Het is vrijdagochtend, iets over achten. Ik neem een warme douche om de laatste werkdag van deze week vol energie aan te vatten. ’t Is geen dag als een ander. Ik heb net zestig kilometer gefietst en de zon zien verschijnen aan de horizon. Dat is alleen weggelegd voor rare fietsvogels.
“Tegen het weekend gaan de temperaturen fors de hoogte in”, klonk het al heel de week. En hoewel de realist in mij aanvankelijk nog terughoudend was, begon ik er sinds woensdag echt in te geloven. Vrijdagnamiddag zou mijn moment worden, zo besloot ik. En wat heb ik ernaar uitgekeken.
“Jij zit meer op je fiets dan op mij.” Het is een verwijt dat veel velofanaten thuis wel eens naar hun hoofd geslingerd krijgen. Al die verleidelijke clubritten, toertochten en fietsvakanties combineren met een liefdes- en gezinsleven is een uitdaging die niet zelden de lastigheidsgraad van de Mortirolo overtreft. Op Valentijn helpt Grinta! je graag met een korte handleiding.
“Dat ik in 1975 de Tour heb uitgereden met een kaakbreuk was de grootste fout uit mijn carrière. Ik ben toen over mijn limiet gegaan en heb daarvoor de tol moeten betalen.” Plots schiet deze quote van Eddy Merckx me te binnen, de schrik slaat me om het hart.
Dat het genoeg is. De winter. De regen. De kou. De binnentrainingen. Als een echte flandrienne heb ik mijn wintertenue aangehesen en een vette knipoog naar de spiegel geworpen. Mezelf wijsmakend dat er genoeg lange droge periodes zullen zijn. En dat die rukwinden van 85 km/u wel zullen meevallen.
Jacques Brel zong destijds over zijn “Vlakke Land” waarin “hemelshoge kerken de enige toppen zijn”. Bij Limburg Crossborder Cycling denken ze daar duidelijk anders over. Op de kortste en mogelijk natste dag van 2018 fietsten honderd enthousiastelingen tussen de twee hoogste toppen van de beide Lage Landen de Summit 2 Summit ride.
Vorig jaar nam ik voor het eerst deel aan Drenthe 200, een tweehonderd kilometer lange offroad race/toertocht door (u raadt het wel) de Nederlandse provincie Drenthe. Op 28 december 2018 stond ik er opnieuw aan de start, samen met twee fietsvrienden en op een compleet andere fiets. Het werd weer een ritje om in te kaderen…
Het is ondertussen even klassiek als kalkoen op kerstavond en stand up comedy op nieuwjaarsdag. Terwijl de gloed van de Warsmte Week nog nastraalt in Vlaanderen, trotseert een moedig peloton de vrieskou op tweede kerstdag. De Grinta! X-Mass Ride is voor honderdvijftig ijsberen dé winterklassieker bij uitstek.
Veldrijden een België-Nederland onderonsje? Niet als het van supertalent Tom Pidcock afhangt. De regerende Europese Kampioen in de beloftencategorie is vastberaden om het als crosser te maken en steekt in de topcrossen bij de elite zo nu en dan al zijn neus aan het venster. Omdat ze bij Specialized Benelux ook zot zijn van veldrijden, mochten we ons een ochtend met een CruX Expert op de omloop van Lichtaart in het wiel nestelen van de jonge Brit. Of dat was toch de bedoeling…
Al sinds mijn zes jaar verkoop ik aan de Gentse grootwarenhuizen ‘peetjes’ voor het goede doel, eerst voor Vredeseilanden en nu voor Rikolto, de opvolger van Vredeseilanden. Rikolto organiseert al acht jaar mountainbikereizen naar de regio’s waar projecten worden ondersteund en iedereen die aan zo’n reis wil deelnemen moet drieduizend euro inzamelen voor de projecten van Rikolto. Ik schreef mij in voor de Kilimanjaro Classic 2018 die voor midden september in Tanzania op de planning stond.
Vorige zondag zorgde de tiende editie van Cycling 4 Life voor een massa fietsplezier en héél veel geld voor de goede doelen van Vélo Afrique. Met het sfeerfilmpje van Michaël Salens blikken we nog één keer terug op die topdag.
Het Franse provinciestadje Compiègne ligt in vogelvlucht zo’n zevenhonderd kilometer ten noorden van het onooglijke dorpje Labastide-d’Armagnac. Feit. Maar je zou ook kunnen zeggen dat ze met elkaar zijn verbonden door handenvol wielerhistoriek en een fraaie vijfdaagse fietsvakantie.