De Mazda CX-7

U hoort het goed: 279 km. Tweehonderdnegenenzeventig. Het klinkt prehistorisch. We hebben een ‘Milaan-Sanremoke’ gedaan. Hier en daar was er wat gemor om het ‘teveel’ aan kilometers maar dat werd al snel onder de mat geveegd onder de noemer: ‘Ach, we zijn hier toch om te fietsen’ en ‘Het is voor het goede doel’. Kortom: een geslaagde dag. Belangrijk: een dag zònder regen. Fris was het wel. Om niet te zeggen kil. Beenstukken, overschoenen, handschoenen met lange vingers, ja zelfs thermovesten: al dat winterspul kon je vandaag spotten. En dat voor half mei! Frank Deboosere, boegbeeld van Kom op tegen Kanker, mag het me zondagavond tijdens de slothappening van de 1000 km in Antwerpen, eens komen uitleggen. Soit, we hopen op méér lente vanaf morgen.

Twee valpartijen vandaag: één kort na de start in een miezerig Oostende (een slipper op een rotonde) en één in de finale van de rit (iemand die allicht een wiel raakte en daardoor zwaar onderuit smakte). Het bleef gelukkig bij blutsen en builen. Laten we het de komende dagen zo houden. Het fietsgevoel in mijn groep, da’s deze die een daggemiddelde van 30 km/uur aanhoudt, zit best wel snor. Geen gezeik. Gewoon trappen. De kunst is wél om het perfecte plekje in ‘het peloton’ te vinden. Nee, achteraan zitten ‘klooien’ is niet de beste optie. Helemaal voorin het pak: daar brandt de lamp. Hoe dat komt? Eén antwoord: de witte Mazda CX-7.

De witte Mazda CX-7 is de organisatiewagen (met sirene) die voor het peloton uitrijdt en de rode loper uitrolt. Bumperrijden is in dit geval, voor ons fietsers, heilzaam. Vertel het niet verder alsjeblieft maar ‘kop doen’ in het kielzog van de CX-7 is een fijne belevenis. Je zit volledig uit de wind en wordt als het ware naar voren ‘gezogen’. Was het een Porsche Cayenne geweest, dan hadden we wél een probleem gehad.

Morgen wordt er gefietst naar Gent. Aankomstlocatie is ‘t Kuipke. Mooie setting. Onderweg flirten we ook met ‘mijn streek’ met ondermeer een halte aan het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Fietsen in een ‘rittenkoers’ door eigen streek: dat heeft toch wel ‘iets’. Zo fietste vandaag een drietal een poos vooruit om hun supporters te groeten. Een beetje zoals dat de ‘régional de l’étape’ is gegund in de Tour de France. Die mag, mits toestemming van de gele truidrager, ook even vooruit rijden en zijn ‘moment de gloire’ voor eigen volk proeven. Morgen volgt mijn ‘moment de gloire’. Als de verzuurde – valt best mee, hoor 🙂 – benen tegen dan tenminste zijn hersteld. Intussen stijgt bij mij het gevoel ‘renner te zijn’. De aders beginnen bloot te lopen op de dijen en kuiten. Als ‘would be’-renner heb ik dan zoiets van: ‘YES!’. Geloof me: ‘would be’-renners zijn rare kwieten.

Frederik Backelandt

PS: Morgen lees je hier het verslag van de tweede rit, Leuven-Gent (238 km).