Verscheurd door minnaressen

Ik beken, ben verre van een echte coureur, laat staan amateur of zelfs cyclo-randonneur. Zoals vele medelezers; stapelzot van de koers, dat wel. Verlof nemen om menig koninginnenrit live mee te pikken en balen als een stekker als je net de aankomst van het veldrijden mist. Ik loop weken lastig door het besef dat de skivakantie net samenvalt met de Ronde en onderzoek bijgevolg alle mogelijke scenario’s om er toch niets van te missen. Al even gek van de fiets als technisch wonder. Sleutelen is therapie. Ik kan me uren verliezen in het finetunen, zodat ik na het middagmaal ook het avondmaal dreig te missen. Maar een losgeslagen trainingsbeest ben ik dus niet.

Na een pak cyclo’s en de Tour For Life vorig jaar, trainde ik dit voorjaar voor de 3 Ballons en Marmotte en bracht deze tot een goed einde. Het vervolg beschrijft een neerwaartse spiraal. Pijnlijke constatatie; naast regelmatig woon-werkverkeer, reed ik nog een schamel ritje of vier, misschien vijf. Een waarheid als een koe; zonder uitdaging maak je het minder gemakkelijk moeilijk voor jezelf… Logisch toch?

Evenwel vinden we moeilijk een zittend gat terug in de familie en word ik al prikkelbaar bij de gedachte aan een dag zonder beweging. Zo maak ik, na een week zonder fiets, onbewust contact met een vroegere minnares. Mijn koppel loopschoenen… Ze zijn in uiterst goede conditie, zien er stralend en strak uit, lonkend. De goesting is er meteen, de uitdaging laat niet veel langer op zich wachten. De halve marathon in Ploegsteert op 11/11 wordt D-day. Schema opgemaakt, schoenen vast en naar buiten; een queeste naar de vergeten ‘Runners High’.

Nu – een dikke maand verder – huilt, roept, schreeuwt mijn andere minnares om enige vorm van aandacht. Ze kreeg nochtans enkele weken terug een full-option (onderhouds)beurt. Blijkt niet genoeg, is ze al weer vergeten. Ooit een jaloerse Kuota gezien? Bandjes sip halfvol, blinkende ketting smachtend naar een verzet(je) en een valse koele ‘Ben ik niet genoeg of wa?’-blik.  

Ik zwicht, moet met haar de baan op. Ik mis de afstanden, de snelheid, het afzien op een heuvel, de praatjes met kameraden… Mis het zo erg dat er komende weken minstens anderhalve intervaltraining sneuvelt en zal worden vervangen door een ritje met veel goesting. Wie weet speel ik na een toptijd op wapenstilstand dan toch weer met het idee de ‘tocht der tochten’ te lijf te gaan. Tour Du Mont Blanc, summum van alle coureurs, amateurs en cyclo-randonneurs… of zei ik dat ik dat niet was?