Invictus

Het is enkele dagen na Gregs olympische triomf. Trappend droom ik weg. Nee, dit is geen trainingstochtje langs de stranden van Copacabana maar een fietstochtje hier bij ons, in hartje Vlaamse Ardennen. Ik fiets langs de Boekelbaan in Zwalm. Ineens herinner ik me dat dit de plek was. Ja, hier. Hier, ter hoogte van huisnummer 52, gebeurde het. Hier ligt de kiem van Gregs gouden plak in Rio.

Terug naar zondag 3 april. Nog 104 km te gaan in de Ronde van Vlaanderen. Het peloton is nerveus. Als gekken scheuren ze voorbij, onderweg naar de volgende bult of alweer een nieuwe kasseistrook. In de rechterflank van het peloton stokt het. Een renner valt. En dan nog één. En nog één. Nog één. Nog één. Nog één. En nog één. Als dominoblokjes gaan vijf roodzwarte mannetjes, vijf BMC-renners, tegen de grond. Vlaanderen houdt de adem in. Eén vraag is nu aan de orde: is Van Avermaet erbij? Van hem moet het vandaag immers komen. Hij moet Sagan en andere Cancellara’s onder de knoet houden en de begeerde scalp van Vlaanderens Mooiste veroveren.

Shit. Greg ligt erbij! Consternatie in de huiskamers. Eerst ligt hij nog plat op de rug, daarna tracht hij recht te krabbelen. Het lukt hem niet. Greg tast naar het rechter sleutelbeen. Het is stuk. Godverdomme! Dokters en omstanders snellen toe. Greg kegelt zijn helm tegen het asfalt. De helm ketst omhoog en raakt daarbij de romp en rechterdij van een neergehurkte persfotograaf die het drama van Vlaanderen voor de eeuwigheid vastlegt. Greg is in tranen en Vlaanderen huilt mee. Van schok gaat het over ontmoediging en verdriet naar… woede. Er volgt nog een dikke godverdomme. Greg stoot de fiets naast hem van zich weg. Dat rotding kan hem gestolen worden. Hij moet even niks meer van de koers hebben. Want de droom, de Ronde winnen, een koers die voor hem lijkt gemaakt, is weg. Alweer een kans verkeken. Het rennersbestaan is hard. Kasseihard.

Het voorjaar van Greg Van Avermaet was op die vervloekte derde april in één seconde voorbij. Was dat het allemaal waard geweest? Al die opofferingen, al die pijn op training, al die stages en verkenningen? Om dan verslagen en gebroken de mooiste koersen van het jaar vanuit de fauteuil te moeten bekijken? Een gewone sterveling zou het hoofd laten hangen. Ettelijke weken, misschien zelfs maanden. Maar Greg is geen gewone sterveling. Nauwelijks een week later, op 9 april, passeert een fotootje op het Instagram-account van ‘De Parelvissers’, het trainingskliekje van Van Avermaet. Het begeleidende tekstje zegt (en daarmee is eigenlijk ook alles gezegd): What? Yes @gregvanavermaet is back on track! Bikeriding is the best drug. #respect

De frustratie na een tegenslag omzetten in positieve energie: het is er weinigen gegeven. En het is net dat wat Van Avermaet de voorbije maanden, na zijn verloren voorjaar, deed. En met verve. In de Ronde van Californië maakte hij zijn comeback, kwam hij even piepen maar was hij logischerwijze nog niet top. Top was hij wanneer het echt om de knikkers ging, in de Ronde van Frankrijk, toen hij tijdens de eerste ‘bergrit’, de vijfde etappe door het Centraal Massief, motor was van een negen man sterke kopgroep. Op de Col du Perthus begint Van Avermaet dan aan een nummertje wanneer hij Thomas De Gendt, de laatste die stand weet te houden, achterlaat. Greg is onweerstaanbaar en slaat een dubbelslag: ritzege en gele trui. Na een ouderwetse solo. Gele Greg draagt de trui drie dagen. Hij verdedigt hem met hand en tand en trekt zelfs in de eerste Pyreneeënrit ten aanval. Een gele trui die aanvalt in plaats van verdedigt: je ziet het zelden of nooit. 

“Dit is de mooiste dag uit mijn carrière”, zei Greg na zijn Tourzege in Le Lioran. Een maand later, in Rio de Janeiro, zou hij die woorden opnieuw moeten uitspreken. De olympische wegrit was een thriller, had alles wat een wielerkoers moet hebben: een wisselend wedstrijdverloop, spankracht tot de laatste meters en een oververdiende winnaar. Gouden Greg. Op een parcours dat niet voor honderd procent het zijne was. Een titel die er enkel kon komen als alles meezat, dat besefte hij vooraf ook. En het zat mee. Mag ook wel eens. Van Avermaet is olympisch kampioen en dat heeft hij niet gestolen. “De bekroning van een supercarrière”, scandeerde commentator Michel Wuyts. Zeker. Maar gelukkig een supercarrière die nog lang niet ten einde is.

Eigenlijk moet het nog allemaal beginnen voor Van Avermaet. Dat gevoel heerst een beetje. Het palmares van de Waaslander dikt nu exponentieel aan en niets dat die groeicurve lijkt om te buigen. Wel integendeel, de sterren staan gunstig. Binnenkort is hij verlost van het juk van Philippe Gilbert, met wie het – het moet gezegd – niet altijd heeft geboterd. Gilbert verlaat de ploeg en Van Avermaet wordt de onbetwiste vedette en kopman in de voorjaarskoersen. Eindelijk. De ‘Factor Gilbert’ is weg. Dat gegeven en de volledige ontbolstering die Greg vanaf zijn ritzege in Rodez in de Tour van 2015 doormaakte, zullen ervoor zorgen dat er dra ook grote klassieke zeges volgen. Hij en niemand anders zal het fenomeen Peter Sagan partij geven.

De naam is eruit. Peter Sagan. De sprankelende Slovaak verdient zeker al onze bewondering en verwondering. Maar dat geldt evenzeer voor Greg Van Avermaet en dat zouden we – typisch Belgisch – wel eens durven vergeten. Ook Greg is een fenomeen. De olympische kampioen is tegelijk een jongen van bij ons die mijn of jouw buurman kan zijn. Wheelies? Nee, daar zal hij niet snel mee uitpakken. En nee, we zien hem ook niet in de huid van Rocky, John Travolta of Gladiator kruipen. Hoeft ook niet. Greg is Greg. Laten we eens chauvinistisch zijn en dankbaar zijn dat ook wij ‘onze Sagan’ hebben. Een coureur met klasse, een leeuwenhart, eindeloze grinta, een ijzeren wil en veerkracht, in al zijn eenvoud.

Op de sociale media die Greg gebruikt, leren zijn tien- en tienduizenden fans en volgers hem een beetje kennen. Op z’n Twitterpagina lees je bij zijn bio: ‘Work hard in silence, let success make the noise!’. Kortom: keihard en in stilte werken en de pedalen laten spreken, da’s Gregs devies. Op z’n Instagram lees je: ‘I am the master of my fate, I am the captain of my soul’. Je zou denken dat aan Greg ook een groot dichter verloren is gegaan maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat hij dit versje heeft gejat uit een gedicht van William Ernest Henley. Het gedicht heet ‘Invictus’, Latijn voor ‘onverslagen’ of ‘onoverwinnelijk’, en was het lievelingsgedicht van Nelson Mandela die er naar eigen zeggen veel steun aan had tijdens zijn 29-jarige opsluiting op Robbeneiland.

The master of his fate, the captain of his soul. Greg heeft zijn eigen lot in handen en is baas over zijn ziel. Een statement met diepgang. Een quote die kan tellen. Als er iets moet gebeuren, dan doet hij het. Als hij iets wil, zal hij er alles aan doen om het te verkrijgen. Hard werken hoort daarbij en opgeven staat gewoonweg niet in het woordenboek. Greg Van Avermaet is invictus, gezegend met een stel sterke benen en een nog sterker hoofd.