Team Sky zette de puntjes op de i tijdens de openingstijdrit van de Tour de France. Chris Froome en co lijken helemaal klaar zijn voor een nieuwe eindzege in de Ronde van Frankrijk. We mochten kijken achter de schermen van de sterkste rondeploeg ter wereld.
Het is verdorie vroeg. Te vroeg. Ik vervloek ochtendmensen terwijl ik me afvraag wie er in godsnaam op dit uur opstaat op een zondag. Hoor je niet te rusten vandaag? Is dat niet wat God voorschreef voor de zevende dag? Dus plof ik terug in bed. Een keer snoozen maar, denk ik, dat kan geen kwaad. Vijf minuten later vult het helse toontje mijn slaapkamer. Goed, jij wint. Klotewekker.
De Ronde van Vlaanderen beroert jaar na jaar vele harten. Zelfs zij die niets hebben met het wielrennen koers, zijn dan op post. Want De Ronde is De Ronde. Zo is er maar één. Géén klassieker die vooraf méér wordt gehypet dan Vlaanderens Mooiste. Wij fietsten de nieuwe finale (met de lusjes rond Oudenaarde) maar konden het niet laten om toch ook even de oude finale (met de legendarische Muur van Geraardsbergen die zovele finales heeft bepaald) van dit voorjaarsmonument te herontdekken.
Wie de trailer van ‘Il Lombardia’, een Nederlandse documentaire uit 2011, bekijkt, begrijpt dat er geen sfeervollere wielerklassieker is dan de Ronde van Lombardije. Met de klassieker van de vallende herfstbladeren hebben wij, laaglanders, misschien het minst mee ... het is en blijft een Klassieker met de grote k. Het is dat opvallende contrast dat Lombardije zo anders maakt: enerzijds de tristesse van het einde-seizoen, anderzijds de hunkering naar datzelfde einde. Nog één keer knallen, op de wegen der campionissimi, en dan is het even genoeg geweest.
Dat Luik-Bastenaken-Luik een monument is, staat buiten kijf. La Doyenne – zo wordt Luik-Bastenaken-Luik ook wel genoemd – zag in 1892 (!) het levenslicht en is daarmee de oudste van de zes wielerklassiekers die we belichten. La Doyenne betekent dan ook 'de oudste en meest gerespecteerde'. Misschien is het niet alleen de oudste maar ook wel de eerlijkste van alle klassiekers. Dat ligt aan het parcours dat een wielerkoers tot zijn essentie herleidt: een traject tussen A en B waarbij de beste wint. Luik liegt niet.
Velen weigeren om de Amstel Gold Race het predikaat 'klassieker' mee te geven. Omdat de wedstrijd pas voor het eerst in 1966 werd georganiseerd. En toch. Bekijk de erelijst en je beseft dat er geen enkele renner is die niet in hetzelfde lijstje van Merckx, Raas, Hinault, Museeuw en Gilbert wil staan. De Amstel Gold Race is misschien wel de meest nerveuze wielerklassieker van allemaal. En dat komt niet in het minst door het labyrint van straatjes, steegjes en bultjes dat Nederlands Limburg, het decor van de Amstel Gold Race, is.
Parijs-Roubaix, voor het eerst ingericht in 1896, wordt niet voor niets 'De Hel van het noorden' genoemd. De ruwe kasseiwegen die het DNA vandeze klassieker bepalen, zijn geen spek voor ieders bek. 'Op het randje', noemen sommigen Parijs-Roubaix. Maar net dat geeft aan deze klassieker dat scherpe en heroïsche kantje. Wie het metier van het kasseien vreten niet beheerst, heeft er niets te zoeken. Wie daarentegen deze klassieker op z'n naam schrijft en een kassei op de schouw mag zetten, katapulteert zich eensklaps van de hel naar de hemel.
Milaan-Sanremo is misschien wel de meest onaangeroerde van alle wielerklassiekers. Aan het parcours van La Classicisima werd sedert de eerste editie in 1907 nauwelijks geraakt. Kan ook moeilijk anders gezien de afstand tussen start- en aankomstplaats, tussen grootstad Milaan en het mondaine kuststadje Sanremo: veel frivoliteiten konden en kunnen de parcoursbouwers zich niet veroorloven. Koersen van Milaan naar Sanremo is eindeloos wachten, krachten sparen en duiken naar de azuurblauwe zee, de lente tegemoet. Het is fietsen langs de Rivièra, ontploffen op de 'capi' en het resterende buskruit in de benen aanspreken in een zinderende finale waarin de zenuwen danig op de proef worden gesteld.
’Wij koersten nog individueel. ‘t Was in onzen tijd nog elk voor zijn skelle’. (Briek Schotte) Maar vandaag was het geen koers, het was #ridetogether. Denken aan Briek en zijn collega-flandriens. Rijden over de wegen die hen groot gemaakt hebben.
We naderen Ten Bosse. Ik heb het juiste wiel gekozen. Voor mij rijdt Johan Museeuw, de man die in 1998 de tegenstand kleineerde op deze helling en solo naar Meerbeke reed. We draaien links op, het tempo gaat omhoog. Met enkele stevige lendenrukken schuif ik naast mijn voorganger. Recht op de trappers nu, in geen tijd is er een klein gaatje. 'Vijf meter', roept Wuyts. "Nee, het zijn er tien!". "Tien is meer dan vijf.", voegt De Cauwer er fijntjes aan toe. "Hij is weg, José, hij is weg! De vogel is gaan vliegen.".
Linksaf is het, voor het Centrum Ronde van Vlaanderen. Ik zie de retro Peugeot al staan terwijl ik rechts de parking opdraai. Wit met zwarte blokken, een rijdende finish-vlag. De toon is gezet. Retro is in, zie maar de laatste Grinta!. Allemaal goed en wel voor mij, zolang het maar gebeurt in combinatie met de nodige moderne techniek. De carbon fiets gaat uit de koffer en tegen de auto, een bekend tafereel onder fietsers. Banaan en peperkoek rechtsachter in het shirt, grijpklaar. Wat centen centraal achter, wegens niet nodig tijdens de rit zelf. Reservehandschoenen links achter. Het is niet al te warm en het regent. Mijn vingers krijgen al koud bij het vooruitzicht aan straks. Ik draag de redding links achter. Helm op het hoofd, bril idem. Ik heb enkel mijn overschoenen nog in de hand. Geen idee waarom juist.
![[me’danje]](../assets/img/article.jpg)
Steven Verniers over zijn Ronde van Vlaanderen