Gravel is fun. Dat weten ze bij het Italiaanse kledingmerk Sportful dat een eigen gravelcollectie in de markt zette: Giara en recent ook Supergiara. Op een gravelride vanuit Ploegsteert, het dorp van wijlen VDB, hesen we ons in Supergiara-outfits.
De route van de Amstel Gold Race is een achtbaan waarin je elk gevoel voor oriëntatie dreigt te verliezen. Het moet bovendien zowat de enige klassieker zijn die je bijna volledig op een fietspad kan afleggen. Als je niet vies bent van wat schlagers en klimmen in een wondermooie omgeving, moet de Amstel op je palmares staan. Dat kon ik zelf ontdekken tijdens de langste tocht van de Toerversie, goed voor 240 kilometer. Noch discotheek, noch lege kruk. Wel warm en druk.
De Dirty Reiver is met zijn tweehonderd kilometer, 3.500 hoogtemeters en bijna negentig procent gravel een gravelfondo van de puurste soort. Omwille van de cijfers en de unieke locatie op de grens van Engeland met Schotland stond de Dirty Reiver al een hele poos op mijn to do lijst. Dit jaar paste het evenement wonderwel in mijn agenda…
Uren van ontbering hadden ze doorstaan, tijdens de donkerste maanden van het jaar. Om daarna stof te happen in de Gran Fondo Strade Bianche of om De Ronde Van Vlaanderen Cyclo af te vinken. De langste versie, uiteraard. Anderen zijn nog in voorbereiding op de hoogtemeters van Luik-Bastenaken-Luik. Wie bij mijn clubgenoten niet uit de toon wil vallen, kan maar beter ook een klassieker bijschrijven op zijn palmares. Ik koos de Scheldeprijs Cyclo.
We zeggen wel eens dat we één grote fietsfamilie vormen. En in elke familie zit er een rotte appel. Eentje die je liever niet op je trouwfeest uitnodigt. Of de sleutel van je huis geeft als je met vakantie gaat. In fietstermen heb je dat soort familieleden ook. Er zijn de felbesproken wielerterroristen op de weg. Maar voor een keertje wil ik het over andere onbetrouwbare sujets hebben. Dieven die met hun vuile fikken aan jouw gerief zitten. Wij liepen er helaas één tegen het lijf op de Klassieker van het Goede Doel in Zulte.
De Granfondo del Po is een nog recente granfondo die in het voorlaatste weekend van maart in de regio Emiglia Romagna wordt gereden. Uitvalsbasis Ferrara ligt iets ten noorden van Bologna en is vooral bekend als universiteitsstad die rijk is aan kunst en cultuur, met het kasteel Estense als grote blikvanger.
Lekker vroeg op, ontbijten in wielerplunje en dan fietsen met de kameraden. Onderweg pronostikeren en strategieën voorspellen. Maar vooral stelselmatig versnellen om op tijd thuis te zijn. Want vrouw en kind zijn de deur uit: ’t is De Ronde op TV. Zo is het altijd geweest en zo zou het altijd moeten zijn. Tenzij …
“De wegen liggen er nog, we kunnen rijden zondag”, las ik op mijn smartphone. Vooraleer in april de laatste wegen opgebroken worden en de polder teruggegeven worden aan het water, gidsen de mannen van De Roestigen Boanpioen me door de Hedwigepolder. Voor de allerlaatste keer.
Een tijdje terug kreeg ik ‘De Wase Keikop’ in het vizier. Het evenement zou in 2019 voor het eerst georganiseerd worden. De titel zegt eigenlijk alles. Rijden over kasseien, in het Waasland. Soms kunnen de dingen heel simpel zijn. Mijn nieuwsgierigheid haalde al snel de bovenhand en vol goede moed laadde ik mijn fiets in de wagen om koers te zetten richting Waasland.
Precies 550 meter, zo lang is het ommetje rond het huizenblok waarin ik woon. Met de jachthaven erbij kom je aan net geen drie kilometer. Ik weet dat uit het hoofd want ik heb die lussen al ontelbare keren aan ritten vast gebreid. Niet omdat ze onweerstaanbaar mooi zijn, maar omdat het moest.
De voorjaarsklassiekers zijn niet alleen een eerste krachtmeting voor profs, ze zijn ook een maatstaf voor wielertoeristen. Hoe goed zijn de benen na de winter? Gaapt de conditionele afgrond of valt de schade nog mee? Je kan tijdens de eerste voorjaarsritten afgaan op je gevoel. Een subjectieve waarneming van een eventuele trainingsachterstand. Of je kan het professioneler aanpakken met een inspanningstest. Ik koos voor het laatste.
Vlaanderen boven! Voor een aantal weken zijn we weer het centrum van de koerswereld. Maar liefst honderdtwintig enthousiastelingen kropen één week voor de profs in de buik van het Grinta! peloton. We reden samen langs bergen en molens, in primeur over de kasseien van Ten Houte en door de verse mest op Vlaamse wegen. De Ouverture was een verdammte Spielerei. Mét hete honden.