Vergelijkingstest Apex Aerodyne Disc – Jan Janssen Virage: Oranje boven?

Apex is het merk van Gijs en Alan Van Tuyl die in Zaltbommel de indrukwekkende Cycle Center 53-11 fietsenwinkel runnen. Vader Gijs Van Tuyl zit al een eeuwigheid in de fietsenbranche en kent vlotjes de weg in de business. In een vorig leven was Van Tuyl één van de eersten die met betaalbare titanium frames vanuit Rusland kwam aanzetten en de moderne Apex topfietsen laat hij in het Verre Oosten maken. De Aerodyne is een aeroracer van 65T Extreme Hi-Mod UD carbon dat je bij Cycle Center 53-11 in een kleur naar wens en met een afmontage naar eigen voorkeur kunt laten opbouwen.

Aero met slimmigheidjes, zoals de gekartelde moeren met de schroefdraad voor de steekassen.

Als je ziet wat er bij Apex aan kleuren allemaal mogelijk is, is het jammer dat de testfiets in ‘vlak’ zwart zit met een paar minuscule rode accentjes. Het frame vindt qua uitstraling een mooi evenwicht tussen elegantie en agressie, zoals dat bij de meeste moderne frames het geval is werd de staande achtervork relatief laag aangezet. De balhoofdbuis is hoog en de vorkkroon draait een beetje ‘in’ de onderbuis, de overgang tussen vorkkroon en balhoofdbuis had iets vloeiender mogen aansluiten. De zadelpen wordt met een wig in de zitbuis geklemd en voor de klemming van de steekassen in het frame vonden de Van Tuyls een slimme oplossing. In plaats van de schroefdraad voor de steekas meteen in de rechter vorkpoten (voor en achter dus) te verwerken, werkt Apex met een gekartelde bus die in de vorkpoten wordt geduwd. En de schroefdraad voor de snelspanners zit in die bus. Als de schroefdraad dan om één of andere reden naar de haaien gaat, volstaat het om die gekartelde bus te vervangen en is je hele frame niet rijp voor de schroothoop. Alle kabels lopen uiteraard door het frame, het luikje in de onderbuis waar de Di2 controller geplaatst kan worden is een beetje goedkoop afgedicht. Voor de controller van de Campagnolo Super Record EPS unit is er jammer genoeg geen andere plek dan heel zichtbaar onder de stuurpen. Best wel jammer op een fiets die een maximale integratie van de onderdelen nastreeft, zo’n bakje onder de vaste unit van stuur en stuurpen… De spacers onder de stuurpen zijn modelspecifiek en zien er best wel chique uit.

Full integration, dan is zo’n lelijk kastje onder je stuur wel jammer.

Kan je de Aerodyne zowel in schijfrem- als velgremversie kopen, dan is de Jan Janssen Virage er enkel voor velgremmen. Janssen volgt voor een groot deel dezelfde strategie als de Van Tuyls want ook de Jan Janssen racefietsen kan je met een handige online configurator naar je eigen voorkeuren opbouwen. In het geval van de Virage blijft de keuze van de designs beperkt tot vier waarbij de ‘Graphite Rood’ kleurstelling van onze testfiets de Virage zonder twijfel het best tot zijn recht laat komen. Het 1.080 gram lichte/zware carbon frame wordt gekoppeld aan een full carbon vork van 350 gram en qua looks is de Virage frameset die inmiddels drie jaar in het Janssen-gamma zit wat klassieker dan de Aerodyne. Hoewel de Virage geen pure aerofiets is, valt de geprofileerde onderbuis wel op in het geheel. De welving die vanuit de balhoofdbuis via de bovenbuis naar de driehoekige overgang van bovenbuis/zitbuis/staande achtervork loopt is heel geslaagd.

Stijlvolle, snelle verschijning, die Virage.

A la carte

Beide frames zijn dus à la carte samen te stellen en (hulde aan de fabrikanten!) we kregen de twee testfietsen een keer niet met Shimano Dura-Ace of Ultegra mee. Janssen ging voor een ultralichte opbouw met een volledige Sram Red 22 groep met 53/39 crankstel en 11-25 cassette waarmee de fietsenbouwer uit Hoogerheide meteen aangeeft dat de Virage een pure koersfiets is. Voor de rest veel carbon Ritchey WCS spullen voor zadelpen, stuurpen en stuur en een stel eigen carbon wielen met 40 mm hoge velgen, 20 spaken in het voorwiel en 24 stuks in het achterwiel. Om die nieuwe wielen (we reden nog met prototypes) een paar ultra chique Vredestein Fortezza Sensa Superiore bandjes die iets breder ogen dan de 25 mm die er voor wordt opgegeven. Alles samen goed voor 7,1 kilogram (zonder pedalen) en 5.075 euro. De Apex Aerodyne is met een prijskaartje van 7.199 euro gevoelig duurder, maar qua onderdelen krijg je dan ook het beste van het beste. Campagnolo Super Record EPS onderdelen zijn chique en duur, bij de montage van een 50/34 compact crankstel op een aeroracer heb ik mijn twijfels want een aerofiets moet snelheid maken en snelheid maken doe je niet op een 34tands binnenblaadje. Maar goed, dat kan je dus zelf aanpassen. De vaste combinatie van stuur en stuurpen is net als de carbon Quasar wielset voor schijfremmen een eigen product van Cycle Center 53-11. Om de velgen een paar Pirelli P Zero Velo 4S banden, op de geprofileerde zadelpen een Selle San Marco Aspide Supercomfort zadel en in het voorwiel een 160 mm remschijf en achteraan een 140 mm exemplaar. In deze configuratie weegt de Apex Aerodyne in maat large 7,55 kilogram (exclusief pedalen).

Sram Red 22 vergt wat meer handkracht en de DoubleTap rem/schakelgrepen zijn niet van de slankste, wel van de lichtste.

Vergelijk je de beide frames, dan is de geometrie van de Janssen wat gestrekter en lager, met dank aan de lage balhoofdbuis kom je als vanzelf in een agressieve wedstrijdhouding terecht. De Apex is vooraan duidelijk hoger, al zit je ook op deze fiets tamelijk ver vooruit en dat niet alleen omwille van de lengte van de balhoofdbuis, de vaste combinatie van stuur en stuurpen doet daar met een virtuele stuurpenlengte van 145 mm (!) nog een stevige schep bovenop. Kijk bij de aankoop dus een beetje uit met de maatvoering en ga ook niet te licht over de breedte/lengte van de stuur/stuurpen combinatie. De Jan Janssen is qua zithouding een pure racefiets en hij stuurt ook direct en precies, al moet je de fiets een beetje met zachtheid behandelen. Zoek je de limieten op, dan voelt het frame niet echt stijf aan en bonkige fietsers zullen zich op de Virage veel minder op hun gemak voelen dan lichte flyers. De Apex Aerodyne vraagt iets mee input om in te sturen, maar blijft onder alle omstandigheden wel stabieler en voorspelbaarder dan de Janssen, wat wijst op een strakker frame (ongetwijfeld ook in de hand gewerkt door de steekassen die voor een stijvere verbinding tussen wiel en frame zorgen). Wat het comfort betreft zijn het vooral de banden die hoge ogen gooien want zowel de Pirelli’s als de nieuwe Vredestein banden zijn soepel genoeg om de hoogfrequente trillingen op efficiënte wijze weg te filteren. Nog op vlak van comfort is de vaste stuur/stuurpen combinatie op de Aerodyne jammer genoeg geen hoogvlieger en zeker niet in combinatie met de Super Record EPS Ergopower remgrepen. De overgang tussen het stuur en de remgrepen zorgt er voor dat de hoods een soort van kuiltje vormen en daar rusten je polsen net niet lekker in, dus die handpositie valt jammer genoeg af. Stijf is de vaste combinatie van stuur en stuurpen dan weer wel. En het rubberachtige stuurlint van Lizard Skins biedt onder alle omstandigheden lekker veel grip.

Probably the best disk brake in the world. Ook als je een paar Carlsbergs binnen hebt.

Campagnolo Super Record EPS schakelt ongelooflijk zacht en precies, het enige waar je moet aan wennen is dat de grens tussen één kroontje op of af schakelen en multishiften (blijven drukken en dus blijven doorschakelen) niet altijd even goed aan te voelen is. Dat probleem heb je hoegenaamd niet met de Sram Red 22 onderdelen want die derailleurs vragen nog altijd een flinke duw tegen de DoubleTap schakelhendels om van positie te veranderen. In vergelijking met de rem/schakelgrepen van Shimano en Campagnolo voelen de mechanische shifters van Sram ook nog een beetje ‘bulkig’ aan. De remkracht en -dosering op de carbon velgen is matig, maar dat is inherent aan de combinatie ‘carbon velg – velgrem’. De 40 mm hoge carbon velgen zijn wat boller, al voel je de zijwind wel nog zijn werk doen op de voorvelg. De naven zagen er in onze testfiets nog een beetje basic uit, maar in de finale versie voor de consumenten zal er sticker op de naven zitten die het allemaal wat chiquer maakt. Voor de rest zijn de Jan Janssen carbon wielen goed gelagerd en strak genoeg om er mee te koersen, de Vredestein Fortezza Sensa Superiore banden zorgen voor het comfort en de grip. De Quasar wielen van de Apex Aerodyne voelen iets zwaarder en harder aan.

Sportief toeren? Ja. Koersen? Mwah, nee.

Finaal geeft de vergelijkingstest een conclusie met verschillende ‘ja, maars’… De Apex Aerodyne is met zijn schijfremmen, frameconstructie en framestijfheid de modernste fiets van de twee, maar als je een aerofiets zelf gaat opbouwen moet je daar mijns inziens geen compact crankstel tegenaan schroeven. Hou rekening met de hoge voorkant van de fiets en een opbouw met Campagnolo onderdelen is misschien niet ideaal omwille van de overgang van de Ergopower rem/schakelgrepen op het ééndelige stuur. In de winkel eens experimenteren hoe de combinatie van het Apex stuur met Shimano of Sram rem/schakelgepen in de hand ligt, kan nuttig zijn. De Jan Janssen oogt chique, de zithouding is heel sportief en de geometrie beoogt een heel actieve rijstijl. Prima voor prestatiegerichte recreanten, minder geschikt voor het pittigere gooi- en smijtwerk in criteriums. De nagelnieuwe carbon wielen van Jan Janssen zijn wel toppertjes.

Alle info over Apex vind je hier, voor het Jan Janssen racegamma klik je hier.