Waaiers op de Oesterdam

Peloton à trois vitesses

De parking waar ik me optuig blijkt de startplaats te zijn voor de waaier van 32 km/u. Het moet gezegd, het gros van de aanwezigen lijkt gerekruteerd op een shoot voor de modebijlage van een fietsersblad: fitte lui met knappe uitrustingen, op state of the art fietsen. Nog strakkere verschijningen zoeven voorbij richting startplaats van de groep van 34 km/u. Ik moet de andere kant uit, het voelt als afdruipen. Als enige fiets ik tegen de niet aflatende stroom deelnemers in. Ik ben de vreemde eend in de bijt. Bij de verzamelplaats voor de tragere medemens is het beduidend rustiger. Drie vrienden wachten het vertreksein af in een houten schuilhut. Het lijken ontspannen voetballers in een dug-out die niet verwachten nog te worden opgesteld. Op een bankje zit een man alleen, een generatiegenoot van me. Hij schijnt mijn vertwijfeling op te merken en stelt me gerust dat ons groepje nog wel zal aangroeien.

Relativiteitstheorie

De laatste snelle jongens reppen zich naar hun meetingpoint, elke groep heeft immers een eigen startuur. Over enkele minuten, klokslag 19u, is het aan ons. En ja hoor, op de valreep is het gezelschap exponentieel aangedikt en tel ik exact twintig renners. De aangekondigde wegkapitein is er echter niet, maar dat blijkt geen onoverkomelijk probleem. De route is door bijna iedereen gekend, er hoeft niet te worden gewacht op een vervanger. Ik posteer me achterin, naast me op rij tien peddelt een ancien van de Oestermondays. Hij is dus niet verwonderd wanneer ik opmerk dat de snelheid meteen ruim boven de vooropgestelde 30 gaat. “Zo is het altijd. Je mag rekenen op 33 km/u, of meer. Onlangs hebben we de eerder gestarte groep van 32 km/u zelfs ingehaald.” Cijfertjes zijn relatief.

Ik speelde accordeon

In het zog glijd ik vlot mee, op reserve. Rondom mij de Kalmthoutse Heide, een verstild natuurgebied. De temperatuur is aangenaam zomers, niet te warm. Perfect fietsweer. Het is allerminst verwonderlijk dat ruim 100 fietsers (verdeeld over vijf waaiers) zijn komen opdagen. Eens we het heidegebeid verlaten en door het open Nederlandse polderlandschap cruisen, wordt de tegenwind voelbaar. De mannen aan de kop nemen de guidon onderaan om de wattages economischer in te zetten. Het accordeon spelen na bochten of wegversmallingen vraagt wat extra power, maar ik drijf toch vooral mee zoals een sprinter die nog niet direct aan de bak moet.

Dé Dam

Voorbij het stadje Tholen herken ik de omgeving, ik weet dat we halfweg zijn en dra de Oesterdam zullen opdraaien. De dam is ongeveer 11 kilometer lang en de merkbaar zilte zeewind zal eerst in de rug, daarna in de zij blazen. Ook al kan je het aantal beauforts tellen op één hand van Homer Simpson, het verschil met het eerste deel van de rit is duidelijk merkbaar: de snelheid schiet de hoogte in. Onmiddellijk gaat het boven de 40.

Speeltijd

Naast me een nieuw gezicht: “Ik hoop dat we samen blijven, soms beginnen ze te koersen en verbrokkelt de groep. Dan krijg ik het moeilijk.” De wensdroom van de man naast me houdt welgeteld een handvol seconden stand. Een duo in het azuurblauw van onze nationale selectie, knalt links weg. Reactie alom. Een splinterbom, chaos. Fun! De ketting naar rechts en stoempen. Hier kan dat. De dam is niet geheel verkeersvrij maar het zicht is schier eindeloos en de weg is breed genoeg om te dollen. Telkens er een breukje valt, schuif ik met het eerste deel mee. De waaier is verworden tot een waaiertje. Ik tel nog zes eenheden. Even zakt de snelheid richting 40 km/u. Er wordt omgekeken. Zou ik ook eens naar de kop gaan? Wat zijn hier de onuitgesproken wetten? Hoelang gaat dit door? Rechts zet iemand krachtig aan. Ik spring naar het achterwiel en word gewaar dat verder niemand meer aandringt. Wanneer ik omkijk zie ik eenlingen en duos.
We naderen het einde van de dam. Mijn gangmaker werpt een blik in mijn richting. Hij weet niet dat ik het onsportief zou vinden om hem na kilometers in het wiel te hebben gereden, nog te verrassen met een spurtje. Dus richt hij zich op bij een virtuele finishlijn. De handen los, het signaal dat de strijd is gestreden, dat wie hem nu nog passeert te laat komt.
Vorig jaar tijdens Rondom Zeeland, een groepsrit van Grinta!, was het hier knokken om vooruit te komen, vandaag ligt mijn snelheid zonder me extreem te moeten inspannen, dubbel zo hoog. Fietsen in Zeeland is nooit gratuit, de natuurelementen tillen de beleving altijd een niveautje hoger.