Fietsgenen

Zit fietsen in de genen? En wat is er dan genetisch bepaald? Talent of de passie voor het fietsen. Talent lijkt grotendeels aangeboren. Cancellara trapt van nature uit hoge vermogens, net als Tom Boonen. Marianne Vos is ongetwijfeld een natuurtalent. De een beschikt over een explosief vermogen, de ander heeft een grote motor. Sommige gelukzakken hebben zelfs beiden.

Tegenwoordig kunnen ze dit talent wiskundig vaststellen in een laboratorium. Watts per kilogram, VO2 max, rustpols, pols bij anaerobe drempel en vetvrije massa. Allemaal zwart op wit. Genetische voorselectie op basis van cijfertjes. Voorbestemd om renner te worden, rennersgenen. Talent is de potentie tot succes. Maar succes is meer als talent. Succes is een kwestie van talent, het juiste toeval en hard werken. Een middelmatig talent die hard traint kan zichzelf niets verwijten. Maar talent ontwikkel je ook vanuit passie.

De liefde voor het fietsen stroomt zeker door mijn aderen. Als kind speelde ik niet met poppen. Buiten spelen in mijn sponzen broekje – heel trendy in de jaren ’80 – was meer iets voor mij. Op mijn driewieler zag ik geen gevaar. Mijn eerste fietslitteken – later volgden er nog meer – werd genaaid zonder verdoving. Geen traan verpinkt.  Door de boom te ontwijken op het wegje tussen onze tuin en die van mijn grootvader leerde ik bochtentechniek.

De levenslust van mijn grootvader was het dagelijks ‘toerke met zijnen velo’. Het tekstje op mijn grootvader zijn doodsprentje is sprekend. “Alle verhalen zijn verteld. Alle wegen zijn gefietst. Rust nu maar.” Ook mijn vader was gebeten door de wielermicrobe. Voor zijn veertigste verjaardag kocht mijn moeder hem een Bianchi. De traditionele Bianchi kleuren vond hij maar niks. Indurain, het archetype van de beer, was zijn renner. Fiets ingeruild voor een klassiek exemplaar. Onaangeroerd bleef zijn laatste fiets. Hopelijk zijn ze allebei trots. Trots op mijn passie voor het fietsen, op mijn fietsgenen.

(Edith van den Brande, Grinta! 19, 2010)