Deel dit artikel:

Wie knijpt ze in het donker…?

Na een meer dan prima fietszomer ben ik deze week weer aan mijn wintertrainingen begonnen. ’s Avonds, in het donker. En het viel me opnieuw op hoe anders ik zo’n training in het donker beleef vergeleken bij een fietstocht op klaarlichte dag.

Fiets ik overdag, dan moet er soms flink door gekacheld worden om een bepaald trainingsdoel te behalen, maar bij een hersteltraining is het heerlijk om van de vergezichten te genieten. Dat laatste is geen optie als je in het donker gaat trainen want dan valt er simpelweg geen bal te zien. Het lijkt wel alsof je leefwereld gekrompen is en je ogen en je brein een spelletje ‘Wie neemt wie in het ootje?’ spelen. Omdat je minder ver kunt zien dan op klaarlichte dag, bereik je je visuele herkenningspunten een stuk sneller en heb je in het donker altijd de indruk dat je heel snel aan het fietsen bent. Dat is goed voor het moreel onderweg, maar leidt bij thuiskomst vaak tot frustraties.

Omdat je veel minder ziet word je dus minder afgeleid en kan je je volledig concentreren op jezelf en je sportieve prestatie. Wat zo’n training in het donker nog een extra dimensie geeft. Daarenboven is het ’s avonds laat en vroeg in de ochtend vaker windstil zodat je ook al die factor kunt wegstrepen. Blijven over: jezelf, je ademhaling, het geritsel van de ketting op de tandwielen en het schijnsel van je fietslicht.

Eén zintuig kan je evenwel nooit uitschakelen en dat is je neus. Ik vind het heerlijk om tijdens een duistere fietstocht mijn reukorgaan overuren te laten kloppen. Ik fiets doorheen de velden en probeer met mijn neus te achterhalen welke gewassen er langs de weg staan. Prei, ajuin en selder haal je er zo uit, om aardappelen van bloemkolen te kunnen onderscheiden op basis van olfactorische gegevens moet je een plattelandskind met flink wat fietskilometers in het donker zijn.

Hoe later op de avond, hoe intensiever en hoe intenser de fietsbeleving wordt. Nevelslierten draperen zich over velden en weiden en ook al zien ze er uit als dekentjes, als je er doorheen klieft op je fiets krijg de gevoelstemperatuur meteen een flinke knauw. Nog wat later begint de mist zich vast te zetten op het heldere glas van je fietsbril, tot de druppels zo dik geworden zijn dat je zicht compleet vertroebelt en je niet anders kan dan je fietsbril in je nek parkeren. En zo kom je uiteindelijk met rooddoorlopen ogen en een aangezicht dat stijf is van de kou thuis en trek je richting de ultieme beloning van je training. Terwijl vrouwlief languit in de zetel naar één of ander TV-programma ligt te staren, kom jij onder een warme douche helemaal op temperatuur. En heb je nog een laatste beetje energie over, dan zal mevrouw niet lang meer naar TV liggen staren…

NEW IN!

T-SHIRT

FIRE 4 YR RIDE