Farah Cancellara en Cleo Kammioen

Dat ik geen zonen heb, heb ik me nog geen seconde beklaagd. Collega-vaders fronsen de wenkbrauwen bij deze schijnbaar heiligschennende uitspraak. Mijn ongelofelijke voetbaltechniek zal ik wel niet door kunnen geven. Dat is waar. Het  geheim van het ‘Houtmanpuntertje’ neem ik  dus mee in mijn graf. Vuile moppen tappen zal ook wel geen gedeelde hobby worden met mijn dochters. En aanschuiven aan de badkamer wordt binnen enkele jaren mijn deel. Ook weer waar. Toch beklaag ik het me niet. Verwacht van mij trouwens geen objectiviteit als ik het over mijn dochters heb. Zelfs De dansende prinsessen vind ik nu een vet coole film.  Maar dat ze zo ongegeneerd meegaan in mijn liefde voor het fietsen en het wielrennen had ik echter nooit durven dromen.

De oudste is onder een heerlijk fietsgesternte geboren, luttele uren na Tom Boonens eerste Rondewinst. En de jongste enkele minuten nadat Boonen juichend over de streep bolde in Kuurne-Brussel-Kuurne. De bijgelovige zielen onder u weten genoeg. Nee, mijn dochters luisteren niet naar de naam Lore. Ook vertrouwen ze me na het fietstochtje na een vermoeiende schooldag niet toe dat ze ‘piepedood’ zitten. Wees gerust. Toch, in alle vaderlijke objectiviteit, hun moeder heeft twee fantastische flandriennes gebaard.

Vorig jaar ergens in maart. Farah moest nog vier worden, maar die zijwieltjes moesten van de fiets. Het gevecht met de zwaartekracht moest en zou gestreden worden. Zijwieltjes eraf. Geen bezemsteel of, godbetert, zoiets ingenieus dat je in de Decathlon kan kopen, maar een sjaal. Ja, daarmee zou ik het doen. Een sjaal rond haar buik. Mijn rug in een kramp. Hoe losser ik de sjaal zou kunnen laten, hoe beter ze dus haar evenwicht zou weten te bewaren. Drie sessies heeft het geduurd. Dan vloog ze weg. Gillend van pure excitement. fietste ze een nieuw leven in. Het leven van de mensen wiens wereld groter is dan hun wijk. Een jaar later recht op de trappers, crossend door het maanlandschap van de wegenwerken wat verderop, snel, sneller, snelst… geen fietsuitdaging is haar te veel. En vader zag dat het goed was.

Intrigerend genoeg bedacht ze zichzelf een bijnaam: Farah Cancellara. Klinkt lekker niet? En ja, madam kijkt mee als Michel Wuyts en Karl Vannieuwkerke de renners richting eindmeet babbelen. Kleine zus Cleo kan natuurlijk niet achterblijven. Integendeel, kleine zus doet niet onder. Principieel. God noch gebod, die meid. Laat zich met haar drie jaar Cleo Kammioen noemen. Alliteraties doen het altijd bij kampioenen. Bescheidenheid is hen vreemd. Dat zit dus goed. Die zijwieltjes moeten er binnenkort ook af. Met achttien al Olympische medaillewinnaars, dat staat in de sterren geschreven. Binnen enkele jaren is die mooie droom waarschijnlijk weer weg. En dan wordt vader in het midden van de nacht wakker. Fietsen doen de dochters zo weinig mogelijk. Achterop bij hun lief op de motor. En veel te laat thuis.