Een opstoot van koersblues

Tuurlijk veerde ik vorig weekend schreeuwend recht toen Jappe Milaan-Sanremo won. En moest
iemand mijn kinnenbak komen sluiten na de tweede demarrage van Kasper Asgreen naar Harelbeke.
Anderzijds merk ik dat ik minder snel dan vroeger voor mijn televisie kruip. Ik durf al eens een
wedstrijd te skippen om zelf te gaan sporten. Na de finish ga ik veel vlugger over tot de orde van de
dag. De nabeschouwingen als achtergrondgeluid bij wat gekokerel of de strijk die staat te wachten.
In het najaar dacht ik nog dat de timing er voor iets tussen zat. Voorjaarsklassiekers die gereden
worden bij zomerse temperaturen of in een decor van herfstkleuren, het is toch hetzelfde niet. De
voorbije weken merk ik nochtans dezelfde houding. Ik kan niet van een bekoelde liefde spreken,
maar de opwinding die ik vroeger al wéken voor de Ronde van Vlaanderen voelde, is er niet. Ik word
nog altijd blij als er koers is. Verstrooiing in deze eentonige coronamaatschappij. Uitzinnig zoals
vroeger word ik helaas niet meer.

Panoramawandelroute

Afgelopen vrijdag kwam ik eindelijk achter de reden. Tijdens een wandeling nota bene vanuit Kwaremont. Met een vriendin ging ik een ferme lus wandelen met onder meer een onverharde klim van de Paterberg, een stukje offroad naar de Hotond en de kasseien van de Oude Kwaremont. Uren later zouden de renners van de E3 Harelbeke passeren. Conform de coronamaatregelen zouden wij dan al lang weer weg zijn. Ook al zag ik geen enkele renner, geen enkele reclamecaravan of helikopter, ik snuifde wel een beetje koerssfeer op. De verkeersignalisatie, de verbodsborden om te parkeren, de waarschuwingen op de Oude Kwaremont om toeschouwers weg te jagen: kleine getuigen van iets groots dat stond te gebeuren. Plots passeerde een organisatiewagen. Ineens had ik het wel te pakken. Kriebels. Onmiskenbaar. Een tinteling in mijn buik en pretoogjes. Opeens wist ik waarnaar ik het afgelopen jaar zoekende was. Cyclo’s. Het parcours van de profs de dag voor de wedstrijd kunnen rijden. De vlaggen zien wapperen, de pijltjes zien hangen en de vip-tenten lelijk zien afsteken in het landschap. Buitenlandse toeristen horen stoefen over “how amazing” de Vlaamse heuvels zijn. Italianen – vaak in roze outfit – zien sukkelen op de kasseien. De finish passeren en techniekers zien sleuren met kabels voor de live- uitzending. Weten dat je zweet achterlaat op dezelfde hellingen waar de dag nadien de profs een cartouche zullen verschieten. De dag van de wedstrijd met je fietsvrienden afspreken voor een uitgebreide brunch met Sporza op de luidste stand en verhaaltjes bovenhalen van je rit de dag ervoor. “Kijk, achter die struik heb ik zitten kakken.” “Ja man, daar op de Karnemelkbeekstraat kreeg ik nu toch een hongerklop.” Het gevoel te hebben dat je er zelf deel van hebt uitgemaakt. Soms in slaap vallen voor de televisie omdat je nog moe bent van je eigen calvarietocht. En een por krijgen omdat de finale is ingezet.

Op eigen houtje

Tuurlijk kan je ook nu de dag ervoor al het parcours gaan rijden. Organisaties genoeg die coronaproof events organiseren en gpxen verkopen. Of je haalt gewoon je rit van twee jaar geleden van Strava en je rijdt hem nog eens opnieuw. Maar dat is toch niet hetzelfde. Je zit niet in ‘de sfeer’ zoals ze dat zo mooi noemen. Er zijn altijd al mensen geweest die weigeren de georganiseerde cyclo’s te rijden. Onder het motto: “Die hellingen liggen er altijd. Ik ga daar niet voor gaan betalen.” Het heeft voordelen om zelf je ritten te gaan bepalen. Zeker in het afgelopen coronajaar heb ik het gemak ontdekt van je eigen ritten uit te stippelen. Nergens parkeerproblemen. Geen pakken geld kwijt voor een nummer aan je stuur. Niet om 6u ‘s morgens een ontbijt achter lange tanden te zitten binnenstampen omdat je vroeg weg moet. Je kan de dag van je ritten in functie van het weer uitkiezen. Het heeft zeker pluspunten. Alleen: ik merk dat ik onbewust mijn geliefde Vlaamse Ardennen al veel links heb laten liggen het afgelopen jaar.

Ldvd

Het is zoals bij liefdesverdriet. Specialisten raden je ook af om plekken op te zoeken waar je met je ex bent langs geweest. Het helpt niet in de verwerking van je verdriet. Het strooit alleen zout in de wonden. Dat stelde ik ook vast tijdens mijn wandeling vanuit Kwaremont. De wandeling lag trouwens al vast voor mijn euro viel dat die dag de E3 er ook zou passeren. Ik zag de bordjes en voelde naast mijn euforie ook een steek van spijt en gemis. Anderhalf uur voor de renners in Kwaremont zouden passeren, liep ik met mijn vriendin over de kasseien. Twee agenten hielden ons in het centrum in de gaten of we inderdaad doorliepen. Ze zeiden niks en knikten vriendelijk goeiedag. Braaf stapte ik in mijn auto en reed naar huis om naar de wedstrijd te gaan kijken. Dankzij de helikopterbeelden zag ik de trage wegen waar ik een paar uur ervoor nog had gewandeld. De kapel waar ik foto’s had staan maken. De opblaasbare reuzenfles Kwaremont op tien meter van waar ik mijn auto had geparkeerd. Ik had me in maanden niet meer zo dicht bij de koers gevoeld. Misschien moet ik in aanloop naar de Ronde toch maar eens de Vlaamse Ardennen op de fiets gaan opzoeken. Het liefdesverdriet neem ik er bij. Ik wil hetzelfde enthousiasme door mijn aderen voelen stromen als in de goede oude coronavrije tijd. Met Sporza op het luidste volume.

De wandeling vanuit Kwaremont is trouwens een aanradertje. Stevig, op en af, grotendeels onverhard en 16 kilometer lang. Voor meer details klik je hier.