1. #RideSolo500

Van een klassiek voorjaar met de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix was geen sprake. Ik werd in de Heilige week gecharmeerd door twee initiatieven die ons opriepen om uit ons kot te komen. Enerzijds was er de #ridesolo500 van Grinta!, en anderzijds riepen de Gentse Velomoaten op tot het eren van flandriens. Tijd zat bovendien, want ik was economisch werkloos in die week. Moeilijk te zeggen welke rit ik de leukste vond.
Met het opzetstuurtje naar het Briek Schotteplein in Desselgem (Briek zou gevloekt hebben, vrees ik), met de gravelfiets naar Noël Foré, of een lange expeditie richting Vlaamse Ardennen en Karel ‘Koarle’ Van Wijnendaele. Ik genoot met volle teugen van het goede weer, maakte afwisselende tochten en ontdekte een pak gedenkstenen waarvan ik niet afwist. Zo werd het toch een beetje een Heilige Week.
Je leest het verhaal hier nog eens na.

De route vind je via deze link.

1. Geen hand voor ogen op de Ventoux

Dinsdag 14 juli, half vier ‘s nachts in een vakantiehuisje in Mollans-sur-Ouvèze. Een paar uur eerder en onder invloed van voldoende Franse wijn heeft ons zeskoppige gezelschap afgesproken om naar de top van de Ventoux te trekken om de zonsopgang te aanschouwen. Zes personen en slechts vijf zitplaatsen in de wagen. En dus werp ik mezelf op als martelaar die de beklimming met de fiets zal doen. In het holst van de nacht muis ik ervan onder met enkel een gevulde bidon en een banaan, dewelke ik in de eerste meters als ontbijt verorber. Niet veel later begeeft mijn koplamp het al. Met enkel een noodlampje ruil ik het goedverlichte Malaucène in voor het pikkedonker op de D974. Ik zie zelfs niet op welk tandwiel mijn ketting ligt en besluit niet te dicht bij de onzichtbare zijkant te rijden. Een sanitaire stop maak ik noodgedwongen in het midden van de rijbaan. Kwestie van mezelf zeker niet te mistrappen en moederziel alleen een ravijn in te sukkelen. De eerste wagens rijden me voorbij terwijl mijn ogen stilaan wennen aan de duisternis. Op een kilometer of drie voor de top krijg ik nog aanmoedigingen van de rest van ons reisgezelschap. Die compenseren het gebrek aan voeding. De beloning in de vorm van een uniek uitzicht en een warme knuffel van mijn wederhelft, maken deze nachtelijke onderneming meer dan de moeite waard, ondanks een schrale wind die door merg en been gaat. De Ventoux blijft immers de Ventoux.

De route ontdek je via deze link.

2. Door de bomen, door het water en door de kroeg

Tijdens de eerste maanden van de lockdown maakt elke fietser er een sport van om zoveel mogelijk bezienswaardigheden te bezoeken. En dus pikken we maar al te graag ons wagonnetje aan. Het toeristische pad door de bomen op de grens van Lommel en Hechtel-Eksel bezochten we eerder al, maar met een huisgenote die week na week haar grenzen wil verleggen, stippelen we en route uit die ook langsheen de befaamde passage door het water in Bokrijk aandoet. Goed voor zo’n 170 kilometer en voor ons gezelschap alleen maar haalbaar dankzij de horeca die een week eerder heropend is. In Houthalen-Helchteren stoppen we voor ons eerste terras van de dag, ook ons eerste terras sinds de eerste lockdown. De toeristische drukte in Bokrijk laten we zo snel mogelijk achter ons. Met een onverwacht ommetje langs de beklimming van de Sterrenwacht aan het circuit van Zolder maak ik me even minder geliefd bij een deel van ons gezelschap. Een tweede terrasstop op een kilometer of dertig van huis, maakt die flater gelukkig al snel goed. Om de horeca te steunen, eindigen we ten slotte in ons stamcafé, waar onze fietsen gewoon mee binnen gaan. De korte rit naar huis kunnen we helaas niet meer zo goed beschrijven.

3. Citadel van Namen en huiswaarts via Brussel en het Atomium

Net als vele andere fietsers die hun doelen voor 2020 geschrapt zagen worden, heb ik besloten om op de dag van mijn hoofddoel voor mezelf toch een sportieve uitdaging aan te gaan. In de Citadel van Namen vind ik een mooi keerpunt voor een tocht die dankzij een ommetje langs Brussel en het Atomium 260 kilometer lang moet worden. Om de huiselijke vrede te bewaren dus niet de 312 kilometer die ik op deze 25ste april normaal gezien in Mallorca zou afleggen, maar toch nog voldoende voor een mooie solo-uitdaging. Via een aantal ravels bereik ik na een dikke 100 kilometer niet langs de mooiste maar wel de kortste route de top van de citadel. En ook de N4 richting Brussel via het kunstmatige Louvain-La-Neuve en Waver is niet echt een weg die je voor het plezier aflegt. De Brusselse binnenstad die omwille van corona haast autovrij lijkt, is dat dan weer wel. Een sightseeing tour door de hoofdstad is best wel cool. En uiteraard mag ook een rondje rond het Atomium niet ontbreken. Het is even schrikken, wetende dat ik met 180 kilometer op de teller nog 80 kilometer moet bollen tot thuis. Dankzij voldoende proviand slaag ik er echter in om nog een tandje bij te steken. Net op tijd thuis om een huiselijke ruzie te vermijden, klok ik af op 263 kilometer. Niet de mooiste, maar wel de langste rit van 2020.

Voor route 2 klik je hier, route 3 vind je via deze link.