Rondom Zeeland 2019: laat maar waaien!

Vijf Beaufort, hevige rukwinden. De windmolens langs mijn traject richting Zeeland staan er reeds opgewekt bij. Ze draaien nog voor zonsopgang enthousiast in het rond, bij het vooruitzicht van een zeer actieve dag. Ondertussen draai ik, net als bij de vorige edities, ook in het rond. Ik verzeil alweer in omleidingen en volg zowat alle letters van het alfabet in de hoop dat, ergens achter dit letterbad, plots Yerseke verschijnt. Ik ben dus al blij dat ik netjes op tijd De Viskêête bereik. Naast een pak bekende gezichten tref ik er ook de lokale specialiteit aan: Zeeuwse Bolus. Dat die dingen vervolgens de ganse dag aan je vingers kleven, net als wanneer je een gelletje opent, neem ik er graag bij.

Losse flodder

De groep vertrekt. In westelijke richting, richting Zeelandbrug. We zijn nog maar net onderweg als het al een buitje doet. Vestimentaire keuzes dringen zich op. Regenjasje aan en even achtervolgen of toch niet? Ik ga voor de regenjas met bijhorende achtervolging. Enkele kilometers onder in de guidon, om dan bij het opkijken te zien dat de groep netjes wacht bij een openstaande brug. En bovendien te beseffen dat de bui al terug over is. Dat is één cartouche in het water gegooid. In groep gaat het verder. Ik sla hier en daar een praatje, even vaak valt er echter een plotse stilte in de groep. De wind schuin tegen, allemaal mini-waaiers achter elkaar tot de weg te smal blijkt. De stilte heerst. Mijn buurman probeert het nog. Ik heb geen idee wat hij zegt. Meer dan eens heb ik een onuitgesproken verzoek: “Kan er alstublieft een sterke beer inschuiven en mij hier uit de wind zetten?” Telkens is er een stilzwijgende leegte, er komt niks. Ik zoek dekking waar het kan.

Beukend tegen de wind heb je van op de dijk als fietser zicht op de kitesurfers die handig gebruik maken van die vijf Beaufort. Soms is het (l)even niet eerlijk.

Om te huilen

De band wordt niet vervangen want BikeKing heeft al een wiel klaar. Met de bandendruk gaat het slecht. Heel slecht, hij is verdwenen. “Wat zeg je, Pieter? Aan het zwarte gebouw?” Er is in de verste verte geen zwart gebouw te bespeuren. Ik voel me net de Colombiaanse junior German Dario Gomez. Huilend langs de weg, smekend om hulp. Leeggereden bereik ik de assistentie. De remschijf op het reservewiel is te klein. Remschijf vervangen dan maar.

In Zeeland fiets je voor een gevarieerd publiek. De ene keer zijn het koeien, dan weer schapen.

Twintig

“Of ik even vooraan kan komen postvatten”, vraagt Luc me. “Want daar, aan die windmolens, draaien we straks rechtsaf en dat is best een lang stuk tegenwind. We gaan enkele kopmannen nodig hebben.” Zeeuwse wegen zijn soms verwarrend. Er ligt een vrij breed pad naast de rijbaan. Een fietspad, denk je dan, maar hier komen ook ongeduldige en te snel rijdende auto’s voorbij. De wegen zijn bovendien vaak kaarsrecht en als fietser weet je dat de huidige situatie -tegenwind- niet meteen zal veranderen. Beuken is het, iedereen met de handen onder in het stuur. De snelheid daalt naar laag in de twintig. Rechts van ons, een forse wind van over de zee. Massa’s kitesurfers ook. Recht voor ons: fietspad. Kilometers lang, fietspad. De strook is breed genoeg voor een vijftal renners. Ben je nummer zes, dan is het verdict onverbiddelijk. Eén keertje dicht ik het gat op de kopgroep. Als nummer zes. Dag kopgroep.

Als de wind te keer gaat, vind je gelukkig soms beschutting achter de dijken.

#verbrokkeling

Ik heb bijlange niet door dat ik hier op een smalle landengte de doorsteek maak naar het Zuidelijke deel van de tocht. Ik zie enkel het asfalt van de Oesterdam en wielen. En af en toe eentje die de graskant in waait. Mijn kaken lijken te wapperen als die van een valschermspringer die uit een vliegtuig springt. #ridetogether is nog slechts een vage herinnering aan een duidelijk concept. Het is een Zeeuwse overlevingstocht, de groep in stukken en brokken. #verbrokkeling, dat is het. Er wordt getrokken, gesleurd en achteraan flink geduwd. De meest extreme omstandigheden bieden de mooiste herinneringen. Dat besef is exact de reden waarom ik al op de fiets kan genieten van zulke momenten. Dit is een nieuw hoogtepunt op de fiets, à bloc aan twintig per uur op het vlakke. Een eindeloos stuk later, op een troosteloos kruispunt, vinden we troost bij elkaar. De deelnemers komen één voor één van tussen hun kader gekropen. We herenigen de troepen en bekomen eventjes. Zeg je Rondom Zeeland 2019, dan zeg je in één adem ‘Oesterdam’. Episch.

Oude De Rosa’s, een top bevoorrading en nieuwe De Rosa’s: bij Bicimondo zagen ze ons graag komen.

Buienradar

Terug bij positieven beland ik vrijwel meteen terug tussen de kaders. Bij Bicimondo in Rilland deze keer, de importeur van De Rosa fietsen. De bevoorrading is er ruim (er is nog Bolus), de Nuovo Classico fietsen blinken in hun eenvoudige retroschoonheid bij een kopje koffie. Ik ga naar buiten om terug te vertrekken. Eentje heeft echter zijn band laten leeglopen tijdens de pauze. Band hersteld, maar ondertussen valt het water met bakken tegelijk uit de lucht. Terug naar binnen. “Nog acht minuten regen volgens Buienradar.”, voorspelt Mike. Nog wat snoepen dan. De acht minuten lijken nog correct ook. Het stopt met gieten, de zon piept en ik plaats me in de buik van de groep. Het laatste stuk probeer ik wat beschut te rijden. De route blijft ook achter de dijken. Het is droog en de wind is ons stilaan terug gunstig gezind. Als ik nu niet oplet ben ik Yerseke voorbij voor ik het besef. De tocht is iets ingekort, tot honderdvijfendertig kilometer, merk ik bij aankomst. Om op tijd te zijn voor het eten. Mosselen, en dat met grote honger!

De weg is moeilijk, maar de gids ervaren. Terwijl Willy de inspanningen van zich af wast, wijst Luc de hongerigen de weg naar mosselrestaurant De Viskêête.