Deel dit artikel:

Een veel te ingetogen portret van een eigentijdse held

Het blog van Matthias Vangenechten.

Gisteren stoomde hij me voor het laatst voorbij. 27.6 wees de kilometerteller van mijn eerste stalen vehikel na de Norta die ik kreeg voor mijn plechtige communie aan. Dat wil zeggen een fikse bries in de rug, maar niet de stramme kuiten en de gescheurde kniepezen die de gedachte aan een Norta oplevert. 

Toen ik ogenblikkelijk opkeek, was hij nog slechts een wazige stip ter hoogte van de bushalte die ik een luttele minuut later zelf passeerde. Dat verraadt slechts ten dele zijn identiteit. Valt al uit te sluiten: kale hardlopende mannen met sokken opgetrokken tot aan de milt. Die zouden zacht mijn zog volgen, driehonderd meter voor ze een andere richting op moeten (zij voelen dat wonderwel aan) het tempo opdrijven en wanneer ik uit het zicht ben in elkaar stuiken om de dag erna een Iron Man te winnen in een nieuw wedstrijdrecord. Ook uit te sluiten: de wielertoerist. Ik rijd waar dat kan, helaas ook waar het de bedoeling is, op het fietspad. Toch is verwarring mogelijk door enkele markante gelijkenissen: de hier beschreven held drapeert zich in een driftig bijeengeraapte outfit in een sportwinkel, de meer bescheiden versie accentueert zijn bolle buikje en puddingachtige spiermassa tussen elleboog en schouder door dit strak in te lijsten met een zwart shirt met een lichtblauwe streep. Sky prijkt er in witte letters op het zwart. Dit idool van vele maagden beschikt over zoveel talenten dat hij nog geen weet heeft van het grootste: zijn weergaloos gevoel voor ironie. Evenmin lijkt hij zich bewust van de versnelling die voortkomt uit zijn papperige witte onderbenen ingesmeerd met een olie en het is geen benzine, een verhoogde ademhaling is noch zichtbaar noch hoorbaar, geef hem de krant en hij begint erin te lezen. Die van vandaag! Kieskeurig oogt hij wel. De halfgod hier is geen figuur met wie je straffeloos de spot drijft, toch niet op het fietspad. Naar verluidt, ik benadruk naar verluidt, is hij thuis dan weer de gehoorzaamheid en minzaamheid zelve, maar dit overstijgt de roddel niet. Op het fietspad is hij een ander mens. Zie je die grijns? Het is die van een koning op veroveringstocht, onoverwinnelijk tot het tegendeel bewezen. Een ijverig type denkt interessant te zijn door zich als verstekeling in de spaken van de nieuwe halfgod te nestelen, een nog bloederiger tafereel volgt. De halfgod versnelt en remt bruusk, het type van twijfelachtig allooi ontwijkt ternauwernood het manoeuvre, maar blijft wonderwel in zijn zog, het icoon versnelt nog impulsiever, remt nog heftiger, nu gaat het dubieuze type wel over kop. De alom aanbeden held zonder overwogen mededogen laat een fluim achter op het fietspad en kijkt niet achterom. Zijn ziel mag niet week worden, mogelijk fataal bij een volgende slag om zijn territorium. Toch belet dat de branievolle krijger niet aan vroeger te denken. De tijd dat hij als kleine jongen zich vereenzelvigde met Freddy Maertens, later las hij over Merckx, Coppi en Anquetil en kocht hij een koersfiets, nu nog steeds bedekt met stof daterend uit de tijd van de aankoop. Nu is hij zelf Merckx, Coppi en Anquetil, nu boezemt hij angst in op het fietspad, anders maar een amalgaam van voetgangers, geparkeerde auto’s en een verdwaalde fietser, nu is hij zelf een legende. Deelt hij handtekeningen uit, laat hij zich omsluiten door wulpse jongedames en demarreert hij waar ie maar wil. Het is een kwestie van tijd vooraleer Merckx, Maertens en Boonen met hem op de foto willen. Je zou denken dat de roem hem naar het hoofd stijgt, maar niets van dat. Icoon of niet, hij zal altijd de gewone volksjongen blijven, maar de elektrische fietser zet bijwijlen graag de puntjes op de i in misplaatste heroïek.

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE