Transplantoux Classic ’19 – Fietsen in letterlijke en figuurlijke warmte

Door het water

Terwijl men enkele honderden meters verderop nog volop bezig is met de afbraak van het Pukkelpopfestival, bouwen de vele vrijwilligers van Transplantoux aan de sporthal van Kiewit aan een fijne fietsdag. Meteen valt op hoe Tom – hij draagt de herkenbare, lichtblauwe Transplantoux-outfit – door de vele vrijwilligers begroet wordt. Het gaat zo ver dat ik me er als buitenstaander zelfs een beetje ongemakkelijk bij voel. Gelukkig verdwijnt dat gevoel al snel zodra we op de fiets zitten. In geen tijd passeren we de passage door het water in Bokrijk. Misschien wel hét infrastructurele symbool bij uitstek van Limburg fietsprovincie. Al is daar sinds kort ook het fietsen door de bomen in Hechtel-Eksel nog bij gekomen. Een groter infrastructuurwerk uit de vorige eeuw is het Albertkanaal. Hoewel deze waterweg niet gebouwd is voor fietsers, is het toch genieten op het jaagpad. Vlakke passages langs het kanaal worden in de omgeving van Bilzen afgewisseld met stukken ‘vals plat’. Hierop is het vooral stoempen, maar we blijven goed vooruit gaan ondanks de lichte tegenwind.

Gezellige boel

Langs het kanaal maakt het parcours een kleine omweg aan wegenwerken. Het blijken niet zomaar wegwerkzaamheden te zijn, maar wel een nieuwe ijzeren boogbrug die op dit eigenste moment op zijn plaats gebracht wordt. Het spektakel lokt tientallen kijklustigen. We slalommen ons er een weg doorheen en gunnen de brug nog een laatste glimp vooraleer we terug op kruissnelheid langs het kanaal verder sjezen. Wanneer we in Kanne de Jeker oversteken, is het tijd voor de bevoorrading. Ook hier weer een gezellige boel met voldoende proviand. Alleen het sanitair is er niet helemaal aangepast. De bevoorrading is immers geïnstalleerd in de plaatselijke basisschool waar enkele hoogteverschillen bij sommige fietsers voor problemen zorgen. Ook hier weer hetzelfde verhaal, alle vrijwilligers begroeten Tom en zijn neef Dimi – die voor de gelegenheid ook met ons meefietst en daarnaast verantwoordelijk is voor de Limburgse koepel van Transplantoux – erg hartelijk. Doordat ik met hen meefiets, maak ik haast stilzwijgend deel uit van deze warme gemeenschap.

Zichen-Zussen-Bolder

Nabij Visé worden we over een sluizencomplex gestuurd. Het is waar de Maas uitkomt in het Albertkanaal. Na eerder een stukje beschutting van hoge wanden gehad te hebben, is er nu echt geen ontkomen aan de bakkende zon. Tot we even later opnieuw oversteken naar de westelijke kanaaloever. We zeggen het Albertkanaal voor een hele tijd adiéu. Het alternatief is – jammer voor de niet-klimmers onder ons – een klauterpartij op de Sint-Pietersberg. Met een haarspeldbocht in platte kasseien doet het me hier denken aan een echte citadel. Het is meteen ook het hoogste punt van de route. Vandaag zou 95 kilometer fietsplezier wel volstaan, daarom hebben we niet voor een langere tocht gekozen. Van Eben-Emael gaat het opnieuw de taalgrens over naar het dorp dat in mijn ogen sinds de gemeentefusies van 1976 één van de beste namen draagt: Zichen-Zussen-Bolder. Vanaf hier staat de wind ook in ons voordeel. Wanneer we via Hoeselt op een vijftiental kilometer voor het einde Diepenbeek bereiken, is de tweede bevoorrading toch nog welgekomen. Ongemerkt is het kwik verder blijven stijgen, beetje bij beetje al het vocht uit onze lichamen stomend.

Geen vaarwel maar tot ziens

Langs het Hasseltse gehucht Godsheide – nog zo’n heerlijke naam – bereiken we onze oude vriend het Albertkanaal. Ik kijk op mijn kilometerteller en vrees dat we niet aan de 95 kilometer zullen komen. Mijn oriëntatiegevoel zegt me immers dat Kiewit hier vlakbij aan onze rechterkant ligt. Achteraf blijkt de organisatie het slim gespeeld te hebben. Via een klein maar verkeersluw ommetje wordt de drukke Kempische Steenweg vermeden, waardoor we deze enkel rechtdoor moeten oversteken aan de verkeerslichten om terug bij onze startplaats te geraken. Ik word aangestoken door de gezellige sfeer die hier hangt, en dus besluiten we nog iets te drinken. Zo steken we ineens ook deze organisatie een hart onder de riem. Helaas zijn er geen tafels met schaduw meer beschikbaar. Dan maar in de volle zon. Er lopen hier wel meer deelnemers die hun koerspetje nog hebben opstaan, dus doe ik zonder gêne mee.
Ik zeg deze mooie regio trouwens geen vaarwel maar tot ziens, want volgend weekend staat de Limburg Fietsvierdaagse op het programma. Mij zien ze hier alvast vaker!