Deel dit artikel:

100% Getest: GT Grade Carbon Pro

Bijna dertig jaar geleden fietste ik twee seizoenen op rij op mountainbikes van Gary Turner. Eerst op een Avalanche, daarna op een Zaskar. Twee mountainbikes die er ondanks hun aluminium frame toch in slaagden om een surplus aan comfort te bieden, met dank aan het Triple Triangle Design van het frame. Dat ontwerp werd voor de GT Grade Carbon Pro aangepast en het resultaat is een gravelbike die het woord comfort met hoofdletter C schrijft.

Vanaf de zijkant bekeken lijkt het Triple Triangle framedesign onveranderd, want door de staande achtervorkpoten door te trekken tot de bovenbuis ontstaat in de hoofddriehoek van het Grade-frame de kenmerkende extra driehoek. Het grote verschil tussen het Grade gravelbikeframe en de andere GT’s is dat bij de Grade de staande vorkpoten niet meer aan de zitbuis worden vastgemaakt, ze lopen vanaf de achterpat in één keer door naar de bovenbuis. Dat zorgt voor een heel aparte look waarmee de GT Grade Carbon Pro zich probleemloos van alle andere gravelfietsen op de markt onderscheidt. En dan maakt GT nog boeiende keuzes…

Kabels en leidingen buitenlangs en een wel heel bijzondere frameconstructie: de GT Grade Carbon Pro is beslist geen fiets van dertien in een dozijn.

Kabels? Buiten!

Terwijl nagenoeg alle andere fietsfabrikanten op zoek gaan naar een maximale integratie van onderdelen en de kabels en leidingen omwille van de cleane looks zo veel mogelijk door het frame worden geleid, denkt GT vanuit praktisch oogpunt out of the box. Om de Di2 kabels tegen alle mogelijke beschadigingen te beschermen worden die wel door de onderbuis van de fiets geleid, maar de olieleidingen van de remmen lopen buiten de vork en langs de onderbuis. Dat ziet er misschien iets minder fraai uit, het voordeel van die denkwijze is wel dat je de leidingen gemakkelijk kunt bereiken als er zich onderweg een herstelling opdringt. De Di2 junction box is om dezelfde reden een exemplaar dat onder de stuurpen hangt. Nog vanuit praktisch oogpunt voorziet GT het carbon frame van een hele hoop nokken voor de montage van bidonhouders en/of lowriders, de montagebeugels voor de spatborden zijn afneembaar.

Draai de bus

De Flip Chip Fork is een truukje dat wel meer fietsfabrikanten toepassen om de geometrie van de fiets te kunnen aanpassen. De omkeerbare bus in de vorkpoten biedt twee mogelijke posities van het voorwiel zodat je de fiets vooraan wat steiler kunt zetten voor het sportievere/nerveuzere werk of je vergroot de vorksprong wat om relaxed en stabiel te toeren. Aan diegenen die van plan zijn om extreem te gaan gravelen is ook gedacht want de interne kabelgeleiding voor een dropper post is voorzien. In het licht van dat ‘extreem gravelen’ is de ruimte tussen de vorkpoten misschien wel aan de krappe kant. Standaard wordt de Grade Carbon Pro geleverd met 37 mm brede WTB Riddler banden, het maximum wat je kunt monteren is 42 mm breed rubber.

Overloop je de specificatielijst, dan tref je een stel Shimano Ultegra RX Di2 derailleurs aan, een FSA Energy Modular Adventure crankstel met 46/30 vertanding, een Shimano 105 11-34 11-speed cassette en een KMC X11 ketting. De eerder vermelde WTB Riddler banden liggen om WTB KOM Light tubeless ready velgen en voor stuur, stuurpen en zadelpen shopte GT in eigen magazijn in het rek ‘aluminium’. Fabric hoort net als GT tot de Dorel groep, vandaar de aanwezigheid van een Fabric Scoop Shallow Elite op de GT Grade Carbon Pro. Alles samen goed voor 8,8 kilogram (exclusief pedalen) en 3.799 euro.

Anders. Gans anders.

De GT Grade Carbon Pro ziet er anders uit, rijdt compleet anders en vraagt ook een andere rijstijl om het beste uit deze gravelbike naar boven te halen. Ga je er als een lompe gek op te keer, dan voelt de achtertrein nogal lang en niet echt stijf aan. In plaats van constant recht op de trappers te lopen en veel druk op de pedalen en de achtertrein te zetten, hou je op de GT Grade Carbon Pro beter een vloeiende rijstijl aan. Eens op snelheid (en dat gaat best vlot) is de GT een stoomtrein van het zuiverste water die overal overheen dendert en er nooit mee dreigt om zijn berijder uit het zadel te wippen.

De Ultegra Di2 RX is een stuk techniek waarvoor Shimano wat mij betreft een award mag krijgen.

In het vlakke Vlaanderen hou je de KMC-ketting in 95% van de fietstijd op het grote blad, al schakelt de Ultegra Di2 voorderailleur vlot op het FSA crankstel. Van de Shimano Ultegra Di2 RX achterderailleur ben ik altijd al fan geweest want die koppelt het boterzachte en bliksemsnelle schakelen van de Di2 technologie aan de stabiliteit van de Shimano offroad achterderailleurs met Shadow+ techniek. Met andere woorden: de ketting blijft altijd strak op de gekozen versnelling liggen en slaat zo goed als nooit tegen de rechter liggende achtervork.

Modus operandi

Misschien nog eventjes terug naar de manier waarop je de GT het best berijdt. Omwille van de lange staande achtervorken en de gemiddelde stijfheid van het achterframe die daaraan gekoppeld is, blijf je na een bocht beter zitten om de fiets weer op snelheid te brengen. Schuif een tikkeltje naar achter op het zadel en laat het Triple Triangle Design onder jou alle klappen opvangen. De wielen zijn stijf en comfortabel, de WTB Riddler banden zorgen op de verharde weg voor weinig rolweerstand terwijl de grip op droge offroad ondergronden vertrouwenwekkend is. Leuk trouwens dat we de testfiets tubeless aangeleverd kregen, dat scheelt een slok op een borrel wat het fietsplezier betreft. Niet alleen omdat je tubeless van meer grip geniet, maar ook omdat het risico op lekke banden daarmee tot een minimum wordt herleid. De Flip Chip Fork heb ik eerlijk gezegd niet geprobeerd. Niet uit luiheid, wel omdat de fiets in zijn meest directe geometrie niet zo nerveus aanvoelde en ik dus niet de noodzaak voelde om de voortrein van de fiets bij te stellen in functie van meer stabiliteit.

Waar zijn die handjes? (Op de remgrepen)

Met 160 mm Shimano RT70 remschijven voor en achter heb je meer dan genoeg remkracht en dosering achter de hand om deze stoomtrein tijdig tot stilstand te brengen. Het enige verbeterpuntje van de hele fiets is het stuur. Dat is weliswaar heel breed en biedt met de uitlopende stuuruiteinden veel hefboom om in te sturen, de drop van het stuur is jammer genoeg te diep. Dat zorgt er voor dat je met de handen onder in de beugel te veel naar voor zit en een te gestrekte houding moet aannemen waardoor het al snel oncomfortabel aanvoelt. Finaal ondervind je dan dat je bijna constant met de handen op de remgrepen aan het fietsen bent en dat je dus te weinig mogelijke handposities op het stuur benut.

Conclusie

De GT Grade Carbon Pro is beslist geen gravelbike van dertien in een dozijn. Staat comfort bovenaan je verlanglijstje voor de aankoop van een nieuwe gravelbike, dan moet je de Grade Carbon Pro sowieso in overweging nemen. Voor de zware bikepacking-avonturen op heel technisch terrein kan de maximale bandbreedte een beetje krap uitvallen en ook de vorm van het stuur had beter gekund. Daarmee hebben we echter ook alle nadelen van de GT Grade Carbon Pro gehad want voor de rest slaat deze fiets spijkers met koppen. Geef jezelf een beetje tijd om te wennen aan het specifieke rijgedrag van de GT en geniet daarna maximaal van dit zwevend tapijt.

Alle info over het GT Grade gamma vind je hier.