Mijn fiets en ik, racend op Terlamen. Met honderden die ook naar Zolder kwamen. Met rood-witte curbstones, grindbakken en gras, asfalt en resten van wat ooit een band was. In een zwijgzaam peloton, horen we allemaal samen (Poëtische impressie van de Wowow Night Ride, in de vorm van een limerick)
Plots naast een wereldtopper staan, het voelt toch een beetje onwennig. Het is tenslotte de man voor wie ik amper een week geleden tegen de televisie schreeuwde toen hij op een zalmheuvel in Bergen een gooi deed naar de regenboogtrui. Het is de Olympische kampioen die ik vanuit een Frans vakantiehuis toegejuichte toen hij in Rio geschiedenis schreef. Het is de Parel der Vissers die dit seizoen uitzwaait met een kassei en een wereldbeker op zak.
‘Doroga normalne’ hoor ik mezelf brabbelen wanneer ik mijn fiets over grote rotsblokken sleur. Een luidop lachje ontsnapt me. Wat kilometers verder word ik compleet nat gesproeid bij het fietsen door gesmolten sneeuw die van de weg een rivier maakt. Welkom in de Bartang en Khudara vallei, valleien met ‘normale wegen’.
Na een meer dan prima fietszomer ben ik deze week weer aan mijn wintertrainingen begonnen. ’s Avonds, in het donker. En het viel me opnieuw op hoe anders ik zo’n training in het donker beleef vergeleken bij een fietstocht op klaarlichte dag.
Lang voor er van ‘Grattitude’ sprake was, kwelde Ingeborg de wereld met de single ‘Door de wind, door de regen’. Omwille van de wind en de regen werd de Grinta! Ride ‘Rondom Zeeland’ een even epische onderneming als het lied van Ingeborg helemaal uit luisteren…
Vandaag wordt in het Noorse Bergen het wereldkampioenschap ploegentijdrit gereden. Raf Liekens waagde zich onlangs ook aan deze discipline...
“It was the 3th of september. That day I'll always remember. Yes I will.” Op weg naar de Gerardushoeve in Eperheide galmt deze bekende intro van The Temptations door de luidsprekers van mijn auto. Veel overtuigingskracht moest er niet aan te pas komen om me hierheen te krijgen, ik was meteen gewonnen voor het concept van deze 'Crossborder Sunriser' in Nederlands Limburg. Nachtelijk fietsen in de grensstreek op zoek naar een opgaande zon tussen Maastricht en Verviers. Voor fietsfanaten, die op zoek zijn naar een aparte beleving. En die bereid zijn om op zondag om vijf uur 's morgens aan de start te staan.
De journalisten die van perskamp naar perskamp trekken om al het nieuws uit de fietsenbranche te verzamelen ken je na een jaar of twintig in de branche wel. En dan duikt ineens een soort van fietsende Forest Gump op. Was me dat effe schrikken...
Team Sky zette de puntjes op de i tijdens de openingstijdrit van de Tour de France. Chris Froome en co lijken helemaal klaar zijn voor een nieuwe eindzege in de Ronde van Frankrijk. We mochten kijken achter de schermen van de sterkste rondeploeg ter wereld.
Het is verdorie vroeg. Te vroeg. Ik vervloek ochtendmensen terwijl ik me afvraag wie er in godsnaam op dit uur opstaat op een zondag. Hoor je niet te rusten vandaag? Is dat niet wat God voorschreef voor de zevende dag? Dus plof ik terug in bed. Een keer snoozen maar, denk ik, dat kan geen kwaad. Vijf minuten later vult het helse toontje mijn slaapkamer. Goed, jij wint. Klotewekker.
’Wij koersten nog individueel. ‘t Was in onzen tijd nog elk voor zijn skelle’. (Briek Schotte) Maar vandaag was het geen koers, het was #ridetogether. Denken aan Briek en zijn collega-flandriens. Rijden over de wegen die hen groot gemaakt hebben.
We naderen Ten Bosse. Ik heb het juiste wiel gekozen. Voor mij rijdt Johan Museeuw, de man die in 1998 de tegenstand kleineerde op deze helling en solo naar Meerbeke reed. We draaien links op, het tempo gaat omhoog. Met enkele stevige lendenrukken schuif ik naast mijn voorganger. Recht op de trappers nu, in geen tijd is er een klein gaatje. 'Vijf meter', roept Wuyts. "Nee, het zijn er tien!". "Tien is meer dan vijf.", voegt De Cauwer er fijntjes aan toe. "Hij is weg, José, hij is weg! De vogel is gaan vliegen.".