Deel dit artikel:

Blijf van een ander zijn gerief!

17/04/2019
Redactie
Klassieker van het Goede Doel

We zeggen wel eens dat we één grote fietsfamilie vormen. En in elke familie zit er een rotte appel. Eentje die je liever niet op je trouwfeest uitnodigt. Of de sleutel van je huis geeft als je met vakantie gaat. In fietstermen heb je dat soort familieleden ook. Er zijn de felbesproken wielerterroristen op de weg. Maar voor een keertje wil ik het over andere onbetrouwbare sujets hebben. Dieven die met hun vuile fikken aan jouw gerief zitten. Wij liepen er helaas één tegen het lijf op de Klassieker van het Goede Doel in Zulte.

Het was nochtans een fantastische fietsdag. Zoals elk jaar stippelden de vrijwilligers van de Klassiekers van het Goede Doel een schitterend parcours uit langs de minder bekende hellingen van de Vlaamse Ardennen en Pays des Collines. 3663 fietsers trapten een opbrengst bijeen van bijna 11.000 euro voor drie goede doelen. De kou was snijdend maar de sfeer opperbest. Wij dus na de rit, tegen onze gewoonte in, goesting om te blijven plakken en eentje te drinken. Onze fietsen lieten we achter in de bewaakte fietsenstalling.

Een half uur later hoorde ik mijn maat Tim in diezelfde fietsenstalling zeggen. “Mijn fietsgps is weg. Gestolen.” In een eerste reflex zochten we – tegen beter weten in – de paar vierkante meter rond de fiets af. Niks te vinden. Tim tastte nog eens in zijn zakken om zeker te zijn dat hij daar niet in zat. Maar nee. GPS weg.

Nu kan je veel bedenkingen maken. Wie is er zo stom om zijn GPS op zijn fiets te laten zitten? Tim had het toestel in eerste instantie van zijn fiets afgenomen, maar hem er weer op gezet met het idee dat de stalling toch bewaakt was. Had de bewaking niet beter moeten opletten? Maar hoe kan je tussen die honderden fietsen zien of iemand daadwerkelijk aan zijn eigen fiets staat te talmen of aan het friemelen is bij een ander zijn carbon ros? De beste bewaakte fietsenstalling is natuurlijk eentje waarbij de bewakers niet alleen een nummer aan je fiets hangen, maar ook de fiets voor jou wegzetten en gaan halen. Maar dan heb je nog meer vrijwilligers nodig en die lopen nu al dun gezaaid. Ik heb zo al bewondering voor het pak volk dat zich in Zulte belangeloos heeft ingezet voor de organisatie. Hoe dan ook. Los van alle bedenkingen. Er is maar één echte schuldige en dat is de dief zelf natuurlijk. Klopt die zich op de borst dat hij of zij een nieuw toestel heeft? Alhoewel, nieuw… Een Garmin Edge 800 van 7 jaar oud. In zwart-wit nog. Veel waarde kan die niet meer hebben. Maar mocht je er een deze week een tegenkomen op tweedehandssites, denk dan toch maar twee keer na.

Heeft de dief in euforie zijn maten op een pint getrakteerd? Zat de dief aan een tafeltje naast ons? Het kan niet anders of het moet een deelnemer geweest zijn. Hoe kan je zo de smeerlap uithangen. Op een fietstocht voor een goed doel dan nog, waar samenhorigheid en naastenliefde hoge toppen zouden moeten scheren.

Iedereen kent wel verhalen over diefstallen. Dure racefietsen en mountainbikes die gestolen worden uit garages en tuinhuizen. Adressen van potentiële slachtoffers vissen dieven simpelweg op van websites van wielerclubs. Of ze neuzen rond op Strava om je vaste startplaats te kennen. Diefstallen op georganiseerde ritten. Bij Peloton hebben ze onlangs nog een fietsdief ontmaskerd omdat hij dan wel vermomd in fietstenue rondliep, maar gewone gympies aanhad in plaats van fietsschoenen. Bij de vriendin van Tim werd ook ooit de fiets gestolen. Die stond op een rek achteraan de auto na een triatlonwedstrijd in de Gentse Blaarmeersen. Nooit meer iets van vernomen. Los van de financiële aderlating is er ook de emotionele schade. Noem mij een fietser die niet gehecht is aan zijn materiaal. Als we dan toch gepaste straffen moeten bedenken voor het stelen van verplaatsingsmiddelen: in de Far West hingen ze paardendieven op aan een boom.

Ik troost me met het idee dat er ook eerlijke mensen rondfietsen. Tijdens Gent-Wevelgem cyclo was ik zelf mijn fietscomputer kwijt. Ik had hem op een bevoorrading van mijn fiets genomen, maar verstrooid als ik ben, in een Dixi-toilet laten liggen. Pas nadat ik wat had gegeten en small talk uitwisselde met een paar bekende gezichten, viel mijn frank. In een drafje terug naar de Dixi. Al zeiden mijn fietsvrienden dat ik wel naar mijn toestel kon fluiten. En inderdaad in het toilet lag het niet meer. Zonder al te hoge verwachtingen begaf ik me naar de materiaalpost en pechverhelping. En ja hoor, daar was een toestel binnen gebracht. Ik was niet alleen opgelucht, maar ook blij dat er nog (h)eerlijke mensen bestaan. De vinder mag me altijd contacteren. Dank u dank u dank u. Eén zo’n gouden mens maakt al die rotte appels in onze grote fietsfamilie weer goed.