Deel dit artikel:

Gilles fietst naar Compostella. Via Mimizan en Saint-Jean-Pied-de-Port

Grinta!-freelancer Gilles Bultinck fietst deze zomer van Vosselaar naar Santiago de Compostella. Op www.grinta.be houdt de fietsende burgemeester een dagboek bij. Op de zesde en zevende dag van zijn pelgrimage krijgt Gilles stilaan de Pyreneeën in zicht.

Rit 7: Vendays-Montalivet – Mimizan

‘s Morgens aan het ontbijt waan ik mezelf even God want die rustte de zevende dag ook uit. Voor het eerst sinds mijn vertrek heb ik ook echt een vakantiegevoel. Geen zakelijk hotel, maar een zonnige, groene locatie waarin en waarrond gezelligheid en een ontspannende sfeer hangt.

De Britten die gisteren tot ‘s avonds laat in de tuin zaten te palaveren, neem ik er dan ook met plezier bij. Door het late ontbijt – pas vanaf 8 uur – beslis ik om mezelf eerst klaar te maken en dan pas te gaan eten. De autist in mij kan hier echter moeilijk mee om waardoor ik tot drie keer toe alles opnieuw moet uitladen om zaken te zoeken die niet ingepakt moesten worden. Als klap op de vuurpijl merk ik dat ik geen petje en handschoenen opzij heb gelegd. Ach, een vierde keer uitladen zit er niet meer in. Het zal zo ook wel lukken.

Verrassing!

Na een uitgebreid ontbijt op het terras (heerlijk!) verlaat ik rond 9.15 uur het dorpje Vendays-Montalivet. Vandaag staat er slechts een kleine 160 kilometer op het programma zodat ik rond 16 uur in de buurt van Mimizan zou moeten zijn. Daar is Aureilhan mijn eindbestemming, camping Aurilandes Tohapi om precies te zijn. Gisteravond heb ik immers een berichtje gekregen dat vrienden Evy en Frederik er op de camping verblijven en dat ze speciaal alle voorzieningen mee hebben zodat ik er mag blijven eten en overnachten. Een schitterende verrassing, waardoor ik ondanks mijn trage start toch al snel een tandje bij steek om tijdig in Aureilhan te zijn.

Kri-kri-krekels

Over de rit zelf valt helaas weinig te zeggen. Was de rit van gisteren al saai, dan hebben ze er vandaag nog een schep bovenop gegooid. Biljartvlak met ontelbare kilometers over een soort ravel door de bossen. Met naast tientallen toeristen op de fiets ook het gezelschap van duizenden tjirpende krekels. Na 75 kilometer trappen staat mijn gemiddelde snelheid op dertig kilometer per uur. Toch loert uitdroging opnieuw om de hoek. Dan maar wat rustiger aan. Het feit dat ik in de verte nog een bosbrand zie smeulen, bevestigt dat het warm is. Mijn fietscomputer – waarop mijn route dankzij een upgrade van de firmware gisterenavond nog beter leesbaar is – geeft constant tussen de 30 en de 34 graden weer. Shit, voor het eerst ben ik me vanochtend vergeten in te smeren met zonnecrème. Doordat ik met verschillende kledingsets op pad ben – kwestie van steeds fietskleren te kunnen wassen en laten drogen – heb ik ook verschillende lengtes van mouwen en broekspijpen. En dus ook bijhorende verschillende tanlines. Een raketijsje is er niets tegen.

Na acht dagen: op naar het échte begin

Op 25 kilometer van de aankomstplaats stop ik nog even voor de nodige drank (geen cola deze keer) en ineens ook maar een gedroogde worst. Genoeg om redelijk vlot binnen te rijden op de camping (nadat ik eerst aan het onthaal van een verkeerde camping stond) voor een hartelijke ontvangst. Vanavond de benen onder tafel en genieten van de goede zorgen. Ideaal om morgen richting Saint-Jean-Pied-De-Port te rijden, waar het tweede deel van mijn tocht en de échte pelgrimsroute begint.

Rit 8: Mimizan – Saint-Jean-Pied-De-Port

Wakker worden in een tent, het is eens iets anders op deze tocht. Ik voel me geweldig uitgeslapen en word ook bij het ontbijt in de watten gelegd door Evy en Frederik. Op deze manier wordt mijn pelgrimstocht toch te gemakkelijk. Of niet, want het gezellige samenzijn maakt het extra moeilijk om mezelf weer op te laden voor een eenzame rit van weer een dikke 150 kilometer. Aan de ontbijttafel zien we dat het redelijk bewolkt is. Een vloek voor de vakantiegangers, een zegen voor deze eenzame pelgrim.

Regen, godbetert…

Na een kilometer of dertig begint het zowaar te regenen. De hele week had ik mijn regenjasje binnen handbereik, net vandaag zit het wat verder weggeborgen. Gelukkig is het niet meer dan wat gespetter waarna de lucht meteen weer opklaart. Het blijkt ook het signaal voor toeristen om buiten te komen in deze streek, die gekend staat om de vele surfmogelijkheden. Het fietspad dat ik volg is een ware trekpleister voor gezinnen. En die hebben weinig oog voor iemand die de geasfalteerde strook door het bos eerder ziet als een stuk functionele infrastructuur dan was het een mogelijkheid tot recreatie. Ik wind me er niet in op en manoeuvreer me aan een gezapig tempo tussen de hordes toeristen.

Als zij surfen, dan ik ook!

Onderweg begin ik me af te vragen welke dag het is. Donderdag, blijkbaar. Intussen is het al mijn achtste etappe. In de verte komt het gewone leven terug dichterbij, paniek! Hoog tijd om het vakantiegevoel terug aan te wakkeren. Vlak voor Bayonne zet ik me ‘s middags op een terras van een snackbar waar het voor de rest krioelt van de surfers. Van die kerels en meiden met een aftands Volkswagenbusje die lopen te prediken dat surfen geen sport maar een manier van leven is. Hatelijk, maar ik heb de afgelopen week geleerd om mijn ergernissen van me af te zetten. Als zij surfen, dan ik ook. Terwijl ik mijn broodje verorber, neem ik mijn smartphone en begin te zoeken naar een hotelletje voor vanavond. Na de luxe van de afgelopen dagen heb ik (nog) geen zin in de slaapzaal van een refugio, dus boek ik een scherp geprijsd logement in Saint-Jean-Pied-De-Port. Dat bespaart me weeral wat zoekwerk vanavond bij aankomst.

De Pyreneeën in zicht

Vanaf Bayonne roepen de Pyreneeën in de verte. Vanaf hier begrijp ik ook niets meer van reclameborden, plaatsnamen en noem maar op. Aaah, welkom in het Baskenland! De biljartvlakke wegen die ik begon te verwensen, mis ik al meteen na een paar pittige kuitenbijters. Daarna volgen nog een aantal lopers op grote wegen. Helemaal veilig voel ik me niet op deze weg met twee maal twee rijstroken, waar er bovendien 110 kilometer per uur gereden mag worden. Na een paar honderd meter neem ik een afrit, om mezelf ervan te vergewissen dat ik hier wel degelijk mag fietsen. Dat blijkt zo te zijn, en op de kaart lijken er niet meteen valabele alternatieven voorhanden. Ik vind mijn fluo overjasje ook nu weer geen overbodige luxe en ben in Ustaritz blij dat mijn route over een kalmere D-weg loopt. De laatste dertig kilometer door de vallei van de Nive zijn genieten met een afwisseling van oplopende en dalende wegen. En dat allemaal in een heuvelachtige, groene omgeving. Het is hier vijf graden koeler en het landschap is veel minder dor dan waar ik vanochtend nog reed. Ik weet weer waarom ik zo van het Baskenland hou. Dat gevoel wordt nog versterkt wanneer ik vlak voor Saint-Jean-Pied-De-Port het ene na het andere reclamebord voor “gâteau basque” zie. Ik denk dat ik al weet welk dessert ik vanavond neem. Maar eerst nog de kleding van twee dagen wassen want dat is er gisteren omwille van de gezellige avond niet van gekomen.

Met dank aan Van Nicholas, Craft, 7Mesh, PedalED, GripGrab, WoWoW – Raceviz, Abus, Sigma Sport, Knog, Topeak, Naqi, Lezyne, Selle San Marco, Look, Pirelli, Northwave, Futurum en Soenens Fietsvervoer. Na de bedevaart mag je op deze site van alle producten die Gilles onderweg testte 100% Getest verslagen verwachten.

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE