Getest: nieuwe Specialized S-Works Tarmac. Radicaal anders.

Lange tijd was een Specialized Tarmac van ver herkenbaar aan zijn lichtjes gebolde bovenbuis, maar dat herkenningspunt is nu verdwenen. De bovenbuis is voortaan recht en de zadelpen niet langer rond. De staande achtervork wordt laag aan de zitbuis bevestigd voor een betere aerodynamica, meer zijdelingse stijfheid en meer verticale souplesse. Nog opmerkelijk is dat de framebuizen een stuk ranker werden. Bestond het frame van de vorige Tarmac nog uit driehonderd prepregs, dan worden er voor het nieuwe Tarmac frame liefst vijfhonderd voorgesneden stukjes carbon gebruikt. Omdat het carbon van 2017 alweer een eind verder staat dan hetzelfde materiaal twee jaar geleden, kunnen fietsenbouwers met minder materiaal toch sterkere frames maken. Het voordeel daarvan is niet alleen dat de fietsen lichter worden, tegelijk zijn de zwaar oversized buisvormen niet langer noodzakelijk om tot een sterk frame te komen. En die rankere buizen komen dan weer de aerodynamica ten goede. Volgens Specialized is het nieuwe Tarmac-frame een kwart lichter dan het oude en slankten vork en zadelpen met tien procent af. Op de S-Works modellen wordt daarenboven een nieuw soort lak gebruikt die nog eens goed is voor een gewichtsreductie van veertig gram. Zodat een 56 cm frame voortaan 733 gram weegt. De kabels worden door een luik in de bovenzijde van de onderbuis gevoerd zodat de oogjes in de zijkanten van de onderbuis niet langer nodig zijn. Om er voor te zorgen dat iedere Tarmac-rijder van framemaat 44 tot 61 dezelfde rijsensaties krijgt, zijn de geometrie en carbon lay-up per model anders. Alle frames hebben wel een 1,5” onderste balhoofdlager voor een maximale stijfheid van de voortrein. De derailleurpat wordt voortaan met twee bouten vastgeschroefd om te voorkomen dat dit onderdeel verdraait, standaard wordt de fiets op 26 mm banden geleverd maar er past rubber tot 30 mm in.

Voor hem en haar

Opmerkelijk is dat het Tarmac frame er voor heren én dames is. Specialized was lang één van de voorvechters voor aparte vrouwengeometrie, maar stapt daar nu dus van af. “We hebben nu veel meer gegevens dan pakweg tien jaar geleden. Dankzij gedigitaliseerde bikefittings bij verdelers over de hele wereld hebben we een databank van veertigduizend opmetingen. Die zijn we gaan vergelijken. Bleek tot onze grote verrassing dat vrouwen en mannen die sportief fietsen toch niet zo veel van mekaar verschillen. Of toch geen significant verschil dat kon verantwoorden om aparte frames te blijven maken. We zijn met al die gegevens aan de oude afmetingen van de Tarmac gaan schaven. Het resultaat is één aangepast frame dat zowel voor mannen als vrouwen geschikt is. Mits aanpassingen in de afwerking uiteraard, zoals een kortere stuurpen voor vrouwen. We merkten ook dat onze kleine kaders té stijf waren, waardoor het gevaar bestond dat kleine fietsers bij de minste hobbel op de weg hun fiets van de grond voelden komen. Dus hebben we de kleinere frames minder stijf gemaakt”, verduidelijkte Specialized Product Manager Stephanie Kaplan de opmerkelijke ommezwaai tijdens de persvoorstelling in het Amerikaanse Vernon. De Amira die altijd al de vrouwelijke variant van de Tarmac was, verdwijnt echter niet helemaal uit het gamma. De drie goedkoopste modellen van de Amira blijven behouden, eens daarboven wordt het allemaal Tarmac.

Direct In de omgeving van Vernon konden we twee dagen op de Tarmac aan de slag. Een eerste ritje van dertig kilometer met veel scherpe bochten, steile beklimmingen en dito afdalingen met op dag twee een rit van 130 kilometer. Hoewel de S-Works Tarmac er niet langer in dames- en herenversie is, bestaan er wel aparte kleurengamma’s. En dan is het leuk om vast te stellen dat al die hipsters met hun lange baarden op een fiets in dameskleur willen rijden terwijl ik gewoon voor de matzwarte, vederlichte kleur kies. De eerste kilometers moet je wennen aan de directheid van de fiets want zijwind, een beweging aan het stuur of een stamp op de pedalen zorgt meteen voor heel veel actie. Na een tijdje heb je evenwel door dat de fiets wel in rechtstreeks contact met je brein lijkt te staan en kan je de vinnigheid van de Tarmac plaatsen. Ook bergop voel je de fiets vooruitschieten bij de minste extra kracht die je zet. Ik rij met framemaat 49 en die zou dus minder stijf dan zijn voorganger moeten zijn. Maar een slappe vod is het allerminst. De fiets doet nog altijd braaf wat ie verondersteld wordt te doen: elke Watt die je op de pedalen duwt in snelheid omzetten. De tweede rit van 130 kilometer is een afwisseling van glooiende wegen met een gravelweg door het bos. Ik verwacht op de oneffenheden flink door mekaar gerammeld te worden, maar niks daarvan. De Tarmac voelt zelfs heel comfortabel aan. En de nek- en rugpijn die me doorgaans na honderd kilometer parten begint te spelen is ook veel minder nadrukkelijk aanwezig.

Of het uniseksverhaal van de Tarmac effectief wetenschappelijk onderbouwd is of vooral een marketingstrategie is, zal mij worst wezen. Als de fiets maar lekker bolt is het voor mij allemaal best. En op dat vlak ontgoochelt de nieuwe Specialized Tarmac allerminst.

Wie het neusje van de zalm wil, kan best al even met zijn bankier gaan overleggen. De S-Works Tarmac zal 9.499 euro kosten, de S-Works Tarmac Ultralight blijft net één euro onder de grens van tienduizend euro. Hallo, mevrouw Leemans?