Deel dit artikel:

Gilles fietst naar Compostella. Via Ledigos en Astorga

Grinta!-freelancer Gilles Bultinck fietst deze zomer van Vosselaar naar Santiago de Compostella. Op www.grinta.be houdt de fietsende burgemeester een dagboek bij. Ondertussen is Gilles al flink opgeschoten in Spanje en is hij nog maar vijf dagen van zijn bestemming verwijderd...

Rit 11: Ibeas de Juarros – Ledigos

In België mag het dan wel nationale feestdag zijn, hier in Spanje is het gewoon zondag. Altijd een lastige dag om te fietsen. Niet alleen is het ontbijt later dan gewoonlijk verkrijgbaar, ook heel wat winkels onderweg zullen ongetwijfeld gesloten zijn. Omdat mijn fiets elders in bewaring werd genomen, moest ik noodgedwongen al mijn tassen demonteren. Dit vraagt na het ontbijt wat extra tijd, waardoor het bijna 9 uur is vooraleer ik op deze 21ste juli mijn weg kan verderzetten. Mijn route loopt opnieuw een heel stuk over de N120, de Camino de Santiago die me gisteren al zoveel plezier bezorgde. En ook vandaag staat de wind gunstig. Voor ik het goed en wel besef, doorkruis ik Burgos. Onverwachtse wegenwerken kunnen mijn plezier niet bederven. Ik controleer even op de kaart van mijn Sigma Rox 12.0 hoe ik zo snel mogelijk terug op mijn oorspronkelijke route kan komen en tref er een aangenaam fietspad door het stadscentrum, om vervolgens aan de rand opnieuw op de N120 aan te pikken. Het golvende karakter van deze weg maakt dat het nooit echt saai wordt. Vandaag is wat ze in de Tour de France een overgangsetappe zouden noemen. Of toch naar mijn normen, naar Tour de France normen zou dit een gewone vlakke rit zijn. De benen draaien vlot rond, maar de thermometer begint flink de hoogte in te schieten.

Dedication

Halfweg besluit ik toch maar te stoppen om bij te tanken. De afgelopen dagen heb ik al meer dan genoeg kloppen van de hamer gekregen door een gebrek aan eten en drinken. Mijn vrees voor gesloten winkels blijkt trouwens onterecht te zijn. De winkels van de Repsol tankstations zijn zelfs op zon- en feestdagen van 7 uur tot 20 uur geopend. Da’s pas dedication! Omdat ik ruim voor zit op schema, zet ik mezelf neer op het gezellige (kuch!) terrasje met plastic stoelen en dito tafels, vlak naast de inrit van de bijhorende carwash. Omdat het zo vlot bolt, begin ik te overwegen om niet tot Santiago de Compostella, maar wel tot Finisterre te rijden. Op dit westelijk gelegen punt van het Spaanse schiereiland verbranden heel wat pelgrims traditioneel hun kleren of schoenen. Vanuit Santiago is het nog zo’n tachtig kilometer tot deze kaap. Ik wijt deze vreemde hersenkronkel aan overmoed omwille van de rugwind, en probeer het van mij af te zetten. Terug over naar de orde van de dag: in Ledigos geraken.

Yoga op zondag

Een dikke twintig kilometer voor ik het hotel bereik, geeft mijn navigatie aan dat ik rechts af moet slaan. Wat volgt, is een aangename verrassing. De volgende tien kilometer lopen over een onverharde, maar redelijk afgevlakte grindweg, tegelijk ook de échte camino voor de wandelaars. Het is serieus stof happen bij meer dan 35 graden, maar ik geniet van het pelgrim zijn. Tegelijkertijd heb ik medelijden met de wandelaars, die twee uur doen over dit stuk. Omdat de zon op zijn hoogste punt staat, bieden de bomen nauwelijks beschutting. Halfweg de grindstrook staat een drankkraampje om de dorstigen – ongetwijfeld iedere wandelaar die zich hier begeeft – te laven. Hier begint de commerce zich te moeien met de nobele doelen van de pelgrim. Vlak voor het einde van de grindweg staat zelfs een bord waarop staat aangekondigd dat er in het dorpje tweehonderd meter verder massages te verkrijgen zijn. Ik pas voor een massage, maar nestel me wel op een terrasje. Nog minder dan tien kilometer naar het hotel en het is pas vroege namiddag. Dan mag het wel een biertje zijn. Ik bestel een Peregrina, schijnbaar een pelgrimsbier, en kijk wat rond naar de halve lijken die daarnet nog wandelaars waren. Tot een Britse zonodig yogalessen begint te geven aan de andere rustende pelgrims. Yoga is wat mij betreft – net zoals wereldmuziek – nog steeds voor theedrinkers en Steinerschoolfiguren (dixit Clement Peerens), en dus stap ik opnieuw op de fiets.

Genieten

In Ledigos aangekomen, stuur ik mijn titanium vriend naar het drukst bezette terras, wat tegelijk ook de herberg blijkt te zijn waar ik voor vanavond een overnachting heb geboekt. Ik bestel opnieuw een biertje en krijg al snel het gezelschap van twee Spaanse fietspelgrims. Iedereen die vanuit het thuisfront een bericht stuurde met de boodschap “vergeet niet te genieten”, kan op twee oren slapen. Ik ben er volop mee bezig!

Rit 12: Ledigos – Astorga

Vannacht heb ik geslapen in een albergue, een herberg dus. Luxepaard dat ik ben, opteerde ik wel voor een eigen kamer. En het moet gezegd, ik heb tijdens mijn reis al in slechtere hotels geslapen. Speciaal voor de pelgrims wordt het ontbijt hier al vanaf 6 uur ‘s ochtend geserveerd. Daar bedank ik voor, zeker omdat vandaag weer een relatief eenvoudige etappe op het programma staat. Een rit van 115 kilometer richting het stadje Astorga, met onderweg een passage door Léon. Wel wat klimwerk, maar geen echte bergen. Ondanks de hitte vertik ik het om voor dag en dauw te vertrekken. Tegen iedere vertrekkende pelgrim – zowel wandelaars als fietsers – zeg ik vanop het terras dat ik hen later wel zal bijhalen. Omdat dat effectief zal gebeuren of gewoon om ze wat te jennen. Tegen dat ik mijn tassen opnieuw gemonteerd heb en vertrekkensklaar ben, is het bijna 9 uur. Tja, op maandag (het is toch maandag vandaag hé?) zijn er wel meer mensen die moeite hebben om opnieuw op gang te komen. Allemaal geen probleem want in het hotel dat ik voor vanavond geboekt heb, kan ik pas vanaf 15 uur inchecken.

Hoewel de N120-autoweg de afgelopen dagen een plezier was om over te rijden, is het ook een verademing om af en toe over andere wegen te rijden. Op een boogscheut van Léon krijg ik zo’n stuk voor de wielen geschoven waarvan we bij ons zouden zeggen dat het een boerenbaantje is. Met daarnaast in de berm het platgewandelde pad van de pelgrims te voet. Na een aantal keer te weerstaan aan de lokroep van de terrasjes, heb ik het in Mansilla de Las Mulas aan mijn koersbroek. Een gezellig tuinterras is de ideale gelegenheid om even bij te tanken. Dat een wandelaar op het terras net luid genoeg beweert dat fietsers geen echte pelgrims zijn, kan me niet deren. Ik ben al bijna twee weken aan het doen wat ik graag doe, en hoe dat dan genoemd moet worden kan me eigenlijk weinig schelen. Het woord “vakantie” klinkt me even goed in de oren als “pelgrim”. Behalve twee cola’s, bestel ik ook een flesje water om mee te nemen. De gratis tapas neem ik er graag bij.

In de put van Léon

Léon blijkt in een put te liggen. Langs alle kanten moet je afdalen om de stad te bereiken en dat geeft mooie uitzichten over het historische centrum en de kathedraal. Nadeel is uiteraard dat er serieus geklommen moet worden om de stad uit te geraken. Ik vervloek mezelf dat ik slechts een klein flesje water kocht in plaats van een grote en stop net buiten Léon, volgens mij beproefde recept, voor de verandering nog eens bij een tankstation. Geen Repsol deze keer, wel Shell. Het toeval wil dat in het logo van de oliereus ook een Sint-Jakobsschelp verwerkt zit. Het zal zo wel moeten zijn dan.

Brainfreeze

Een flesje fris water gaat rechtstreeks mijn thermobidon in terwijl ik ter plekke nog een cola nuttig. Ik bedenk me dat ik de afgelopen dagen op de fiets al veel cola dronk. Niet meteen de beste sportdrank, maar wel altijd een welgekomen verfrissing op zo’n warme dagen. Eens terug op pad begin ik al snel aan mijn voorraad water. Dat is nog zo koud dat ik er zelfs een brainfreeze van krijg. Wat later laat ik me zelfs een tweede keer vangen. Ik kan er zelf best mee lachen. Maar na 1.750 kilometer op de fiets wordt nagenoeg alles grappig. Ook het feit dat ik al voor de tiende keer vandaag dezelfde Aziatische pelgrim voorbij steek. Absoluut niet racistisch, maar met hun wandelstokken en hun zonnehoedje lijken ze hier allemaal erg hard op elkaar.

En vanavond? Koers kijken!

Net voor Astorga word een pittige klim nog beloond met een prachtig uitzicht over de stad, gevolgd door een verkoelende afdaling. Vervolgens nog via de fiets- en voetgangersbrug de spoorlijn over en een laatste cartouche afschieten om de Plaza de Espana te bereiken. Verbazing alom wanneer er een échte aankomstboog op mij staat te wachten. Toevallig komt hier vanavond de proloog van de Ronde van Léon aan. Ik weet alvast wat gedaan vanavond: koers kijken!

Met dank aan Van Nicholas, Craft, 7Mesh, PedalED, GripGrab, WoWoW – Raceviz, Abus, Sigma Sport, Knog, Topeak, Naqi, Lezyne, Selle San Marco, Look, Pirelli, Northwave, Futurum en Soenens Fietsvervoer. Na de bedevaart mag je op deze site van alle producten die Gilles onderweg testte 100% Getest verslagen verwachten.

Gerelateerde artikels

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE