Marathonverslag van de Dolomietenmarathon

Mijn dag begint met Melonin en Mefix. Geen doping, maar de merknamen van compressen en pleisters om schaafwonden te verzorgen. Het is één van de voordelen van de omkadering van Granfondoteam.be: ze zijn op alles voorzien.
Vier dagen geleden ben ik in de kletsnatte afdaling van de Valparola onderuit gegaan op een olievlek. Bij het doorglijden werden er lappen vel van mijn heup, knie en enkel afgeschraapt. De enkel raakte lelijk geïnfecteerd, waarop een bevriende sportarts me na twee dagen aanraadde om de wondkorst te laten weken in een voetbad en er daarna met zuurstofwater af te schrobben. De mentale grens die ik daarvoor over moest en de brandende pijn vergeet ik nooit meer. Op de duur leek het alsof ik een houten vensterbank aan het afschuren was. De dag nadien gaf een Italiaanse dokter me, naast een antibioticakuur, de dwingende raad om niét te starten in de Maratona, omdat de infectie zich zou kunnen uitbreiden over mijn hele lichaam.

Samen in de file

6.30 uur. Het startschot is een bom, waarvan de explosie weergalmt tussen de bergen. De gevleugelde klimmers uit vak 1 trekken zich op gang. Wanneer ik de mat overschrijd, is het haast 6.50 uur. De ervaringsdeskundigen van Granfondoteam hebben me gewaarschuwd dat de eerste tien kilometer van de Maratona vergelijkbaar zijn met een ochtendspits op de E313 tussen Ranst en Antwerpen. In de zacht klimmende stroken naar Corvara is het nog makkelijk slalommen tussen de rustige starters, maar daarna stropt het in de steile bochten van de Campolongo. Drie keer moet ik voet aan de grond zetten of ter plaatse surplacen. Een Nederlander botst op mijn achterwiel en valt om. Slapen moet je in bed doen, vriend.

Spaarstand

Op de goed negen kilometer lange Pordoi kan mijn wedstrijd echt beginnen. Helemaal aan de linkerkant van de weg begin ik aan mijn inhaalrace die een hele wedstrijd lang zal duren. Tot mijn verbazing geeft mijn enkel voorlopig geen kik. Een klein mirakel. Gestaag schuif ik voorbij de dikke, eindeloze slang van renners die zich in de majestueuze curves van de Pordoi een weg naar boven baant. Op een rustige dag is de Arraba-kant zo mooi dat je hem huilend van ontroering zou opfietsen, maar nu regeert de adrenaline. Na elke bocht speur ik naar ploegmaats op hogere etages. Mikpunten. Zelfs tussen ruim negenduizend deelnemers kan koersen eenzaam zijn. Het is fijn als je onderweg een bekend gezicht iets bemoedigend kunt toe schreeuwen. “Kom op, Serge”, roep ik, wanneer ik mijn tafelgenoot van de gisteravond inhaal. “Bwa, ik heb tijd”, antwoordt hij wijs. Wie de volledige afstand van 138 km en 4.230 hoogtemeters wil overbruggen, moet zijn beste pijlen overhouden voor klim nummer zes: de genadeloze Passo Giau (10 km à 9,3%). In tegenstelling tot de meeste leden van het team, beperk ik me echter tot de medio afstand van 106 km en 3.130 hoogtemeters. Waarom? Ik ben extreem krampgevoelig, ik fiets niet graag in spaarstand met een rugnummer op en ik hou er niet van om langer dan vier à vijf uur aan een stuk op een hard zadel te zitten. Die keuze laat me toe om hier al vijf tot tien slagen onder mijn overslagpols te klimmen. Bij Serge zijn dat er twintig. Maar laat er geen twijfel over bestaan: ik doe mijn petje af voor al wie de volledige Maratona uitrijdt, in welke tijd dan ook.

Daalangst

In de afdaling waarschuwen mannetjes met gele vlaggen voor een drietal gevaarlijke bochten. Een jongen ligt onder de vangrail, met drie ambulanciers om zich heen. Ik sidder. Niet kijken, focussen op de weg. Klim drie, de Passo Gardena, is een lekker lopende col waarop je, dansend op de trappers, meters kunt maken. Ik kijk in het dal waar we net zijn doorgekomen en geniet van het fabelachtige landschap. Boven kom ik in het spoor van ploegmaat Robbe, een ranke klimmer met uitstekende daalkunsten. Als ik zijn lijnen kan volgen… Twee bochten verder ben ik die illusie al kwijt. Robbe is twee minuten sneller beneden dan ik. De mentale gevolgen van mijn schuiver zullen me vandaag wellicht een kleine tien minuten kosten.

Bevoorrading

“Drinkbus? Drinkbus?” roept Katleen, die samen met haar man Arne aan het hoofd staat van GFteam. Ze is vanmorgen, samen met haar twee kinderen, om vier uur uit het hotel vertrokken om ons na de eerste lus te kunnen bevoorraden en op te vangen aan de finish. (Na een bepaald uur mag geen enkele auto Corvara nog in.) Dat heet dan toewijding en passie voor het team. De bevoorradingen zijn één van de redenen voor de populariteit van het team. Aangezien we hier met meer dan veertig leden aan de start staan, is het onmogelijk voor Katleen om ieders gepersonaliseerde drinkbus aan te geven. De bidons zijn gevuld met water. Daarom hou ik even halt en vraag om mijn eigen drinkbussen uit de rugzak te nemen die ik gisteren heb afgegeven. Om deze trip tot een goed einde te brengen heb ik mijn eigen sportdrank én een bidon met zouttablet nodig. Tot mijn eigen scha en schande heb ik geleerd dat een stop van dertig seconden niet opweegt tegen een klap van de hamer die je een kwartier kost. Ik wring nog gauw een halve reep in mijn keel en begin aan de tweede passage over de Campolongo. De overslagpols komt af en toe in zicht.

Ik schuif op en zie twee blauwe Granfondotruien, waaronder die van Veronique Florizoone, één van de betere vrouwen van het pak. Veronique heeft me deze week geholpen bij het afschrobben van mijn wond en rijdt de volledige afstand. Dit is het moment om iets voor haar terug te doen. “Pak mijn wiel”, roep ik, en ik loods haar naar de eerste vijf van het groepje. Daarna zet ik me aan kop voor een stevige beurt in de wind. Dit zal wel tegen de regels van Den Sluwe Wieltjeszuiger zijn, maar dat zal me Tiroler Speckwurst wezen. We zijn hier om lol te trappen, niet om de flauwe uit te hangen. Zo’n sliert op sleeptouw nemen heeft trouwens ook z’n charmes. En een toptijd zit er dit jaar toch niet in.

Dolle Italianen

Op de Valparola is het plots een pak rustiger. Ongeveer drieduizend deelnemers kiezen voor de medio, vijfduizend voor de lange afstand en een duizendtal beperkt zich tot de Sella Ronda. Tot nu toe heb ik vooral op souplesse geklommen, om mijn spieren te sparen. Op deze klim mag het een tand of twee groter. Ik vind het een lekker ritme van staan-zitten-staan-zitten en bedenk me dat de rest nu aan het sterven is op de Giau. (Gelukkig loopt daar een gekke kok langs de weg, die zandkoekjes aanbiedt op een schaaltje, zo hoor ik achteraf). Op twee kilometer van de top moet ik gas terug nemen. Het verval is ingezet. De beker cola op anderhalve kilometer van de top doet deugd. Ik stop aan de bevoorrading en vraag om mijn bidon half te vullen met sportdrank. Vanaf de top is het nog twintig kilometer, waarvan vijftien in dalende lijn. “De slotkilometer van de Valparola is een slagveld”, had Arne gewaarschuwd. “Het loopt gemiddeld 10 procent op, je zit boven de boomgrens en de wind staat pal op je neus. Wie nog wat over heeft, maakt daar nog veel goed. De rest kruipt naarboven.” Ik behoor eerder tot de tweede categorie. Op een zucht van de top staat een meute dolle Italianen met claxons. Vanop honderden meters afstand is te horen hoe ze elke passant aanmoedigen met overslaande stem. Hun enthousiasme vloekt met het slakkengangetje waarop wij, eenzame stervende zwanen, hen passeren. Maar sympathiek is het zeker.

Het doemscenario is dat de krampen me te grazen zullen nemen en ik te voet naar boven moet, voor het oog van de fotograaf. In dat geval zal ik mijn truitje van Granfondoteam deemoedig inleveren, mijn fiets verkopen en de rest van mijn dagen in schaamte doorbrengen in een vissershut in Papoea-Nieuw Guinea, met het volledige oeuvre van Lisa Del Bo op repeat. Eerder deze week heb ik De Kat al afgetast, wat leidde tot het plan om snelheid te maken in de aanloop, het eerste deel op kracht te overbruggen en daarna op souplesse te overleven. Hopelijk werkt het.

Agressie

Ik schakel twee tanden groter en vat de eerste steile knik van 10 procent aan. Mijn spieren staan op knappen, maar ik put moed uit de vaststelling dat ik nog altijd renners passeer, waaronder de Italiaan die me net nog loste in de afdaling en nu ‘parcheggio’ doet met de vier pinkers aan. Na een honderdtal meter plant ik me neer, ram vier keer tegen mijn shifter en probeer op mijn kleinste versnelling een aanvaardbare cadans te zoeken. Een grote, op het wegdek geschilderde kattenklauw glijdt onder me door. Ik beeld me in hoe de nagels mijn gezicht en benen openhalen. Een verse scheut adrenaline giert door mijn lijf. Ik word nijdig, van de pijn, de steiltegraad, het sadisme van de organisatie om ons dit nog voor de wielen te gooien. Deze agressie heb ik nodig om boven te geraken op de kop van De Kat. Ik trek, sleur, bries en schuif heen en weer op mijn zadel. De mensen naast de kant worden gek. Ze zien dat ik als een gestoorde idioot tekeer ga en ze schreeuwen me omhoog. Met het schuim op de lippen haal ik de top en pers er een vloek uit. De Brit naast me kijkt me aan en lijkt perfect te begrijpen wat ik bedoel. Boven aan het kerkje links. Dalen naar de hoofdweg en dan nog drie kilometer alles aan gort trappen op de grote plaat. Na het laatste stuk bergop, waar ik nog hoogstens zestig omwentelingen haal, kruip ik in tijdrithouding. De slotkilometer naar Corvara lijkt eindeloos. Plots lijkt ‘vlak’ verdacht sterk op ‘vals plat’. Daar is de laatste bocht. Rustig. Nu onderuit schuiven, voor de ogen van zoveel mensen, zou belachelijk zijn. Daar is de finishboog. De streep. Ik klem mijn tanden op elkaar en bal een vuist. Hijgend buig ik het hoofd voor een Italiaanse schone die me een medaille omhangt. Daarna plof ik languit neer in het gras. Minutenlang kijk ik naar kleine wolkjes die de azuurblauwe hemel opleuken. Dit is de smaak van voldoening. Dit is de smaak van oeverloos geluk. Dit is hét granfondo-gevoel.

4 uur en 17 minuten is mijn tijd. Ooit kom ik terug voor een betere. Ik trek mijn schoen uit en mijn enkel zwelt op als de maag van een gedwangvoederde gans. De Italiaanse dokter had gelijk dat het onverantwoord was. Maar ik had evenveel gelijk toen ik zijn advies straal negeerde. Dit was het helemaal waard! Uren later bollen nog altijd deelnemers met twee handen in de lucht over de streep. Iedereen is hier winnaar. En terecht.