Welkom bij de fietscommunity

Een doordeweekse woensdag moet mijn leven veranderen. De eerste infosessie van KVK Fietst stond die avond op het programma. KVK staat voor KV Kortrijk. Je moet weten, ik ben van nature een voetballist. Sinds m’n zesde kon je mij wekelijks terugvinden op een voetbalveld. Tot ik drie jaar geleden m’n linkerkruisband scheurde: toen werd het plots sporadisch. Tot ik drie maanden geleden m’n rechterkruisband scheurde: toen was het voorbij.

Wel nu, niet getreurd. Er zijn nog voldoende andere sporten in de wereld had de arts gezegd en ik had al een koersfiets in de carport hangen. (Ja hangen, want ik had zo’n speciaal draagrek gekocht nadat bleek dat de banden na ruim een jaar stilstand op de vloer gewoon om zeep waren. Dat terzijde, ik vertel jullie later wel eens wat meer over de aankoop) En een fietsdoel had ik ook al! Dankzij m’n job kan ik mee met Sporta om tijdens Mon Ventoux vijf lezers te begeleiden naar de top van de kale berg. En dankzij KVK Fietst kan ik m’n twee favoriete sportieve bezigheden alsnog combineren: fietsen met een bende voetbalfanaten.

KVK Fietst wil iedereen de fiets op helpen. Beginnende fietser en getrainde wielertoerist, iedereen is welkom en er wordt gefietst volgens je eigen mogelijkheden. Dat had Nico Mattan, peter van het hele verhaal, ons zelf verzekerd. Een heus team staat in voor de begeleiding tijdens de ritten en voor een zeer mooi prijsje kon je zelf een aantal testen ondergaan om je hartslagzones te bepalen. M’n enthousiasme werd alleen maar groter toen ik tijdens die eerste infosessie werd geconfronteerd met Strava. Een app waarmee je je fietstochten kon registeren. Waarmee je besttijden kon neerzetten op bepaalde segmenten. Die onderlinge competitie sprak me aan en ik installeerde de app nog voor het einde van de sessie. Die fietscommunity, daar moest en zou ik spoedig deel van uitmaken.

In al m’n enthousiasme besliste ik om drie dagen later al op pad te gaan met m’n koersfiets. Goed ingeduffeld en vooral met Strava op de achtergrond. Klaar om iedere bocht in m’n parcours op te nemen, klaar om m’n eerste prestatie te delen met m’n nieuwbakken digitale fietsvrienden. Sloeg dat even tegen: geen moment raakte ik onder stoom, geen moment kreeg ik m’n hartslag in een zone die ook maar iets van comfort aanbood. Gedesillusioneerd stapte ik na twee uur van m’n fiets. Met een bang hart haalde ik m’n smartphone uit het achterzakje van mijn fietstenue. Dat wordt niets. Helemaal niets zo bleek. M’n smartphone lichtte niet op. Een lege batterij.

Niemand hoeft hier iets van te weten. Zondag is er een nieuwe kans. Dan gaan we me peter Nico op tocht. Misschien vertel ik het Nico wel. Maar tot dan hou ik het lekker stil. Ik maak m’n entree bij de fietscommunity wel een andere keer. (YD)