Hoofd en benen (part 1)

Frederik Backelandt is hoofdredacteur van Grinta! en fervent fietser. Dit jaar wilde hij wel eens een aantal keer langsgaan bij de sportpsycholoog. “Uit nieuwsgierigheid en vooral omwille van het besef dat de mentale factor bij de sporter cruciaal is.” Eva Maenhout zegde haar medewerking toe. Frederik post de volgende maanden af en toe een blog over zijn ‘mentale vooruitgang’…

Mijn eerste visite bij de sportpsychologe dateert al van ruim anderhalve maand geleden. Ik heb het daarna even moeten laten rusten. Heb het wat laten bezinken. Nochtans: de sessies zijn eigenlijk nog niet gestart, de pijnpunten zijn nog niet blootgelegd, laat staan de manieren hoe ik mentaal ‘sterker’ kan worden in de koers. De eerste ontmoeting met Eva – zo heet mijn psychologe – was, zo heet dat, een ‘intake’-gesprek. Een kennismakingsronde dus. Wie ben ik? Wat doe ik? Wat wil ik? Ik babbelde. Eva pende neer. Enkele A4’tjes vol. Even schrikken toch. Heb ik zoveel te vertellen? 

Binnenkort wil ik een nieuwe afspraak. De eerste wedstrijden liggen immers achter de rug. De eerste tegenslagen ook. En de eerste verrijzenis, een staaltje van mentale veerkracht. De sportieve doelen komen intussen dichterbij. Tijd om een tussentijdse balans te maken, me dunkt. En vooral: om vooruit te kijken. 

Koersen is vallen en opstaan. De kunst is om het allemaal een beetje te plaatsen. Ik besef als geen ander hoe belangrijk het hoofd voor de benen is. Het hoofd en de benen: de gevierde tandem van elke ‘coureur’, het klinkt als een cliché. Maar in clichés zit vooral een harde kern van waarheid. Ik moet mateloos het belang van wat er zich tussen de oren allemaal afspeekt, erkennen. Mijn probleem (denk ik): ik voel me snel geïntimideerd. En daar wil ik van af. 

In de volgende sessie moet ik, dacht ik, mijn persoonlijkheidsprofiel gaan (laten) bepalen. Door enkele vragen te beantwoorden, kom ik te weten wie ik ben. Eindelijk. Na 28 jaar. En, zo gaat de redenering, door te weten wie ik ben, kom ik te weten hoe ik het beter kan gaan aanpakken.

Tijdens het kennismakingsgesprek maakte mijn psychologe een opmerking die er ‘boenk’ op was: “Ik kan niet toveren”, zei ze. “Als het fysiek niet mogelijk is, houdt het verhaal op.” Snap ik best. Van een ezel maak je immers geen koerspaard. Een waarheid als een koe. Je mag nog zo sterk in je kop zijn, als je de hangmat boven het zadel verkiest, zal het beoogde rendement magertjes uitvallen.

Van een mentale begeleiding mag ik dan ook geen wonderen verwachten. Alleen ben ik er rotsvast van overtuigd dat ik meer rendement kan halen door bepaalde muizenissen uit mijn hoofd te bannen. Door meer in mezelf te geloven, door meer ‘de ander’ uit mijn hoofd te bannen. En door meer lef te tonen.

Meer info over mental coaching: www.maenhoutperquy.be