Deel dit artikel:

Dubbele cijfers

“Tegen het weekend gaan de temperaturen fors de hoogte in”, klonk het al heel de week. En hoewel de realist in mij aanvankelijk nog terughoudend was, begon ik er sinds woensdag echt in te geloven. Vrijdagnamiddag zou mijn moment worden, zo besloot ik. En wat heb ik ernaar uitgekeken.

Eindelijk buiten

Net als vele anderen, schafte ik mezelf recent een smart trainer aan om de winter door te komen. Efficiëntere trainingen, geen kwakkelende weersomstandigheden en vooral, géén vuile fiets. Bovendien zorgde een combinatie van Zwift en uitgesteld series kijken er voor dat de indoortrainingen nog best draaglijk waren. Het nieuwe jaar is 46 dagen ver, en tot op vandaag kwam ik slechts twee keer buiten. De eerste keer om een ritje te maken samen met Adrie van der Poel, daar kan je al eens voor buiten komen (dank u, Grinta!). Mijn tweede escapade, nu bijna twee weken geleden, was er een om snel te vergeten. Zeker voor mijn schoonvader, die er dankzij zijn pijnlijke, gekneusde ribben nog steeds dagelijks aan herinnerd wordt. Spiegelglad en onverantwoord was dat. Sindsdien reed ik opnieuw enkel indoor, in onze logeerkamer die tijdens de wintermaanden werd omgedoopt tot mijn persoonlijke ‘pain cave’. Mét toestemming van mijn vriendin trouwens. Net als ikzelf is ook zij geen fan van mijn extra winterkilo’s.

Alles voor de Marmotte

Maar eindelijk was daar het moment om opnieuw de wijde wereld in te trekken. Tijdens een laatste vergadering in de vroege namiddag, kon ik het zachte zoemen van draaiende wielen onder mij bijna horen. In gedachten had ik mijn bureau al een tijdje verlaten. Niet veel later reed ik met mijn stadsfiets in sneltreinvaart naar huis. Dadelijk zou ik dat gammele vehikel inruilen voor een spiksplinternieuwe racefiets. Het was inmiddels vier jaar geleden dat ik nog een nieuwe fiets kocht en op dat ding heb ik mezelf eerlijk gezegd nooit helemaal goed gevoeld. Bovendien neem ik deze zomer samen met heel wat vrienden deel aan de Marmotte. Het ideale moment dus om mijn exemplaar met velgremmen in te ruilen voor eentje dat uitgerust is met schijfremmen. Veiligheid boven alles, niet? En ook de versnellingen op mijn oude ros waren niet geschikt voor zo’n onderneming. Ik heb het zo vaak herhaald, dat niet enkel mijn vriendin het gelooft, maar ikzelf intussen ook. Een week lang stond mijn nieuwe beste vriend in de gang. Een nieuwe fiets zet je immers niet in de garage, toch? Al die tijd heeft hij naast de trap op mij gewacht, als een hond die zonder verpinken buiten aan de supermarkt op zijn baasje wacht. Maar de beloning voor het wachten was groot. Kurkdroge wegen en een aangenaam lentezonnetje.

Cijfertjes doen er niet toe

Ik probeer mijn banden op te pompen, maar kom tot de vaststelling dat de drukmeter van de pomp stuk is. Dan maar op het gevoel. Cijfertjes doen er vandaag niet toe. Dat blijkt even later wanneer ik mijn thuisdorp met soepele tred verlaat en op mijn fietscomputertje kijk. Cadanssensor vergeten. En ook het vermogen geeft nul watt aan. Juist, op mijn nieuwe fiets is nog geen vermogensmeter geïnstalleerd. Compleet overbodig ook. Ik geniet gewoon van het moment. Van mijn nieuwe fiets, van mijn nieuwe schoenen, van mijn nieuwe kleding en vooral, van de zonnestralen die mijn lichaam zachtjes opwarmen. Mijn computertje duidt 15 graden aan. Dubbele cijfers dus, meteen ook de enige die er vandaag toe doen. Heerlijk!

Sluwe schaduw

Het voelt zo goed om nog eens buiten te komen in deze omstandigheden dat zelfs de lichte tegenwind aanvoelt als een vriend die ik lang heb moeten missen. Een andere ‘long-time-no-see’ is mijn schaduw. Inderdaad wat forser dan de laatste keer dat ik ‘m zag, maar nog altijd even sluw. Bij tegenwind kruipt hij lijnrecht achter mij, bij zijwind weet hij telkens de juiste kant te kiezen en wanneer de windrichting even mee zit komt hij voor de schijn voor me rijden om te tonen dat ook hij zijn deel van het werk opknapt. Maar wat er ook van aan is, sneller is hij nooit. Dat stelt me enigszins gerust.

Nergens ruikt mest beter

Iedere fietser die ik onderweg tegenkom – en dat zijn er best veel – salueert goedgeluimd. Ik glimlach in de veronderstelling dat zij op dit moment allen met dezelfde premature lentekriebels als ikzelf op de fiets zitten. Terwijl ik gemoedelijk over de rustige boerenbaantjes bol, prijs ik mezelf gelukkig dat ik een kempenzoon ben. Nergens ruikt mest beter dan op de Kempense velden. Aan de ‘melkautomaat’ in Poederlee (‘Peujel’ voor de locals) stop ik even om mijn zintuigen de kans te geven om alle prikkels te registreren. Voor zij die de melkautomaat niet kennen, het is een niet onbelangrijk oriëntatiepunt in Kempense fietsmiddens. Mocht ik een euro krijgen voor iedere keer dat kampioenen als Erwin Vervecken, Bart Wellens of Wout Van Aert hier gepasseerd zijn, ik zou kunnen rentenieren.Ik plaats mijn fiets tegen het aankondigingsbord van de ‘After Maïs Party’ voor een foto wanneer de boer en dus eigenaar van de melkautomaat buitenkomt om te vragen wat ik aan het doen ben. Ik leg hem uit dat ik een foto neem van het bord, omdat half Vlaanderen toch niet gelooft dat hier zoiets bestaat als een After Maïs Party, wat eigenlijk gewoon een oogstfeest is voor de Kempense boeren. Hoewel er tijdens de editie van afgelopen november zelfs bussen vanuit ‘de Vlaanders’ zijn geweest, volgens boer Joris. In totaal waren er meer dan 3.000 aanwezigen in de megatent die jaarlijks op zijn wei aan de melkautomaat wordt opgesteld. Die melkautomaat staat er trouwens niet meer, weet Joris me te vertellen. “Te veel miserie met het voedselagentschap. Ook al is hier geen melk meer te koop, iedereen kent het nog als de melkautomaat”, klinkt het. “Maar de blikjes bier zijn ook erg in trek”. Geen plaats om als sporter te lang te blijven dus.

Late valentijn

Ik klik opnieuw in en besluit mijn plannen bij te stellen. De beoogde twee uur zet ik uit mijn hoofd. In de plaats daarvan zet ik koers richting het werk van mijn vriendin. Ze ging vandaag voor het eerst dit jaar met de fiets werken en als waardering voor haar inspanning, zal ik haar vergezellen op weg naar huis. Dat haalt sowieso de jaloezie weg over het feit dat ik vandaag al gefietst heb. Bovendien had ik op Valentijnsdag al niets voor haar voorzien. Hoog tijd dus om mijn puntenbak bij te vullen!

Met dank aan FUTURUM Quality Gear, partner van deze blog.

Gerelateerde artikels

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE