks uit Davids fototoestel verder is het gebeurd en wordt ie alweer aangesproken. ‘Een verplicht nummer heel deze dag’, denk ik terwijl ik naar buiten wandel op zoek naar mijn fiets.

10.15 uur. Zoals gevraagd door de mensen van Trek Factory Racing starten we keurig op tijd in groep twee. In ons gezelschap rijden mee: Jasper Stuyven en Markel Irizar. Beide profrenners rijden, zoals vooraf aangegeven, netjes vooraan. De fans blijven in het wiel. Op weg naar de eerste hindernis van de dag sla ik een babbel met een aantal fans. Allen zijn ze tevreden om eens te mogen meefietsen met profrenners, al is het slechts in hun zog…

De Oude Kwaremont en Paterberg zorgen voor een eerste schifting. De ongetrainde lijven van de werkende burgers zien af, het lange wachten boven op de Pater is eerder een noodzaak dan een luxe. Ondertussen is fotograaf David naast me komen staan. Ons plan om op de Pater naast de renners van het Trek Factory Racing te rijden, opdat hij een leuk kiekje zou kunnen schieten,  was zopas perfect gelukt. De rest van de rit zou ik nog wat beeldjes maken met mijn Garmin-camera die ik – wegens te zwaar – al na de Oude Kwaremont van mijn helm diende te halen en op het stuur te monteren. Althans, dat was het plan. Plots komt David stilletjes naar me toe met het nieuws van de dag: ‘Ik heb gehoord dat Cancellara in de derde groep zou zitten.’ De fiets vliegt aan de kant en groep twee vertrekt zonder mij.

In de verte zien we ze naar beneden stuiven. Groep drie is in aantocht, met daarin – als het waar is – Cancellara. Ik posteer me op de top van de Paterberg in het gootje met mijn camera in aanslag, David gaat wat lager staan. De eerste renners komen boven… Geen profrenners te zien en al zeker geen Cancellara. Enkele renners verder vinden we Jens Voigt en Kristof Vandewalle terug. En uiteindelijk ook de verrassing van de dag: Fabian Cancellara zelf komt in zijn onnavolgbare stijl de Pater opgereden. Vol bewondering voor de overwinnaar van het jongste klassieke voorjaar haast ik me terug richting fiets en posteer ik me in zijn beurt.

Het verschil in de omgang tussen renners en fans is, in vergelijking met mijn oorspronkelijke groep, frappant. Waar beide profrenners in groep twee netjes vooraan het pak bleven (ergens wel begrijpelijk) en slechts met mondjesmaat conversaties voerden met de fans in hun zog (ietwat jammer), lijkt het alsof Voigt, Vandewalle en Cancellara op weg zijn met een bende vrienden. Voigt staat ergens midden in het pak te verkondigen hoe zwaar de Paterberg in volle finale van de Ronde van Vlaanderen wel is, ‘Zeker voor een oude kerel als ik!’. Kristof Vandewalle staat vlak voor me en spreekt tegen de fan naast hem alsof ze al jaren trainingsmakkers zijn. En Fabian Cancellara zelf? Die is – zoals het al de hele dag bezig is en zou blijven – het middelpunt van de meeste aandacht, babbelt wat met fans, gaat op de foto met de lokale hand der wet en maakt zich vooral zorgen om de achterblijvers. ‘Is everybody there yet?’, een vraag die we hem wel tientallen keren horen stellen. Boven op de Pater, aan de bevoorrading en uiteindelijk ook op de top van de Hotondberg, waar Fabian zich zelfs een beetje kwaad maakt op het Trek-busje dat niet wacht op de laatste fans. Oprecht bezorgd laat hij een eerste groep, met Jens Voigt, vertrekken en wacht persoonlijk de achterblijvers op.

Eigenlijk moet ik mijn titel aanpassen. Ik vroeg me af of dit hele zaakje geen verplicht nummer was, dat de renners plichtsbewust (en goed betaald) afwerken. Over die aan/uit schakelaar behoud ik mijn idee. Maar voor die ene grote meneer, die dit soort dagen niet als een plicht ziet, maar als een voorrecht, verander ik mijn titel graag: één voor allen, allen voor één!

Cancellara is een grote meneer.