La Cannibalette is meer dan een fietstocht over vier cols waaronder twee maal de Mont Ventoux. Dat ondervond blogster Joyce. Haar verslag uit het zadel is er een over vuile blikken, murw geperste konten en vooral veel blijdschap.
Eén keer de Elfstedentocht kunnen schaatsen, dat is de ultieme droom van alle Friezen. Omdat de klimaatopwarming de geneugten van bevroren lichaamsuiteinden en het klunen langs vervaarlijke wakken definitief in de weg lijkt te staan, nemen ze noodgedwongen vrede met een versie op de fiets. Elk jaar op pinkstermaandag klikken duizenden noorderlingen zich vast in de pedalen om hun geliefde provincie te doorkruisen. Elfstedenkoorts noemen ze dat, een licht besmettelijke aandoening.
Met Wielerbus trok ik naar Italië om er te genieten van al het goede dat het land te bieden heeft: pizza, gelato en cappuccino. De hoofdschotel van het menu was evenwel de toerversie van de langste der wielermonumenten: de Granfondo Milano - Sanremo. Inclusief Tre capi, de Cipressa en dé Poggio. Met een pijlsnelle start en bloemen op de Via Aurelia.
Ik ben wel al eerder met traantjes over een finish gereden. Tranen van vermoeidheid, van te diep te zijn geweest, van opluchting, van blijdschap. Maar nog nooit voelde ik wat ik voelde toen ik op de laatste dag van de 1000 km voor Kom op tegen Kanker de markt van Mechelen op reed. Pure ontroering. Die 1000 km is een emotionele rollercoaster die dagen nazindert.
Lazer Helmets is een eeuw oud en viert dat met een Century helm, een taart voor honderd personen en een fietstocht van -wat had je gedacht- exact honderd kilometer. Met aankomst op de Muur van Geraardsbergen nog wel. Helemaal het soort verjaardagsfeestje waarop ik niet wil ontbreken. Zelfs niet op deze natte ochtend want na regen komt ... koffie en gebak.
De Côte de Stockeu, de Col du Maquisard, de Haute Levée en de Rosier liggen op een steenworp van Stavelot. Net als zoveel andere beruchte hellingen. Drie dagen vertoefde ik er, ideaal voor een prachtige, korte fietsreis. Ik wist ze dan ook allemaal netjes te vermijden.
Ik bevind me, met mijn mountainbike aan de hand, op de mythische grond van de ‘Site Minier Wallers-Arenberg’. Op een boogscheut van me verwijderd: hét Bos, toegangspoort tot dé Hel. 125 kilometer scheiden me van het verlossende ovaal in Roubaix. Onderweg naar dat gloriemoment: veertig kilometer kasseien, onderbroken door veldwegels met stenen en putten. Verder nog gratis inbegrepen: een noordwester die genadeloos op onze snoet blaast. Welkom in de off-road Hel van het Noorden. Op weg naar het paradijs.
Gravel is fun. Dat weten ze bij het Italiaanse kledingmerk Sportful dat een eigen gravelcollectie in de markt zette: Giara en recent ook Supergiara. Op een gravelride vanuit Ploegsteert, het dorp van wijlen VDB, hesen we ons in Supergiara-outfits.
De route van de Amstel Gold Race is een achtbaan waarin je elk gevoel voor oriëntatie dreigt te verliezen. Het moet bovendien zowat de enige klassieker zijn die je bijna volledig op een fietspad kan afleggen. Als je niet vies bent van wat schlagers en klimmen in een wondermooie omgeving, moet de Amstel op je palmares staan. Dat kon ik zelf ontdekken tijdens de langste tocht van de Toerversie, goed voor 240 kilometer. Noch discotheek, noch lege kruk. Wel warm en druk.
De Dirty Reiver is met zijn tweehonderd kilometer, 3.500 hoogtemeters en bijna negentig procent gravel een gravelfondo van de puurste soort. Omwille van de cijfers en de unieke locatie op de grens van Engeland met Schotland stond de Dirty Reiver al een hele poos op mijn to do lijst. Dit jaar paste het evenement wonderwel in mijn agenda…
Uren van ontbering hadden ze doorstaan, tijdens de donkerste maanden van het jaar. Om daarna stof te happen in de Gran Fondo Strade Bianche of om De Ronde Van Vlaanderen Cyclo af te vinken. De langste versie, uiteraard. Anderen zijn nog in voorbereiding op de hoogtemeters van Luik-Bastenaken-Luik. Wie bij mijn clubgenoten niet uit de toon wil vallen, kan maar beter ook een klassieker bijschrijven op zijn palmares. Ik koos de Scheldeprijs Cyclo.
We zeggen wel eens dat we één grote fietsfamilie vormen. En in elke familie zit er een rotte appel. Eentje die je liever niet op je trouwfeest uitnodigt. Of de sleutel van je huis geeft als je met vakantie gaat. In fietstermen heb je dat soort familieleden ook. Er zijn de felbesproken wielerterroristen op de weg. Maar voor een keertje wil ik het over andere onbetrouwbare sujets hebben. Dieven die met hun vuile fikken aan jouw gerief zitten. Wij liepen er helaas één tegen het lijf op de Klassieker van het Goede Doel in Zulte.