100% Getest: Merida One-Twenty

Op de wereldwijde Merida-dealerdagen in Ruhpolding reed ik anderhalve dag met een gifgroene One-Twenty 8000 (prijs 6.799 euro), afgemonteerd met een RockShox Pike RCT3 voorvork van 130 mm, een RockShox Deluxe RT3 demper met 120 mm veerweg en SRAM X01 Eagle 1×12 aandrijving. In deze uitvoering zal de One-Twenty in de Benelux niet te koop zijn, maar dat neemt natuurlijk niet weg dat de 8000 prima als maatstaf kan dienen voor de andere modellen van dit compleet nieuw ontworpen platform.

Een groene fiets voor een groen grasland: het lijkt wel een camouflage-oefening…

De nieuwe One-Twenty heeft genen van de Ninety-Six, de One-Forty én de One-Sixty, aldus Merida, en die mix van karaktereigenschappen maakt er de de meest veelzijdig trailfiets in hun line-up van. Hij kan worden ingezet als bekwame marathonfiets, maar ook als capabele trailbike. Met andere woorden: op lange, gemakkelijke toertochten, maar ook in gewaagdere afdalingen in de Ardennen.

In het heuvelachtige Zuid-Duitsland, aan de rand van de Alpen, liggen genoeg van dat soort afdalingen, al bleek dat je ze wel moet weten te vinden. De testroutes die Merida had voorzien voor de verschillende categorieën bikes (gravel, race, mountainbike, e-mtb) waren wel leuk en aardig, maar eerder op veiligheid dan op spanning gericht.

Op zoek naar downhill-geluk…

De eerste dag volgde ik samen met Fiets-collega Rob op zoek naar enig downhill-geluk een zwaar gravelpad in het verlengde van de uitgepijlde Merida-route, maar moeilijker dan zeer steile tot zeer zeer steile klimmen op zware steenslag werd de rit uiteindelijk niet. Wel goed om het klimvermogen van deze fully aan den lijve te ondervinden – dat mocht er zijn, vooral met dank aan het lage gewicht van de bike. Het was niet zo dat de One-Twenty met zijn free floating demper-ophanging op en neer bonsde als een Bosjesman bij een maandansritueel, maar vergeleken met de wedstrijdfully Canyon Lux, waar ik onlangs nog op reed, zat er hier toch meer leven in de brouwerij tijdens het trappen. Leven dat niet rechtstreeks in voorwaartse beweging wordt omgezet. Maar goed, daar spreekt dan vooral mijn competitiehart dat efficiëntie wil, iets waar je deze One-Twenty eigenlijk niet op mag afrekenen. Immers, het is vooral een veelzijdige trailbike, een duivel-doet-al die meer tot zijn recht komt als het steil naar beneden gaat en die niet per se ontwikkeld werd voor wedstrijdmannetjes in lycra, maar voor technische rijders die bovenop een hill rustig een tijdje overleggen welke line de snelste weg naar beneden zal zijn. Bikers die niet te beroerd zijn voor klimwerk, maar vooral plezier halen uit snel daalwerk.

Terug naar die eerste rit. Nadat ik het stuur een centimeter lager had gezet door de spacers naar boven te verplaatsen, stuurde de fiets al stukken minder ‘onder me door’. De moderne geometrie met lauwe balhoofdhoek moet het dalen vergemakkelijken, maar maakt ook dat van-oorsprong-XC-gasten-zoals-ik moeten wennen op zo’n machine. Ik wilde profiteren van de betere controle die ik nu voelde, maar juist toen hield het testwerk voor mij op, net op het moment dat we bovenop de top van de zoveelste supersteile gravelweg na een kleine fotoshoot de hopelijk veelbelovende weg naar beneden zouden aanvatten. Ik reed achter lek. Op het verste punt van de route. Toch bizar dat fietsfabrikanten twee decennia in de nieuwe eeuw hun (test)fietsen nog gewoon met binnenbanden uitrusten, welke serieuze trailbiker rijdt er vandaag nog niet tubeless???

Vooral bergaf is de One-Twenty in zijn element.

De weg naar beneden was lang, maar met veel beleid, een goede gewichtsverdeling en stuurmanskunst door de zachte bermkanten tolde ik op de velg stukje bij beetje naar beneden. De FSA Gradient LTD carbon wielen gaven geen krimp en wie twijfelt aan de sterkte en stijfheid van carbon wielen moet maar eens YouTuben op ‘Danny MacAskill + Santa Cruz wheels’. Ook de prima SRAM Code RSC brakes (met vierzuiger remklauwen) hielpen om gecontroleerd over de bol staande schotterwegen richting dal te hobbelen.

Het testwerk werd de volgende ochtend voortgezet met een guided tour door een lokale gids en met de Merida-sterren Juan Antonio Hermida en zijn boezemvriend Joaquim Rodriguez, beiden voormalige wereldtoprenners (de eerste op een MTB, de tweede op een racefiets). Echter, door hun aanwezigheid was er uitgebreide belangstelling voor de gids-rit, en door die uitgebreidheid was het niveau van de groep navenant uitgerekt. Dat wil zeggen: het ging van niveau ex-wereldtop rijders tot niveau (ex)*-kroegsporters** – *je moet ze wat krediet geven, ze zaten tenslotte op een fiets, misschien hadden ze de dartsport wel vaarwel gezegd. **Naar hun buiken te oordelen. Dat betekent dan weer: een gezapig tempo bergop, lang en veel wachten boven tot iedereen bij is, en zo voort. Bovenop de tweede klim van de dag, na 2,5 km, wisselde ik een blik van verstandhouding met trailshredder Rob, en toen de voltallige groep van 25 ons was voorgegaan op de uitgepijlde route die we zelf inmiddels al drie keer hadden gereden, sloegen we rechtsaf terug naar het Kurhaus van Ruhpolding, op zoek naar betere testmogelijkheden.

De suspension set-up zorgde ervoor dat bumps en jumps en drops en wortels allemaal soepel onschadelijk worden gemaakt.

En die vonden we, met dank aan een of andere app die Rob op de kop had getikt. We zetten koers naar de andere kant van de vallei en kwamen al direct een klim tegen om U tegen te zeggen. In het verder totaal verlaten bos klommen we en klommen we, op schotterpaden – wederom – maar ook op trails die dat klimwerk meer dan goed maakten. Helemaal op de top van de route – volgens de gps-track – was er een Maria-beeldje, met banken eromheen, en een weldadig uitzicht over de streek. We verpoosden eventjes in de zon, lekker bijkomen in het groen, en namen verkoelende slokken uit onze bidons. De idylle was compleet, maar al dra begon het te kriebelen om de inspanning niet te laten indommelen en de spieren weer te plagen, en we sprongen op onze bikes om door het lieflijk hoge gras het paadje naar de dicht opeen groeiende bomen aan te vatten. Nog geen tien meter ver was daar al de eerste onvoorziene drop in combinatie met een worteltapijt, en het noopte mij van de fiets. Gelukkig zonder veel erg. De idylle was evenwel ruw verstoord.
Een paar tientallen meters verderop hoorde ik Rob een kreet van verrukking slaken. Het koorknaapjesachtige ‘joehoe’ deed angst op mij kruipen, want ik wist ondertussen waar Rob blij van wordt. En ja hoor, ik zat nog maar amper terug op de fiets, met de prima werkende KS LEV Integra 150 mm dropper post helemaal bottomed out, of een trail doemde op met een steilheid waarvan een normaal werkend mens alleen maar gezekerd aan een abseil-kit vanaf zou trachten. Tot op heden begrijp ik niet hoe ik al rijdend beneden ben geraakt. Ja, schurend met mijn Alpinestars baggy over de Forekaster achterband. En zonder afstappen, dat ook. Mijn comfortzone is groter geworden, mede dankzij de daalcapaciteiten van de 130/120 mm One-Twenty, die de drops opving met vertrouwen, en de wortels verteerde als een huiskat natte brokjes. Schrokkend.

Volgde nog een lang flowtrail met lopende bumps en ook daar kwam de Merida helemaal in zijn element. Toch nog big fun gevonden in Ruhpolding en omstreken!

Voor extra info over de One-Twenty zie het eerdere verslag van de Global Launch of kijk op www.merida.nl.

In de Benelux zullen de volgende modellen verkrijgbaar zijn: One-Twenty 6000 (Sram GX 1×12 aandrijving, Merida Expert TR wielen, Maxxis Minion/Forekaster banden, 3.699 euro), de 800 (Lite aluminium frame, 1×12 Sram GX, 2.899 euro) en de XT-Edition (2.399 euro, Lite alu, Shimano XT 2×11).