Deel dit artikel:

Trappen tegen grenzen

25/01/2020
Redactie
Luc Verdoodt, Sander Graumans

Enkele jaren geleden ging het niet goed met Anneke Krols. Ze was op haar mentale grenzen gebotst. De fiets hielp haar overeind krabbelen. Om lotgenoten te overtuigen van de heilzame kracht van bewegen, zal ze in september een tocht van 2000 kilometer maken langs onze landsgrenzen. Een intrigerend plan waar ik meer over wilde weten, dus vergezelde ik haar tijdens een aangename coffee ride.

Over tasjes, zakjes en bellen

Anneke en Sander zijn er al. Ze keuvelen over hun gedeelde passie voor gravel, het rijgedrag van hun daartoe voorziene fietsen en de bijpassende attributen. Hij zweert bij een handige stuurtas, zij verkiest een rugzakje. Ik ben minstens twee decennia eerder misvormd tot de wielertoerist die zelfs geen bel op zijn stuur duldt en doe er dus het zwijgen toe. Het is eerder kil voor de tijd van het jaar maar voor het eerst sinds lang schijnt de zon en biedt mijn agenda ruimte om uit fietsen te gaan, hun enthousiasme krijgt hierdoor vrij spel om barstjes te breken in mijn oubollige opvattingen over de do’s en don’ts van de hobbyfietser.
Sander ken ik ongeveer anderhalf jaar. Ik heb hem leren kennen in onze gezamenlijke club. Regelmatig wijst hij me op interessante podcasts die hij heeft ontdekt tijdens zijn lange tochten. Bij één van die raids heeft hij Anneke ontmoet. Ze vertelde hem over haar plan om onze landsgrenzen af te fietsen, een tocht van ruim 2000 kilometer die ze in maximaal veertien dagen wil afronden. Op die manier wil ze enerzijds het taboe rond psychosegevoeligheid doorbreken en anderzijds fondsen werven om sportieve projecten op te zetten voor lotgenoten die met dezelfde problematiek kampen.

Deskundig

Inderdaad, ze is ervaringsdeskundige. Terwijl we groene uithoeken van Groot-Mechelen doorkruisen die ze nog niet kende, leer ik dat buiten zijn, bewegen in de natuur, haar hielp en helpt om moeilijke periodes het hoofd te bieden. Ze vertelt me hoe de fiets haar bondgenoot werd in het overbruggen van de mentale valkuilen. Geen enkele arts of therapeut heeft haar ooit aangeraden meer te sporten, pas toen zij hén wees op de heilzame werking die ze ervan ondervond, hebben ze haar wel aangemoedigd er vooral mee door te gaan. Zo begon het plan te rijpen om anderen te helpen door haar eigen positieve ervaringen uit te dragen, wat leidde tot het project Trappen tegen grenzen.

Solo en sociaal

Het valt me op dat ze meermaals verwijst naar fijne herinneringen aan solotochten of individuele fietsreizen. Anneke bevestigt dat ze aanvankelijk vooral alleen fietste. Wie kampt met psychische problemen verliest soms de aansluiting met het sociale leven en raakt daardoor geïsoleerd. Ook zij maakte episodes mee waarin het lastig was om contacten te leggen en de medemens te vertrouwen. Precies door al trappend de wereld tegemoet te treden en onderweg aan de praat te raken met toevallige passanten, wist ze stilaan die ban te doorbreken. Zo werd elke geslaagde tocht een bouwsteentje richting herwonnen zelfvertrouwen, het bewijs dat een psychische kwetsbaarheid het ondernemen niet in de weg hoeft te staan. Sander en ik mogen gerust zijn, onze small talk stoort niet; ze gaat weliswaar nog vaak alleen op pad maar de sociale component van het fietsen is ze alsmaar meer gaan waarderen.

In de tijd van Ferdi

We verlaten de F1, beter bekend als de fietsostrade Antwerpen-Mechelen. Middels een haast in onbruik geraakte brug dwarsen we de spoorweg die dezelfde steden met elkaar verbindt. In 1987 werd Ferdi Van Den Haute nationaal kampioen in Sint-Katelijne-Waver. Schoolgenoten uit die gemeente beschreven me de weg naar de Zavelenberg, de enige hindernis op het volstrekt vlakke parcours. Op een woensdagmiddag ging ik ernaar op zoek. Ik wou zelf eens in de kuiten voelen wat Ferdi had moeten overwinnen om de driekleur binnen te halen. Voor de bestorming schakelde ik naar het kleinste van de drie tandjes achteraan en ramde ik als een bezetene op de pedalen van mijn jongensfiets met koersstuur. Wat volgde was een anticlimax met hoofdletter A. Zelfs met een zware boekentas op de bagagedrager moest ik bergop vol in de remmen om niet uit de enige bocht te vliegen. In de tijd van Ferdi heette een spoorwegbrug nog berg. Meer dan 30 jaar later val ik mijn gezellen niet lastig met deze anekdote. Bij Anneke en Sander liggen er Audax-brevetten in de schuif, zij hebben de oneffenheid in het wegdek – de Zavelenberg – vast niet eens opgemerkt.

Verbinding

In Hombeek houden we halt bij Bar Pedal, een nieuwe zaak in het pand waarin decennia geleden Rijwielen Verschueren was gevestigd. Dat was niet zomaar een fietsenwinkel, zaakvoerder René was in een vorig leven nog mecanicien geweest van onder meer Raymond Poulidor en kende nagenoeg iedereen uit het wielermilieu. Al wie enige naam of faam had verworven op de koersfiets, was er kind aan huis. Ging je er langs om een binnenbandje te kopen, dan was de kans groot dat je tegen een prof of minstens een ex-prof aan liep. Na een onderbreking van ruim twintig jaar baat dochter Viviane er sinds kort een bar uit, haar echtgenoot Geert Willems, ook iemand met een directe lijn naar het peloton, herstelt fietsen in het aanpalende atelier. Terwijl de sympathieke gastvrouw onze koffies serveert, geeft ze een woordje uitleg bij de figuren op de foto’s die samen een wall of fame vormen die de zithoek opleukt. Al is het ons eerste bezoek, het gesprek voelt aan als een babbel onder stamgasten. Het is trouwens opvallend hoe ons pas gevormd trio en de waardin heel wat gemeenschappelijke kennissen blijkt te hebben. Kortom, wat Trappen tegen grenzen wil aantonen, wordt hier treffend geïllustreerd: de fiets verbindt.

Op de wall of fame van Bar Pedal staan lokale en minder lokale grootheden op gelijke hoogte.

No hurry, be happy

De terugweg naar Lier loopt via de Nete. Op het jaagpad blaast de wind heerlijk in de rug. Anneke blijkt echter geen idee te hebben hoe snel we rijden. De kwaliteit van haar ritten drukt ze niet uit in wattage of gemiddelde snelheid, de maatstaf die ze hanteert is het aantal uren in het zadel. Zelfs de afgelegde kilometers zijn nauwelijks van belang. Een beetje onconventioneel, misschien, maar niet onlogisch. Als je iets graag doet, hoor je het optimaal te koesteren. Waarom een traject snel afhaspelen als je er ook de tijd voor kan nemen?
We smeden plannen om er nog eens met elkaar op uit te trekken – ik engageer me zelfs voor een gravelrit – en draaien elk af naar onze respectievelijke habitat. Een stevige bries waait me nu pal op kop, een podcast beluisteren lukt niet door het gezoef in mijn oortjes. Ik kies een playlist die ik al lang niet meer heb gehoord. Wanneer de woeste wind de muziek overstemt kan ik de lacunes in de melodie in gedachten opvullen. Of luidop. Waarom niet? Ik trap naar huis tegen grenzen, ik schop tegen elke belemmering die het gulzig genieten in de weg staat.
In Boom besluit ik een omweg te maken en de Bosstraat te beklimmen, in Zuid-Antwerpen is het de enige helling die naam waardig en daardoor een echte trekpleister voor sportieve fietsers. Het voorjaarszonnetje laat zich zowaar voelen, dus vertraag ik mijn tred. Vandaag ga ik niet voor snelheid of kilometers maar voor duur. Een groepje knarren passeert me gezwind en het kost me geen moeite om niet aan te pikken. Nooit reed ik hier rustiger naar boven. Thuis zet ik mijn Garmin uit zonder vooraf naar het schermpje te kijken.

Wil je meer weten over Trappen tegen grenzen? Klik dan op deze link.