Twintig jaar na zijn eerste deelname en tien jaar na zijn laatste deelname aan Luik-Bastenaken-Luik fietste Paolo Bettini nog eens over Ardeense wegen. Wij namen het wiel van de sympathieke ambassadeur van het Italiaanse fietsenmerk Titici.
Deze keer heb ik mijn zinnen gezet op de Italy Divide: een “exciting and unsupported bikepacking adventure and trailrunning route through Italy”, zo belooft de website. De Italy Divide is goed voor negenhonderd kilometer fietsen met 25.000 hoogtemeters over gravelpaden en af en toe een stukje MTB. Zo doorkruis je onder meer Rome, Siena, Firenze, Bologna en Mantova. Omdat je een fietsavontuur niet vroeg genoeg kunt beginnen, stap ik al een dag vóór het officiële vertrek aan het Colosseum in Rome in Gent in de trein voor een reis van twintig uur.
Met 275 kilometer en 4.500 hoogtemeters profileert La Doyenne zich niet alleens als oudste, maar eveneens als lastigste van alle klassiekers. Van Luik naar Bastenaken en weer terug loopt de weg geen meter vlak, stuur je door het natuurschoon en krijg je een aartslelijke finale dwars door het industriële verleden van Luik voorgeschoteld. Al heb je op dat moment andere zorgen.
Nogal wat merken in de fietsbranche houden er een vrij harde marketingpolitiek op na zodat persvoorstellingen van nieuwe producten veel weg hebben van een sessie ‘brainwashen voor gevorderden’. Bij Van Nicholas en FFWD pakken ze het net dat ietsje anders aan. “We gaan drie dagen fietsen op Mallorca. Omdat het leuk is en om eens goed over onze producten te kunnen praten.” Hmm, we like that style…
Daags nadat de Nederlander Terpstra Vlaanderen veroverde draai ik de parking op van Velo Club de Roubaix Cyclotourisme. Het is paasmaandag, de straten zijn leeg, en achter de wat zielige aanblik van deze gebouwen schuilt een pak heroïek. Wielergeschiedenis werd hier vlakbij geschreven op de Vélodrome André-Pétrieux. Johan Vansummeren, die er triomfeerde in 2011, fietst met ons internationaal peloton mee door de Hel van het Noorden.
Het weekend van Vlaanderens Mooiste is weer voorbij. De wolvenroedel van Patrick Lefevere heeft andermaal gedemonstreerd. En 16.000 wielertoeristen van 66 nationaliteiten beleefden hun wielerhoogdag een etmaal voor het magistrale delirium van Niki Terpstra. En ik? Ik geniet na van ‘De Ronde van Germain’.
"Of ik geen zin had om op een nieuwe gravelbike van Trek de Strade Bianche te rijden?" Wat voor vraag is dat nu weer? Te vergelijken met een kleuter treiteren met het voorstel of hij misschien een snoepje wil. UITERAARD wil die kleine een snoepje en UITERAARD wil ik de Strade Bianche rijden. Zelfs al was het op mijn grootmoeder haar velo, maar die nieuwbakken klassieker moet en zal ik eens gereden hebben.
De profs starten hun klassiek voorjaar op zaterdag 24 februari met de Omloop Het Nieuwsblad die dit jaar voor het eerst over Muur en Bosberg loopt. De wielertoeristen schoten exact een week eerder in actie met de Grinta! Ouverture Ride. De burgemeester zorgde voor het startschot in Oudenaarde en de finale werd aangevuld met een Rondemiss, geutelingen en Kwaremont. Het bier welteverstaan.
Er wordt gezegd dat baggerbedrijven mooie salarissen betalen. Klinkt aanlokkelijk, want met de Drenthe 200 achter de rug heb ik flink wat ervaring met bagger…
We hebben het hoogtepunt van de eindejaarsfeesten bereikt. Met kalkoen, ijstaart en Mariah Carey die alle radiozenders inpalmt. Veel drank, vrede voor iedereen en een ‘one-horse open sleigh’. Een pak extra calorieën ook, die we nu al voor het derde jaar op rij van ons af kunnen fietsen tijdens de Grinta! X-mass Ride. Weg met Jingle Bells, de Jingle Ride rocks. Met toeters en, uiteraard, belletjes.
“Keizer van ‘t Kuipke”. Of “Koning Ketelke”. Het kan zomaar de titel zijn van een nieuwe strip of sprookje. Met verder ook een hoofdrol voor kleurrijke figuren als Mijnheer De Pauw, Bolle Gijs en Olly Wood. Jaarlijks ben ik een trouwe bezoeker van de Gentse Zesdaagse, waar de artiesten hun kunstjes vertonen op de 166 meter lange houten piste. Het maakt me niks uit als ze in een donkere koffiekamer al hebben beslist wie wint na zes dagen. Het spektakel dat er wordt vertoond is elk jaar uitmuntend en de keuze om het te aanschouwen telkens weer zelfbevestigend. Sinds ik vorig jaar zelf eens op de piste reed is de bewondering er niet minder op geworden.
Het moet ondertussen twintig jaar geleden zijn dat ik mijn enige beachrace ooit reed, de Brinta (met een B, niet met een G) Beach Classic in Scheveningen. Met een aluminium Trek met 26” wielen en zwaar noppenprofiel op de banden. Het werd een martelgang en ik zwoer nooit meer aan beachraces deel te nemen. Maar zeg nooit nooit…