Grinta!-freelancer Gilles Bultinck fietst deze zomer van Vosselaar naar Santiago de Compostella. Op www.grinta.be houdt de fietsende burgemeester een dagboek bij. De eerste twee ritten leiden hem naar Roubaix en Compiègne.
Terwijl in Nice de Ironman wordt ingekort omwille van de hitte, trek ik naar het iconische Meetjesland voor de triatlon van Eeklo. De Meetjeslandse Triatlon Vereniging (kortweg MTV) organiseert er een wedstrijd over een kwart van de Ironman afstand. Eén kilometer zwemmen in de lokale jachthaven, veertig kilometer stoempen door de polders en tien kilometer lopen rond het lokale industrieterrein. Het leukste onderdeel? Fietsen uiteraard. Al komt dat ook door het zwemmen.
Was de Dolomietenmarathon een vrouw, het zou een beeldschone, maar quasi onbereikbare diva zijn. Elk jaar dingen zowat 35.000 gegadigden naar één van de negenduizend startplaatsen. Als lid van Granfondoteam.be wist onze man een ticket te bemachtigen. Maar zijn poging om La Maratona te versieren, liep al spaak voor de start… “Als ik hier te voet naar boven moet, lever ik mijn truitje deemoedig in, verkoop ik mijn fiets en verhuis ik naar een vissershut in Papoea Nieuw-Guinea met het volledige oeuvre van Lisa Del Bo op repeat.
Voor de zesde keer al verzamelden op de vooravond van de Tour een twintigtal Giant-fanatiekelingen aan het hoofdkantoor van Giant Benelux in Lelystad voor de Giant Tour Ride. En omdat het toch net dat ietsje meer mocht zijn, werd het deze keer een nachtrit van driehonderd kilometer (300!) naar de start van de Tour de France in Brussel: de Recon Edition 2019 was geboren. Aan de finish wachtte als beloning een meet & greet met het CCC team en de Grand Départ meemaken vanop de eerste rij.
De hitte van de voorbije dagen doet me weemoedig terugdenken aan de weersomstandigheden van de afgelopen Belcantour. Het was een zondagochtend, midden mei. Bij het optrekken van de rolluiken concludeerde ik dat dit toch echt geen weer was voor de tijd van het jaar. Somber, grijs, en vooral nat. Het water viel niet met bakken uit de lucht, maar een regendouche was het wel. De boeren klaagden niet, deze wielertoerist daarentegen…
"Bruxelles s’éveille" is minder prozaïsch dan het Paris van Jacques Dutronc. De hoofdstad ligt er na een broeierige nacht nog verlaten bij, het zwerfvuil is al dagen niet opgeruimd en de automobilisten laten zich niet hinderen door verkeersregels. Pas wanneer ik de Antoine Dansaertstraat bereik, voel ik me geen alien meer op mijn koersfiets want bij de Pop-Up winkel van Rapha staat een groepje zielsverwanten klaar voor de geplande Social Ride en de koffie ruikt er heerlijk.
La Cannibalette is meer dan een fietstocht over vier cols waaronder twee maal de Mont Ventoux. Dat ondervond blogster Joyce. Haar verslag uit het zadel is er een over vuile blikken, murw geperste konten en vooral veel blijdschap.
Eén keer de Elfstedentocht kunnen schaatsen, dat is de ultieme droom van alle Friezen. Omdat de klimaatopwarming de geneugten van bevroren lichaamsuiteinden en het klunen langs vervaarlijke wakken definitief in de weg lijkt te staan, nemen ze noodgedwongen vrede met een versie op de fiets. Elk jaar op pinkstermaandag klikken duizenden noorderlingen zich vast in de pedalen om hun geliefde provincie te doorkruisen. Elfstedenkoorts noemen ze dat, een licht besmettelijke aandoening.
Met Wielerbus trok ik naar Italië om er te genieten van al het goede dat het land te bieden heeft: pizza, gelato en cappuccino. De hoofdschotel van het menu was evenwel de toerversie van de langste der wielermonumenten: de Granfondo Milano - Sanremo. Inclusief Tre capi, de Cipressa en dé Poggio. Met een pijlsnelle start en bloemen op de Via Aurelia.
Ik ben wel al eerder met traantjes over een finish gereden. Tranen van vermoeidheid, van te diep te zijn geweest, van opluchting, van blijdschap. Maar nog nooit voelde ik wat ik voelde toen ik op de laatste dag van de 1000 km voor Kom op tegen Kanker de markt van Mechelen op reed. Pure ontroering. Die 1000 km is een emotionele rollercoaster die dagen nazindert.
Lazer Helmets is een eeuw oud en viert dat met een Century helm, een taart voor honderd personen en een fietstocht van -wat had je gedacht- exact honderd kilometer. Met aankomst op de Muur van Geraardsbergen nog wel. Helemaal het soort verjaardagsfeestje waarop ik niet wil ontbreken. Zelfs niet op deze natte ochtend want na regen komt ... koffie en gebak.
De Côte de Stockeu, de Col du Maquisard, de Haute Levée en de Rosier liggen op een steenworp van Stavelot. Net als zoveel andere beruchte hellingen. Drie dagen vertoefde ik er, ideaal voor een prachtige, korte fietsreis. Ik wist ze dan ook allemaal netjes te vermijden.