Deel dit artikel:

Fietsliefde in tijden van corona

18/03/2020
Redactie
Joyce Verdonck, Gilles Bultinck, Steven Verniers

Net als alle andere fietsfanaten zien ook onze bloggers hun voorjaar gedwarsboomd door het vermaledijde coronavirus, de winterse trainingsarbeid wordt niet beloond met een heerlijk volle kalender. Integendeel, overal waar klassiekers, toertochten of reizen stonden gepland, gaapt nu de grote leegte. Noodgedwongen berichten ze tot nader order over hun alternatieve invulling van wat een drukke lente had moeten worden.

Joyce zoekt stabiliteit …

Een sporter zonder doel dreigt al snel in een zwart gat te vallen. Ook in mij borrelt onrust op. Ik heb net mijn hotelboeking geannuleerd voor de Amstel Gold Race waar ik – eindelijk – nog eens voor was ingeloot. De 1000 km voor Kom op tegen Kanker waarvoor ik opnieuw wegkapitein zou zijn, blijkt uitgesteld naar een nog onbekende datum. En de triatlons die ik op het oog had in mei en juni? Eind juni organiseert mijn eigen triatlonclub MTV een wedstrijd in Eeklo. Het printen van de affiches hebben we alvast uitgesteld. Zelfs als er groen licht komt, dan hebben alle triatleten – ik incluis – weken, misschien maandenlang, geen zwembad van dichtbij gezien. Ik probeer dat gemis te compenseren door extra corestability. Zink ik in het water als een baksteen, dan zal het alvast niet aan stevige rug- en buikspieren liggen.

… en een nieuw doel

Toen de eerste cyclo’s werden afgelast, dacht ik me helemaal op de LongtermBEchallenge te smijten, de challenge om alle Belgische gemeenten aan te doen. Ik zag het als het ideale moment om in mijn eentje te gaan fietsen waar ik nog niet was geweest. Maar nu we niet meer in onze auto mogen springen voor een rit in de Ardennen of de andere kant van Vlaanderen, moet ik daar een streep door trekken. Alleen trainen in de spreekwoordelijke achtertuin mag nog. Gelukkig mag dat nog. Meestal ben ik deze periode van het jaar de ritjes in eigen buurt alweer kotsbeu. Ik probeer het aantrekkelijker te maken door meer interval in te bouwen. Of op een ander tijdstip te fietsen. Bij valavond bijvoorbeeld, waarbij ik geniet van de kleurenpracht door de ondergaande zon. Met in het achterhoofd dat door alleen te fietsen en niet in het wiel te kunnen hangen, ik deze zomer sterker zal zijn dan ooit. Als we tegen dan hopelijk een coronavrije wereld kunnen befietsen. Alleen met mijn snot weet ik geen weg. Frisse lucht prikkelt de luchtwegen. En mijn neus leegblazen doe ik niet meer zonder schuldgevoel. Ik doe het enkel waar geen huizen staan en er geen volk in de buurt is. Maar toch. Het voelt alsof Marc Van Ranst overal ogen heeft.

Gilles schrapt plannen …

De afgelopen week werd duidelijk dat het ene fietsdoel na het andere wegvalt. De ganse cyclokalender wordt uitgesteld of geannuleerd. Normaal gezien zou ik nu in Mallorca zitten voor een week fietsvakantie. Om de motor te finetunen na een paar winterse maanden vol trainingsarbeid. Op 5 april zou de DuoDiagonaal volgen. Van Monschau naar Oostende, ongeveer 380 kilometer, in duo. ‘s Nachts. Het zou ongetwijfeld mijn grootste uitdaging zijn in 18 jaar op de fiets. Eind april gevolgd door de Mallorca 312, een tocht die intussen werd uitgesteld naar 10 oktober. Allemaal erg jammer, maar begrijpelijk. Maar toen vrijdag het bericht kwam dat ook de 1.000km van Kom Op Tegen kanker afgelast wordt, zakte de grond toch even helemaal vanonder mijn voeten weg. De 1.000km was de laatste maanden immers een hoofddoel geworden. Niet omwille van de fysieke uitdaging, maar door alle geleverde inspanningen om de nodige fondsen bij elkaar te werven. Een paar honderd snoepzakjes gemaakt en verkocht, een benefiet(s)fuif georganiseerd en tientallen sponsors die de nodige financiële of andere steun verleenden. En dan was daar nog de belofte om al met de fiets naar de startplaats in Rennes te rijden. Hotels onderweg geboekt, route helemaal uitgetekend.

… en vormt een duo

Niets van dat alles dus. Als we echt verplicht binnen moeten blijven, heb ik gelukkig nog mijn rollen om op terug te vallen. Jammer genoeg zonder doel en bijgevolg met een stuk minder motivatie. Maar zo lang het nog kan, geniet ik van elke kilometer buiten. Ik kies ervoor om – hoewel toegelaten – niet met een vriend te gaan rijden, maar wel alleen. Of met mijn vriendin en huisgenote Yenthe. Wat een geluk dat zij ook fietst.

Steven gaat solo …

De Grinta! Ouverture deed me watertanden naar het voorjaar. De Omloop bevestigde, ik kon me uitleven. De ontnuchtering volgde echter snel en was keihard. Geen Ronde, E3 of Roubaix. Verboden om in groep te fietsen. Kan ik inkomen. Niet aangeraden om met twee te fietsen. Kan ik ergens begrijpen. Solo rijden, toegestaan. Neem ons dit alstublieft niet af. Solo ga ik tegenwoordig op pad langs Vlaamse wegen. Mensen die mijn pad kruisen dragen hun buff tot hoog over de neus, ook al is dat meteorologisch niet verantwoord. De dame met de hond steekt over als ik kom aangefietst (zeg aub dat dat toeval was). Langs de vaart pik ik spontaan in bij de man die me voorbijraast. Om dan tweehonderd meter te beseffen: “Neen, niet doen Steven”. Ik laat me uitzakken en zie de man kleiner worden. Als iemand naast me komt fietsen denk ik ”Ga weg.” En als ik even stop, komt men zeggen dat fietsen de weerstand vermindert. Dank voor zoveel bezorgdheid. Het voelt allemaal wat bevreemdend aan.

… en zweert het extremisme af

Voordelen? Die zijn er ook, denk ik. Vroeg opstaan voor een lange cyclo is er even niet bij. De langste afstand kiezen en zien dat andere die veel sneller afhaspelden ook niet. De ritafstanden bij Stravisten nemen terug normale proporties aan. Fietsen is weer iets meer wat het misschien wel hoort te zijn. De extreme kantjes wat afgevijld. Houd dus allemaal vol, fiets solo en geniet van dat momentje op een leeg jaagpad. Een mindere dag hoort er dezer dagen bij. Vergeet de zorgen en de zoektocht naar het waarom. Voor je het weet kan er weer echt in groepjes gespeeld worden. En rijden we misschien allemaal samen de Ronde in het najaar. Als je een kapelletje tegenkomt op je eenzame tocht, steek je ook een kaarsje aan? Alstublieft?