Sportful Supergiara Ride: Langs Gods wegen

Het was de winter van 2008. Ik kon Frank Vandenbroucke – de gevallen renner, niet de gevallen minister – een dag lang volgen voor een reportage. Ik herinner het me alsof het gisteren was. We fietsen met z’n tweeën, Frank en ik, van Steenhuize-Wijnhuize, waar hij toen verbleef, naar Ploegsteert, zijn geboortedorp. Terug naar zijn roots. Een ritje van geen honderd kilometer, langs binnenwegen. Ik vroeg Frank om mild te zijn, om genade te hebben want ik had “onvoldoende ‘getraind’ deze winter”. Frank lachte. “Ik ook niet”, zei hij met pretoogjes. Hij was weer de Frank van weleer. De goedgeluimde Frank. Niet de gebroken Frank die ik had gezien op de ploegvoorstellingen van Lampre en Unibet. Hij had het plezier in het fietsen teruggevonden. “Ik sta nog wat dik, maar ik heb nog enkele maanden.” Het plan was toen om met zijn nieuwe ploeg Cinelli, met Nico Mattan als ploegleider, te starten in Kuurne-Brussel-Kuurne. Deze trainingsdag was slechts een voetnoot in dat traject van de comeback. De comeback van God. Tot Wevelgem liep alles enigszins volgens plan. Ik had al twee uur Franks wiel kunnen houden. Zonder veel overschot weliswaar. Toen begon het te regenen, water te gieten. Frank gaf geen krimp, maalde gewoon door. Op dat grote verzet. Maar toch stijlvol. En ik? Ik kroop tussen mijn kader. Mijn tred werd hoekiger. De laatste kilometers tot het ouderlijke café, Hostellerie de la Place op de Place de la Rabecque nummer 1, werden ingezet. Die kaarsrechte weg waar geen einde aan lijkt te komen. Het regende pijpenstelen. Ik tuurde naar Franks kuiten en zag een regendruppel zich een weg banen naar beneden, over zijn witte, deels besmeurde, oversokjes. Plots werd Frank kleiner. Het was gebeurd: ik was gelost. Ik schakelde terug. Frank nam vijf, tien, twintig, dertig meter. En toen… Toen keek God om. Hij glimlachte. Alsof zijn missie was geslaagd. God was die dag echter mild. Hij wachtte me op en we fietsten samen de laatste hectometers tot het café. Onvergetelijk.

Terug in Ploegsteert

Ruim tien jaar later ben ik weer in Ploegsteert en omgeving. Weer in de Place de la Rabecque nummer één. In Restaurant-Café De La Grande Place. Frank is er al lang niet meer. Al bijna tien jaar moet Ploegsteert zijn chouchou missen. Franks ouders baten de zaak niet meer uit maar toch waart Franks ziel hier nog rond. Aan de muur hangt zijn nationale kampioenentrui en gouden medaille van bij de nieuwelingen. Vandaag ben ik hier niet voor VDB, maar voor een fietstocht op zijn trainingswegen. Over gravelpaden, over de Kemmelberg en over een resem plugstreets, onverharde stroken die tegenwoordig ook de finale van Gent-Wevelgem kleuren. Fietsen doe ik vandaag met een titaniumframe van het Australische nichemerk Curve. Dat is met zijn testvloot naar Ploegsteert afgezakt en heeft zijn ambassadeur Kristof Allegaert opgetrommeld. Kristof is een gevierd ultrafietser – hij fietst onbegrijpelijk lange tochten en trajecten aan één stuk – en is vandaag onze gids. Ook van de partij: een sterke Italiaanse delegatie van Sportful. Het kledingmerk uit Fonzaso kennen we vooral als producent van kledij en accessoires voor de sportieve fietser en wielrenner. Ondermeer Peter Sagan en andere Nibali’s fietsen in Sportful-kleding. Toch dragen we vandaag, voor deze gravelride rondom Ploegsteert en in dit godvergeten hoekje van West-Vlaanderen/Henegouwen, geen kledij uit de klassieke Sportful-collecties…

Semi-gravel

Supergiara is dus semi-gravel en dan ben je op zich al wat specialer dan de doorsnee fietser in het straatbeeld. Ik draag een olijfgroen-met-oranje-shirt dat bijzonder comfortabel en strak aanvoelt. Heel prettig. En de broek is ook bijzonder. Niet alleen omwille van het specifieke zeem (het heeft een andere vorm dan een wegzeem omdat het uitgaat van andere drukpunten bij het fietsen over gravelwegen) maar ook omwille van de aparte features zoals het netje in de broekspijp waarin je bijvoorbeeld een energiegelletje kwijt kan. De rit zelf? Zalig was die. Met een memorabele passage over de mistige Kemmelberg, een mix van goed bollende kasseien en tricky plugstreets en een doortocht onder de Menenpoort en de Ieperse Grote Markt. En verder was het vooral nat. Heel nat. We mochten van geluk spreken dat we wat Fiandre-materiaal over al dat hippe gravelspul konden aantrekken. Op een gegeven moment bedacht ik me hoe anders de kledij elf jaar geleden was, toen ik hier, op deze wegen, aan het sterven was in Franks wiel. We zijn erop vooruit gegaan. Frank had er vandaag overigens moeten bij zijn. Hij had dit dolgraag gedaan. Met flair had hij deze plugstreets voor zijn rekening genomen. Helaas, hij is er niet. Of toch. Wanneer we op de terugweg Ploegsteert naderen, zie ik een bordje aan de kant van de weg. Een houten kruis met daarop de woorden: ‘God Is Mild’. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk.

De Sportful Giara en Supergiara collecties vind je hier.

Meer info nodig? Raadpleeg www.passionforcycling.be