Blog

Dat Luik-Bastenaken-Luik een monument is, staat buiten kijf. La Doyenne – zo wordt Luik-Bastenaken-Luik ook wel genoemd – zag in 1892 (!) het levenslicht en is daarmee de oudste van de zes wielerklassiekers die we belichten. La Doyenne betekent dan ook ‘de oudste en meest gerespecteerde’. Misschien is het niet alleen de oudste maar ook wel de eerlijkste van alle klassiekers. Dat ligt aan het parcours dat een wielerkoers tot zijn essentie herleidt: een traject tussen A en B waarbij de beste wint. Luik liegt niet.

Velen weigeren om de Amstel Gold Race het predikaat ‘klassieker’ mee te geven. Omdat de wedstrijd pas voor het eerst in 1966 werd georganiseerd. En toch. Bekijk de erelijst en je beseft dat er geen enkele renner is die niet in hetzelfde lijstje van Merckx, Raas, Hinault, Museeuw en Gilbert wil staan. De Amstel Gold Race is misschien wel de meest nerveuze wielerklassieker van allemaal. En dat komt niet in het minst door het labyrint van straatjes, steegjes en bultjes dat Nederlands Limburg, het decor van de Amstel Gold Race, is.

Parijs-Roubaix, voor het eerst ingericht in 1896, wordt niet voor niets ‘De Hel van het noorden’ genoemd. De ruwe kasseiwegen die het DNA vandeze klassieker bepalen, zijn geen spek voor ieders bek. ‘Op het randje’, noemen sommigen Parijs-Roubaix. Maar net dat geeft aan deze klassieker dat scherpe en heroïsche kantje. Wie het metier van het kasseien vreten niet beheerst, heeft er niets te zoeken. Wie daarentegen deze klassieker op z’n naam schrijft en een kassei op de schouw mag zetten, katapulteert zich eensklaps van de hel naar de hemel.

Milaan-Sanremo is misschien wel de meest onaangeroerde van alle wielerklassiekers. Aan het parcours van La Classicisima werd sedert de eerste editie in 1907 nauwelijks geraakt. Kan ook moeilijk anders gezien de afstand tussen start- en aankomstplaats, tussen grootstad Milaan en het mondaine kuststadje Sanremo: veel frivoliteiten konden en kunnen de parcoursbouwers zich niet veroorloven. Koersen van Milaan naar Sanremo is eindeloos wachten, krachten sparen en duiken naar de azuurblauwe zee, de lente tegemoet. Het is fietsen langs de Rivièra, ontploffen op de ‘capi’ en het resterende buskruit in de benen aanspreken in een zinderende finale waarin de zenuwen danig op de proef worden gesteld.