Altijd prijs!

De jaarwisseling komt stilaan in zicht, en jawel, daar zijn ze weer: de lijstjes, de poppolls, de trofeeën, de prijzen! De Nationale Trofee voor Sportverdienste, de Sportman/Sportvrouw/Belofte/Ploeg van het Jaar, de Vlaamse Reus, de Sportpersoonlijkheid van het Jaar, het Vlaams Sportjuweel, de H van Humo, de Kastaar, en wat nog allemaal. Het lijkt wel alsof iedereen, van het Vlaams ministerie van Sport en de Bond voor Sportjournalisten tot alle televisiezenders en kranten, een mooi excuus van doen heeft voor een stevige nieuwjaarsreceptie.

Voor de genodigden niet gelaten, natuurlijk. Bij het organiseren van dergelijke gala-avonden en walking diners kan de importeur van Sancerre en Chablis, de verhuurder van avondjurken en diepe decolletés, de fotograaf van het glossy magazine, de bakker van romige parfaits en sorbets, de traiteur van sherrymousse en geflambeerde bananenkokospudding alleen maar wel varen. Het zijn het soort soirées voor vedetten, politici en BV’s waar het uitreiken van een kunstwerkje, een juweel, een beker, een lintje, een medaille aan verdienstelijke sportlui eigenlijk maar bijzaak is. Dat verwende en verwaande voetballers en tennissers zich van het ene casino naar het andere salon slepen, tot daar aan toe. Maar dat ook wielrenners zich steeds vaker laten ringeloren door dergelijke feestjesbouwers, verbaast de supporter ten zeerste.

Wielrenners voldoen niet aan dat stereotype beeld van snobs die met een gespeelde nonchalance in een flashy pak, een beetje blasé maar o zo bereidwillig voor de camera’s defileren, het liefst in gezelschap van geheel uit zonnebankbruin, facelifts en roze Chanel opgetrokken deernen. Coureurs zijn échte mannen, en in zijn diepste proletengeweten verwerpt Jan-met-de-wielerpet dergelijke uitspattingen. Coureurs horen op een podium te verschijnen in koersbroek, de benen ingevet, de neus snuitend zonder zakdoek. En toch. Steeds vaker hijsen wielrenners zich in een smoking, ruilen ze hun bidon met isotone dorstlesser voor een fluit champagne, vergeten ze alle theorieën over glycogenen en koolhydraten van zodra er zich op zo’n vreetpartij een vierkant vrouwspersoon komt aanbieden met een schaal vol langoustinestaartjes met peperkoek en bigaradesaus of ganzenleverpasteitjes in een pistachekorstje met gewelde rozijnen.

Je moet maar eens nagaan wat er in zo’n tussenseizoen, tijdens feestelijke avonden, aan prijzen en trofeeën wordt uitgereikt: de Flandrien en de Kristallen Fiets, de Sprint d’Or en de Vélo d’Or, de Vélo DH, de Oscar Gazzetta en de Giglio d’Oro – om nog maar de voornaamste op te sommen. Want wàt als ze ook nog eens afkomen met de Knuffelbeer 2007, voor de sportman/-vrouw die zich het makkelijkst beschikbaar stelt voor de pers? De meest sexy sporter van het jaar? Of met de IJzeren Briek, de wielertrofee van Diksmuide dat zich, godbetert, ook al gaat profileren als wielergemeente. Geloof me, zo’n IJzeren Briek-trofee, het bestaat. En zo’n inflatie aan prijzen maakt dat de agenda’s van de wielrenners in november en december haast voller lopen dan tijdens het klassieke voorseizoen. Ook wielrenners hossen tegenwoordig van banket naar prijsuitreiking, het is erger dan de reeks avondcriteriums na de Tour.

Kortom, ze mogen stilaan paal en perk stellen aan al die bekroningen. Want het lijkt wel alsof ze er elk jaar nog nieuwe uitvinden. Wat voor kunst is er nog aan als er op een keer méér prijzen dan renners zullen zijn? De West-Vlaming van het Jaar in de categorie Sport, de trofee van de gemeentelijke sportraad van Sint-Katherina-Lombeek, de kramiek geschonken door de Verenigde Neringdoeners van Nederzwalm-Hermelgem, het Vergulde Zadel geschonken door Radio Romantica, uw sportzender op de 103.7. Straks komt er warempel nog een GAIA-prijs voor de diervriendelijkste coureur, de Prijs van de Bond Zonder Naam voor de minst vloekende coureur, de Prijs van de Kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde voor de meest taalvaardige renner, de Prijs voor de Grootste Dikbil op de veemarkt van Anderlecht! Op den duur gaat een mens zich afvragen of er aan het eind van het jaar nog Vlamingen zijn die géén prijs hebben!

(Patrick Cornillie, Grinta! 04, 2007)