Lekker vroeg op, ontbijten in wielerplunje en dan fietsen met de kameraden. Onderweg pronostikeren en strategieën voorspellen. Maar vooral stelselmatig versnellen om op tijd thuis te zijn. Want vrouw en kind zijn de deur uit: ’t is De Ronde op TV. Zo is het altijd geweest en zo zou het altijd moeten zijn. Tenzij …
“De wegen liggen er nog, we kunnen rijden zondag”, las ik op mijn smartphone. Vooraleer in april de laatste wegen opgebroken worden en de polder teruggegeven worden aan het water, gidsen de mannen van De Roestigen Boanpioen me door de Hedwigepolder. Voor de allerlaatste keer.
Een tijdje terug kreeg ik ‘De Wase Keikop’ in het vizier. Het evenement zou in 2019 voor het eerst georganiseerd worden. De titel zegt eigenlijk alles. Rijden over kasseien, in het Waasland. Soms kunnen de dingen heel simpel zijn. Mijn nieuwsgierigheid haalde al snel de bovenhand en vol goede moed laadde ik mijn fiets in de wagen om koers te zetten richting Waasland.
Precies 550 meter, zo lang is het ommetje rond het huizenblok waarin ik woon. Met de jachthaven erbij kom je aan net geen drie kilometer. Ik weet dat uit het hoofd want ik heb die lussen al ontelbare keren aan ritten vast gebreid. Niet omdat ze onweerstaanbaar mooi zijn, maar omdat het moest.
De voorjaarsklassiekers zijn niet alleen een eerste krachtmeting voor profs, ze zijn ook een maatstaf voor wielertoeristen. Hoe goed zijn de benen na de winter? Gaapt de conditionele afgrond of valt de schade nog mee? Je kan tijdens de eerste voorjaarsritten afgaan op je gevoel. Een subjectieve waarneming van een eventuele trainingsachterstand. Of je kan het professioneler aanpakken met een inspanningstest. Ik koos voor het laatste.
Vlaanderen boven! Voor een aantal weken zijn we weer het centrum van de koerswereld. Maar liefst honderdtwintig enthousiastelingen kropen één week voor de profs in de buik van het Grinta! peloton. We reden samen langs bergen en molens, in primeur over de kasseien van Ten Houte en door de verse mest op Vlaamse wegen. De Ouverture was een verdammte Spielerei. Mét hete honden.
Het is vrijdagochtend, iets over achten. Ik neem een warme douche om de laatste werkdag van deze week vol energie aan te vatten. ’t Is geen dag als een ander. Ik heb net zestig kilometer gefietst en de zon zien verschijnen aan de horizon. Dat is alleen weggelegd voor rare fietsvogels.
“Tegen het weekend gaan de temperaturen fors de hoogte in”, klonk het al heel de week. En hoewel de realist in mij aanvankelijk nog terughoudend was, begon ik er sinds woensdag echt in te geloven. Vrijdagnamiddag zou mijn moment worden, zo besloot ik. En wat heb ik ernaar uitgekeken.
“Jij zit meer op je fiets dan op mij.” Het is een verwijt dat veel velofanaten thuis wel eens naar hun hoofd geslingerd krijgen. Al die verleidelijke clubritten, toertochten en fietsvakanties combineren met een liefdes- en gezinsleven is een uitdaging die niet zelden de lastigheidsgraad van de Mortirolo overtreft. Op Valentijn helpt Grinta! je graag met een korte handleiding.
“Dat ik in 1975 de Tour heb uitgereden met een kaakbreuk was de grootste fout uit mijn carrière. Ik ben toen over mijn limiet gegaan en heb daarvoor de tol moeten betalen.” Plots schiet deze quote van Eddy Merckx me te binnen, de schrik slaat me om het hart.
Dat het genoeg is. De winter. De regen. De kou. De binnentrainingen. Als een echte flandrienne heb ik mijn wintertenue aangehesen en een vette knipoog naar de spiegel geworpen. Mezelf wijsmakend dat er genoeg lange droge periodes zullen zijn. En dat die rukwinden van 85 km/u wel zullen meevallen.
Jacques Brel zong destijds over zijn “Vlakke Land” waarin “hemelshoge kerken de enige toppen zijn”. Bij Limburg Crossborder Cycling denken ze daar duidelijk anders over. Op de kortste en mogelijk natste dag van 2018 fietsten honderd enthousiastelingen tussen de twee hoogste toppen van de beide Lage Landen de Summit 2 Summit ride.