Blog

Amstel Gold Race

Velen weigeren om de Amstel Gold Race het predikaat 'klassieker' mee te geven. Omdat de wedstrijd pas voor het eerst in 1966 werd georganiseerd. En toch. Bekijk de erelijst en je beseft dat er geen enkele renner is die niet in hetzelfde lijstje van Merckx, Raas, Hinault, Museeuw en Gilbert wil staan. De Amstel Gold Race is misschien wel de meest nerveuze wielerklassieker van allemaal. En dat komt niet in het minst door het labyrint van straatjes, steegjes en bultjes dat Nederlands Limburg, het decor van de Amstel Gold Race, is.

Parijs-Roubaix

Parijs-Roubaix, voor het eerst ingericht in 1896, wordt niet voor niets 'De Hel van het noorden' genoemd. De ruwe kasseiwegen die het DNA vandeze klassieker bepalen, zijn geen spek voor ieders bek. 'Op het randje', noemen sommigen Parijs-Roubaix. Maar net dat geeft aan deze klassieker dat scherpe en heroïsche kantje. Wie het metier van het kasseien vreten niet beheerst, heeft er niets te zoeken. Wie daarentegen deze klassieker op z'n naam schrijft en een kassei op de schouw mag zetten, katapulteert zich eensklaps van de hel naar de hemel.

Milaan-Sanremo

Milaan-Sanremo is misschien wel de meest onaangeroerde van alle wielerklassiekers. Aan het parcours van La Classicisima werd sedert de eerste editie in 1907 nauwelijks geraakt. Kan ook moeilijk anders gezien de afstand tussen start- en aankomstplaats, tussen grootstad Milaan en het mondaine kuststadje Sanremo: veel frivoliteiten konden en kunnen de parcoursbouwers zich niet veroorloven. Koersen van Milaan naar Sanremo is eindeloos wachten, krachten sparen en duiken naar de azuurblauwe zee, de lente tegemoet. Het is fietsen langs de Rivièra, ontploffen op de 'capi' en het resterende buskruit in de benen aanspreken in een zinderende finale waarin de zenuwen danig op de proef worden gesteld.

Ouverture

We naderen Ten Bosse. Ik heb het juiste wiel gekozen. Voor mij rijdt Johan Museeuw, de man die in 1998 de tegenstand kleineerde op deze helling en solo naar Meerbeke reed. We draaien links op, het tempo gaat omhoog. Met enkele stevige lendenrukken schuif ik naast mijn voorganger. Recht op de trappers nu, in geen tijd is er een klein gaatje. 'Vijf meter', roept Wuyts. "Nee, het zijn er tien!". "Tien is meer dan vijf.", voegt De Cauwer er fijntjes aan toe. "Hij is weg, José, hij is weg! De vogel is gaan vliegen.".

blog

25/04/2017

Rondje beleving

Linksaf is het, voor het Centrum Ronde van Vlaanderen. Ik zie de retro Peugeot al staan terwijl ik rechts de parking opdraai. Wit met zwarte blokken, een rijdende finish-vlag. De toon is gezet. Retro is in, zie maar de laatste Grinta!. Allemaal goed en wel voor mij, zolang het maar gebeurt in combinatie met de nodige moderne techniek. De carbon fiets gaat uit de koffer en tegen de auto, een bekend tafereel onder fietsers. Banaan en peperkoek rechtsachter in het shirt, grijpklaar. Wat centen centraal achter, wegens niet nodig tijdens de rit zelf. Reservehandschoenen links achter. Het is niet al te warm en het regent. Mijn vingers krijgen al koud bij het vooruitzicht aan straks. Ik draag de redding links achter. Helm op het hoofd, bril idem. Ik heb enkel mijn overschoenen nog in de hand. Geen idee waarom juist.