Mountainbiken in de Stille Kempen

Symbolische vertrekplaatsen

Om wat meer symboliek aan onze ritten te geven, hebben we besloten om alle drie de dagen te starten op een veelbetekenende plaats in onze prachtige gemeente Vosselaar. Zo komt het dus dat onze eerste rit om 7 uur ’s ochtends start aan de paal die het hoogste punt van onze gemeente aanduidt. Voor de geïnteresseerden en de quizzers onder jullie: daarop staat 36,33 meter aangeduid. De Kempen zijn niet alleen stil, maar ook behoorlijk vlak.

Afhankelijk van signalisatie

Jasper heeft de komende drie dagen volledig uitgestippeld. Dat was nagenoeg mijn enige eis om in te stappen in dit verhaal, ik wilde me er op voorhand niet mee bezighouden. En zo komt het dus dat Jasper, hoewel we beiden beschikken over een fietscomputer, meteen een papiertje bovenhaalt met daarop de kleuren die we moeten volgen per gemeente, en wanneer we moeten overschakelen. Op het eerste zicht lijkt het Chinees, maar ik moet bekennen dat er enige logica in zit. Al zouden we dus nagenoeg volledig afhankelijk zijn van de permanente signalisatie die door Bloso is aangebracht.

Eerste keer lek

Jasper staat me al op te wachten wanneer ik met stramme benen aan de Looypaal aankom voor de start van onze tweede rit. De consensus om er een kortere etappe van te maken, ligt dan ook snel op tafel. Via het Turnhoutse vennengebied – dat overigens mooier is dan dat ik ooit aan een Turnhout zal toegeven – bereiken we Ravels. In het vroege uur springen meerdere reeën dartel door de Gewestbossen. Het geluid van de natuur wordt alleen maar verstoord door een vloek wanneer we een boomwortel te laat opmerken. Vroeg opstaan is niet mijn favoriete activiteit, maar dit maakt het de zombiemodus van vanochtend echt waard. Tussen Turnhout en Merksplas merkt Jasper op dat hij lek staat. En omdat we beiden met een verschillende bandenmaat op pad zijn, kan ik hem niet helpen. Eerst de buitenband grondig inspecteren vooraleer we verder gaan. Gelukkig, want pas na een driedubbele controle wordt een venijnig stukje glas geïdentificeerd als dader. Volledig verstopt onder één van de noppen van het bandenprofiel langs de buitenkant, af en toe piepend door het karkas aan de binnenkant. Ik merk dat de banden van Jaspers mountainbike – die normaal ook alleen in de wintermaanden van stal gaat – hun beste tijd hebben gehad, en bid dat hij niet opnieuw lek rijdt. Dat we vandaag nooit meer dan 20 kilometer van huis zijn, is daarbij wel een troost.

Parcourskennis vereist

Na een bijna misselijkmakende passage op enkele singletracks vervolgt onze route langsheen de prachtige dreven van de kolonies van Merksplas en Wortel. Die officieel trouwens de Koloniën Van Weldadigheed heten, en nog steeds wachten op erkenning als UNESCO-werelderfgoed. Vanuit Merksplas nemen we de gele verbindingslus naar Lille, waar we vandaag zullen eindigen met de blauwe route. Gelukkig kennen we hier onze weg, want dankzij ontbrekende bordjes zouden we nooit de juiste route gevonden hebben. Het is trouwens niet de eerste keer dat we merken dat er wegwijzers ontbreken. Gisteren raapten we al een paal op die vermoedelijk na werkzaamheden aan de kant gelegd werd. Wel valt het op dat op de gele verbindingsstukken telkens meer bordjes ontbreken. Sowieso moet het een huzarenstukje zijn om deze 458 kilometer aan mountainbikeroutes te beheren. Dat gezegd zijnde, neem ik na dik 110 kilometer opnieuw afscheid van Jasper, met de belofte dat ik de volgende dag voor hem een nieuwe reserve binnenband meeneem.

Succesformule

Omdat we de voorbije twee dagen telkens om 7 uur vertrokken, en dat op vele vlakken een succesformule bleek, doen we het op onze slotdag niet anders. Plaats van afspraak is de kapel in het Mariapark, begin twintigste eeuw nog een heuse bedevaartsplaats.

Grenzen aftasten

In Arendonk zou de route normaal over de landsgrens gaan. In het coronatijdperk is dat uiteraard uitgesloten. Er werd een keurige tijdelijke signalisatie aangebracht om fietsers niet over de grens te leiden. Chapeau voor de persoon of personen die hiervoor gezorgd hebben. Nietsvermoedend nemen we de verkeerde gele verbindingsroute. Op het moment dat we beseffen dat we niet in Retie maar in het nabijgelegen Reusel zullen uitkomen, blijken we volgens onze gps net de landsgrens gepasseerd te zijn. Hier staan we dan, midden in een bos, op een route die met zwarte pijlen aangeduid wordt. Dit is zeker geen route van Bloso meer. Op het gevoel rijden we zo snel mogelijk terug richting België. Op een geasfalteerd fietspad dwars door de bossen kruisen we een aantal fietsers die ofwel zoals wij argeloos de grens oversteken, al vermoeden we iets anders.

Het spoor bijster

Voor het eerst in drie dagen loopt het niet zoals we willen. Geïrriteerd door het losse zand waar bij momenten geen doorkomen aan is, het juiste spoor volledig kwijt en op het gevoel per ongeluk een natuurreservaat ingereden. Gelukkig komen we een vriendelijke boer tegen die een weiland pacht in het natuurreservaat. Hij legt ons uit hoe we het snelst in de goeie richting uit het reservaat komen, en hoopt samen met ons dat we de boswachter niet tegen het lijf lopen. Het was in ieder geval niet onze bedoeling om de natuur hier te komen verstoren.

Trop is te veel

Eenmaal aan het kanaal Dessel-Schoten beland, weten we terug waar we zijn en waar we naartoe moeten. Na een deel van de MTB-routes van Dessel en Retie besluiten we dat het welletjes geweest is. Via Kasterlee rijden we terug richting Vosselaar met 410 kilometer op de teller en een tijdelijke degout voor onze mountainbike. Trop is te veel. Maar desondanks blijven de Kempen de schoonste streek van het land. Dat is hier op aarde de hemel voor ons!