Jolien d’or

Jolien D’Hoore – Joline d’or zoals de Fransen het krampachtig trachten uit te spreken, betekent niet meer of minder dan ‘Gouden Jolien’. Voor een keer zaten onze zuiderse buren er niet ver naast. Integendeel; ze kloppen nagel op kop. Wat een toonbeeld van kracht, doordrongen van pure vechtlust en grinta. Een schoolvoorbeeld van tactisch inzicht, gezegend met een uitgebreid palet aan technische capriolen en voorzien van een berekende doch uit de kluiten gewassen portie no-nonsense guts. Dames en heren, Jolien is ronduit een kanjer en dat heeft ze dan nu ook ‘officieel’ bewezen. Ok, die gele plak neemt ze (nog) niet mee naar Schelderode-City maar dat ze evenwel van 24-karaat goudwaarde blijkt is nu wel duidelijk. Laten we er geen doekjes om winden. Ze is een zegen voor de jeugdsport, vaste waarde in het vrouwenpeloton en nu al icoon in het Belgische (baan)wielrennen. En laat ons voor deze keer niet Vlaams bescheiden zijn; Jolien is topsport op wereldniveau.

Ok Jolien, eerlijk is eerlijk. Voor je optreden in Rio volgde ik nog nooit alle onderdelen van een omnium, laat staan op het puntje van mijn stoel. Na je eerste exploot kwam daar eensklaps verandering in. Samen met je collega’s Trott, Hammer en de andere vliegende meiden, boetseerde je alle disciplines moeiteloos tot een wervelende mix van sportieve spanning en sensatie. Zelden zag ik een peloton met zo veel flair het baanwielrennen tot een edele kunst verheffen en tegelijkertijd met het mes tussen de tanden strijden tot op de meet. Je liet Vlaanderen genieten en het baanwielrennen -voor een zoveelste keer- herontdekken. Heerlijk!

Je draaide in Rio je allermooiste rondjes. Rondjes die je in Eddy’s Gentse ovaal ook rijdt. Hoogstwaarschijnlijk tot op het punt je er net geen degout van krijgt, of misschien net erover. Rondjes inrijden en uitrijden. Rondjes hoog en laag. Rondjes interval, rondjes uithouding en rondjes sprint. Al die rondjes hebben nu gerendeerd. Ze hebben je tot een kanon gemaakt. Een bronzen kanon die ook op de weg extra vruchten zal gaan plukken van het zware labeur. We voelden in je emotievolle interview, net na je medaillewinst, wat dit je mentaal en fysiek heeft gekost. Wat je hebt opgegeven, vermeende frustraties, kilometers onzekerheid, hardnekkige ups-and-downs… En toch, in dezelfde zinnen hoorden we -lik-op-stuksgewijs- tonnen trots, vreugde en zelfvoldoening glunderend weerklinken. En dit alles meer dan terecht!

Bron: Instagram Jolien d’Hoore

Geregeld trakteer je me op een instant verkoudheid als je voorbijraast op het Scheldepad. Strak Belgisch tenue, neus op een weinige centimeter van het stuur, compleet gefocust in trainingsmodus en vlammen maar. Ik speelde wel eens met het idee je bij te benen maar zie er telkens meteen van af. Mijzelf de pleuris in rijden om je bij te halen, even knipogen en vriendelijk de kop nemen lijkt mij eerder een waanzinnig zielige versiertruc. Zeker als ik binnen de minuut met het snot in de ogen zou moeten lossen halen we er beiden weinig uit, integendeel. Wieltjeszuigen tot in Oudenaarde en terug is als alternatief dan ook geen eervolle oplossing. Dus ik knipoog net als je me bent gepasseerd en ik laat je rammen in je blauw-tricolore cocon en roep in mezelf: “Gaan Jolien, gaan!” 

PS: Nog een kleine boodschap aan je glunderende collega, Greg. Jij hebt je bloemen ondertussen gehad en Jolien mag hier met het vaandel zwaaien. Maar ook jouw epische strijd is er een voor in de geschiedenisboeken. De schrijvers van Game Of Thrones kunnen er een puntje aan zuigen. Spanning troef, onbegrijpelijke plotwendingen, sensatie alom en een finale waar je drie dagen niet van kunt slapen. En het was nu niet de regenboogtrui die je naar huis mee nam, zoals ik je vorig jaar voorspelde*, die komt volgend jaar misschien wel. Maar het hoogste schavot waar je in mijn visioen breed op stond te glimlachen is er dan toch gekomen. Jolien en Greg; mijn Olympische helden.

*Aan Greg – 13/04/2015

Beste Greg,
Om jou te zien zegevieren zou ik mijn schoen opeten. Dit bleek toen ik spontaan toehapte op het moment je de blinkende piste in Roubaix kwam opgewaaid. Het zal toch niet waar zijn zeker… Vanbinnen wist ik het al. Wie na deze helse oorlog onder leiding van Big John naar de meet gaat tekent om te sterven in zijn wiel. Ik keek niet naar de Duitser toen hij over de streep rolde maar naar jouw ultieme jump. Net niet, weer niet… Met iedere halve overwinning – ik vertik het om ze nederlagen te noemen – groeit mijn respect voor jou; coureur Van Avermaet. En wat een coureur!? Een échte flandrien, een van de oude stempel nota bene. Een favoriet die nog durft aan te vallen. Een topper die in zijn kaarten laat kijken, vervolgens zijn troeven uitspeelt en uiteindelijk alles op tafel gooit. Niet zoals menig collegae die een hele koers verstopt zitten onder moeders vleugels om dan als een diefje met de bloemen aan de haal gaat in de laatste 200 meter. Als ik dan toch ooit eens iets mag winnen, laat het dan die weddenschap zijn waar jij helemaal bovenaan prijkt. Eén ding moet je me beloven, Greg. Niet opgeven en blijven gaan. Ooit sta je daar, op het hoogste schavot. Winner, vainqueur, winnaar: Greg Van Avermaet! Afspraak op zondag 27 september in Richmond? Ik zal ik er bij zijn en samen met jou wenen van geluk. Van Avermaet; eens kampioen, altijd kampioen, wereldkampioen!
Ps: Ik heb schoenen genoeg.

Met zeer sportieve groet,
Dries