Verslag Crossborder Sunriser

Kwart na vier in de ochtend is het als de wekker in mijn hotelkamer in overdrive gaat. Voor ik de pyjama inruil voor mijn wieleruitrusting gooi ik nog snel een pannenkoek naar binnen. Ik spring op mijn teerbeminde tweewieler, voor de gelegenheid uitgerust met diverse lampjes, en begeef me naar de startplek even verderop. Ik rij in een groot donker gat. Nederlanders zijn zelfs in straatverlichting zuinig, zo lijkt het. Aan de startplek word ik hartelijk ontvangen door de organisatie en ontvang ik mijn rugnummer. Als een schoolknaapje sta ik in korte broek aan de start, terwijl het amper vier graden blijkt te zijn. Ik heb de nachtelijke temperaturen duidelijk overschat. Organisator George Deswijzen, geflankeerd door Lars Toma van TomaCycles en Rick Brauwers als bezieler van de route, neemt het woord in de schijnwerpers van zowat honderd fietslampen. Het is koud, maar de hemel kleurt oranje onder het Bengaals vuur bij de start. Nog vóór er een meter gereden werd, weet ik het wel zeker: dit wordt een memorabel tochtje.

Vijf uur in de nacht en ik popel om te vertrekken. Rick Brauwers, auteur van twee boeken over fietsen in deze regio, heeft een route gemaakt die ons in eerste instantie richting Camerig en Drielandenpunt brengt. Twee van de langste hellingen van Nederland en ideaal om van die koude handen af te geraken. Ideaal ook om te beseffen dat fietsen in het donker enkele vanzelfsprekende zaken onmogelijk maakt. Zoals even controleren op welk verzet je aan het fietsen bent. Zoals een oneffenheid in het wegdek detecteren. Zoals een bocht naar behoren inschatten. Het beeld van de sliert fietsers met rode lampjes die zich een weg banen over de verlaten donkere straten is echter heerlijk om te aanschouwen. Er heerst een sfeervolle stilte in een mysterieus decor. Het gevoel een berg met haarspelden af te dalen als je amper vijf meter vooruit kan kijken is iets minder vertrouwd. Help. Alarmfase rood. Een leegloper. ik zit niet te wachten op een lekke band te midden van een groot donker bos vol wilde dieren. Gelukkig is het lot me enigszins gunstig gezind en bereik ik nog net de top van het Drielandenpunt waar er voor de deelnemers een dampende koffie klaarstaat. Luxe, want terwijl ik m’n hete koffie opdrink zorgt Lars voor een nieuwe binnenband en kan ik direct weer verder met de groep.

Het is sowieso een aparte beleving om in deze grensregio te fietsen. Aan mijn linkerkant ligt Duitsland en via de achterzijde van het Drielandenpunt daal ik België binnen. Limburg is dan ook een bijzondere plek waar de culturen van de drie omliggende landen stevig verankerd zitten in het DNA. Dat merk ik aan de deelnemers om me heen, maar ook aan de organisatie die alles op een grondige doch persoonlijke en plezante manier begeleidt.

De route brengt ons vervolgens over de landsgrens heen zodat we in de Belgische Voerstreek fietsen. Ondertussen is er sprake is van een schemering. De horizon vertoont oranje contouren en de nevel zweeft idyllisch boven de velden. Een Waalse haan kraait een eerste maal. Het kwik in de thermometer kruipt tergend langzaam omhoog, maar door het klimwerk hebben de fietsers geen last van de ochtendlijke koelte. Er zijn trouwens maar weinig vlakke stroken in het 85 kilometer lange parcours met prachtige uitzichten. Rick kent deze streek als zijn broekzak, en deze route is daar het bewijs van. Ongeveer halfweg de tocht, op weg naar de bevoorrading in het Belgische Clermont, gebeurt het dan. Het hoogtepunt van onze missie. De zon baant zicht een weg naar boven en verschijnt aan de horizon. We hebben geluk, het is een heldere ochtend en de zon siert de hemel in alle glorie. De fotografen kirren van geluk. De duisternis hebben we definitief achter ons gelaten en op het marktpleintje van Clermont volgt een bevoorrading met alles wat een fietsersmaag wensen kan in de vroege ochtend. “Niet te veel eten”, bedenk ik, “want over een goed uurtje wacht ons nog een heus ontbijt in de Gerardushoeve, op het mooiste terras van Nederland.” Neem het van me aan, met een uitzicht waar je de hele dag kunt naar kijken. Maar zover is het dus nog even niet. Eerst nog een dertigtal kilometer fietsen in wat ondertussen meer op een zondagse toertocht gaat lijken. Er is licht, fietsers slaan een praatje. Over waarom de Nederlanders uit de streek verzot zijn op de Voerstreek. Zeker in het weekend, om even aan de drukte van de dagjesmensen in Limburg te ontsnappen. Wat ik bizar vind, want naar mijn gevoel is het net gezellig met zoveel fietsers in Zuid-Limburg. Met zijn vele uitnodigende terrassen en uitstekend asfalt, bevalt het me er telkens weer. En telkens meer.

Bij aankomst aan de Gerardushoeve plaatsen we de fiets tegen de gevel, en nemen plaats op het terras. Er wacht ons een ontbijt met streekproducten terwijl we in de warme septemberzon nog even napraten over deze toch wel heel bijzondere fietservaring. “Honderd mensen is het maximum”, vertelt George me. “We willen de fietsbeleving zo uniek mogelijk maken en met een grotere groep kunnen we dat niet meer garanderen. Nu kunnen we op een aangename en goed georganiseerde manier het beste van onze regio laten zien aan al deze fietsliefhebbers”. Iets wat ik alleen maar kan beamen.

Uit de overvolle fietskalender kies je jaarlijks dezelfde toertochten waaraan je na verloop van tijd geen duidelijke herinneringen meer kan toewijzen. Dat gevoel zal je niet hebben bij je eerste deelname aan de Crossborder Sunriser. Als je het er voor over hebt de wekker een keertje extra vroeg te zetten, garandeer ik een fietservaring waar je jaren later nog met plezier aan terugdenkt. “It was the 3th of september. That day I’ll always remember. Yes I will.”