The second (female) opinion

Ik benijd mijn vrouw. Niet omdat ze onlangs oerkreten producerend onze eerste koter op de wereld heeft gezet en ook niet omwille van haar geduld, een noodzaak als je met mij wil samenleven. Nee, mijn vrouw heeft het grote voordeel dat ze van motoren en fietsen – nota bene mijn twee passies – geen fluit verstand heeft. Ik wou dat ik, net als haar, niet gehinderd door enige kennis van zaken mijn mening zou kunnen geven over een motor of een fiets. Het verschil tussen een Ducati tweecilinder en een Honda viercilinder kent ze niet, net zoals ze geen Ridley van een Cannondale kan onderscheiden en volgens haar een mountainbike slechts in details verschilt van een baanfiets.

En toch benijd ik mijn vrouw. Als er weer eens een redactiemotor of testfiets in de garage staat, kan ze binnen de drie seconden melden wat er mooi dan wel lelijk aan de tweewieler in kwestie is. Terwijl ik naga of de remgrepen goed in de hand liggen, hoe dat balhoofdsysteem nu eigenlijk in mekaar steekt en of de wielen wel zijdelings stijf genoeg zijn, beperkt mevrouw zich tot de esthetische kant van de zaak. Of er nu ‘Cannondale’ dan wel ‘Ridley’ of ‘China Bike Corp.’ op de onderbuis staat zal haar worst wezen want bij geen van die merken kan ze zich een bedrijf en/of mate van technische innovatie voorstellen. En dus meldt mijn vrouw doodleuk dat die rood/wit/blauwe van vandaag veel mooier is dan die zwarte van gisteren want die gebogen buizen en dat rood/wit/blauw zijn frisser dan dat bombastische zwart. Dat er een prijsverschil van tweeduizend euro mee gemoeid is, dat de frames van verschillende materialen zijn gemaakt en dat de twee fietsen waarvan sprake totaal anders rijden, beseft ze niet en eigenlijk wil ze het helemaal niet weten. Ik probeer het haar ook niet uit te leggen, hou haar op vlak van fietstechnologie bewust dom uit schrik haar onbevooroordeelde second opinion kwijt te geraken. Want eens ze weet dat ‘China Bike Corp.’ schaamteloos copies maakt zonder iets zelf te ontwikkelen, zou ze die fietsen misschien ineens niet meer mooi kunnen vinden.

Zeer vaak gebruik ik haar opmerkingen in de artikels die ik over motoren en fietsen schrijf. Zo’n onbevooroordeelde mening kan – indien zorgvuldig ontleed en juist gebruikt – je immers behoeden voor een miskoop. Verblind als we soms zijn door de merknaam op de onderbuis of dat schitterende balhoofdplaatje laten we ons niet zelden meeslepen en gaat de portefeuille te wijd open. Met impulsaankopen van het genre ‘Wauw, die moet ik hebben’ is niks mis, tot je drie weken later ontdekt dat het in deze lastige economische tijden ook wel met een fiets van duizend euro minder had gekund. En dus zal ik voor de aankoop van mijn volgende racefiets de andere helft van mijn trouwboek meenemen naar de fietsenwinkel. Terwijl ik daar naga of de remgrepen goed in de hand liggen, hoe dat balhoofdsysteem nu eigenlijk in mekaar steekt en of de wielen wel zijdelings stijf genoeg zijn, zal vrouwlief in de winkel op zoek gaan naar de mooiste fiets. Meer dan vermoedelijk spaar ik met de opvolging van haar advies een pak duiten uit en zal ik die meteen kunnen investeren in het eerste fietsje van onze koter. En dan maar hopen dat hij later ook in remgrepen zal knijpen, balhoofdstellen zal ontleden en wielen controleren op hun zijdelingse stijfheid. Want aan een third opinion zonder kennis van zaken heb ik nu ook weer geen behoefte.