Raid Paris – Roubaix: door de Hel naar de hemel

Fiets aan de haak

Om vijf uur ‘s ochtends, ongehoord vroeg op zondag, word ik verwacht aan de Velodrome André Pétrieux in Roubaix. Bij aankomst naast de nieuwe indoorpiste staan er ons in de duisternis al drie grote bussen met aanhangwagens op te wachten. Ik parkeer me vlakbij in het rijtje dat zich vormt langs de kant van de weg en ga op zoek naar iemand van de Vélo Club Roubaix Cyclotourisme. Mijn Frans vertoont grote gelijkenissen met de alom bekende velodroom even verderop: licht vervallen, afbladerend. Toch is snel duidelijk dat de eerste bus al wordt gevuld. Samen met Peter – de buurman die me vandaag vergezelt – ga ik de fietsen halen om ze achter te laten in de aanhangwagen. De helft van de fietsen hangt aan het dak, de andere helft staat. Ik ben blij dat mijn retro mountainbike in de tweede categorie zit. Ik zie het al voor me dat bij aankomst enkel de wielen nog netjes in de haken hangen.

Wanneer fietsen beuken wordt

De regen neemt ondertussen af. Mijn onzekerheid op de fiets ook. Die twee zijn al dan niet gerelateerd want het parcours droogt razendsnel op, met dank aan de niet te missen aanwezigheid van Mijnheer Wind. Zelfs de zon doet haar best om er een raid ensoleillé van te maken. Naast de hemel wordt ook de lintvorming op het parcours stilaan open gebroken. Er ontstaat meer ruimte tussen kleine groepjes of individuen. Langs groene en fluogele pijlen zoek ik verder mijn weg richting Roubaix, samen met meer dan 1.700 anderen. Het off-road percentage van deze tocht is zeer hoog. Echt technisch wordt het nooit en de verschillende veldwegels zijn van die aard dat ze zwaarder verteren dan de kasseistroken zelf. Licht oplopende stukjes met een felle tegenwind maken beuken een geschikter werkwoord dan fietsen. Nochtans dikken de kilometers op kasseien flink aan. Dat gevoel heb je ook op de fiets. “We deden nu toch al echt veel kasseien, niet?”. Vele stroken komen niet voor in de beruchte klassieker, omwille van het vele gras of mos op de rug of omdat ze doodlopen en overgaan in onverharde wegen. De kasseien zelf vallen vrij goed mee, met een mountainbike verdwijnt een groot deel van de moeilijkheid als sneeuw voor de zon. Een keertje moeten we door een weg die volledig overstroomd is, maar de zon wint nu definitief het pleit. Rechts duidt een bordje de erg lange Bernard Hinault-strook aan. De meesten zijn naamloos.

Podiumbeesten

Niet alleen de benen lopen leeg, ook Peter zijn band. Na de laatste strook, op een zucht van Roubaix, staan we geparkeerd om een band te vervangen. Peter heeft de binnenband, ik de imbus en Anton de kennis. We vloeken in koor en blijken een complementair trio. Het laatste stuk van de tocht loopt lichter. Zelfs de ‘Espace Crupelandt’ nemen we nog even mee, ook al staan er vandaag gewoon auto’s op geparkeerd.

Het opdraaien op de piste is – het is er nooit anders – leuk. Vandaag nog iets meer. Er is een bel die afgaat telkens een renner opdraait en al de mensen die bij de bevoorradingen stonden, staan ook nu weer als een erehaag opgesteld. Mijn ketting reutelt ondertussen al geruime tijd en slaat af en toe over, ik heb geen idee hoeveel druk je minimaal in je banden moet hebben om met een mountainbike overeind te blijven in de bochten. Bovenaan vind je me dus niet terug. Eentje probeert het wel en komt met de schrik van zijn leven, al roepend, naar beneden vlak voor mijn wielen. Niet ideaal voor het vertrouwen. En spurten met een mountainbike ziet er ook niet al te flitsend uit. Mijn eindjump komt bovendien veel te vroeg. We wurmen ons nog een paar keer voorbij de toeschouwers om wat extra rondjes te draaien en kruipen dan met drie het podium op.

Toetjes

Als je denkt dat deze dag eindigt aan de streep op de piste heb je het mis. Er is namelijk nog een leuk toetje. “Ah, bonjour les hommes de Grinta!”, roept een man ons toe als we bij de catacomben aankomen. Eerst ga ik mijn eigen kassei zoeken, die ik als aandenken gereserveerd had. Uit een tafel vol souvenirs mag ik er eentje kiezen. Nooit gedacht dat ik tijd ging steken in het kiezen van een kasseisteen. “VTT Paris Roubaix Raid”, staat op het voetje te lezen. En nog is het niet gedaan. Vandaag zijn de legendarische douches opengesteld voor de deelnemers en kan je er effectief een douche nemen. Het is er best druk en het lot wijst me het hokje van Georges Claes toe, winnaar in 1946. Een kunstje dat hij trouwens het jaar nadien nog eens zou overdoen. Ik trek aan de ketting en het warme water stroomt harder dan verwacht. Hier in de douches weet ik het helemaal zeker: in het holst van de nacht opstaan was een noodzakelijk kwaad om me deze mooie fietsherinnering eigen te maken, tastbaar gemaakt trouwens, tot ongenoegen van mevrouw, door een kassei op ons dressoir.

Allebei onlosmakelijk verbonden met de Helleklassieker: de kassei en de douches.

Met dank aan Futurum Quality Gear, partner van deze blog.